အေးချမ်းကြည်လင်လှတဲ့မနက်ခင်းတစ်ခုမှာ
ထယ်ယောင်းကသူ့အပိုင်စက်ရုံမီးလောင်တဲ့ကိစ္စနဲ့
အစောကြီးကုမ္ပဏီသွားလိုက်ရတာမို့အိပ်ပျော်နေသေးတဲ့ဂျောင်ကုကိုထားခဲ့ရပြီ~
"နိုးပြီလားဂျောင်ကု လာ မနက်စာစားရအောင်~"
"hyungရော~"
မနက်အိပ်ယာထကတည်းကထယ်ယောင်းကိုမတွေ့လို့
စိတ်မကြည်ဖြစ်နေတဲ့ဂျောင်ကုက
စူပုပ်ပုပ်နဲ့အောက်ထပ်ဆင်းလာတော့လဲထယ်ယောင်းကိုမတွေ့~
"သခင်လေးကအရေးကြီးကိစ္စနဲ့အစောကြီးထွက်သွားပြီ~"
"ဟုတ်လား အဲ့တာဆို ဒီနေ့ကိုယ့်ဟာကိုယ်ကျောင်းသွားရမှာပေါ့?~"
"အဲ့လိုဖြစ်ဖို့များပါတယ်သခင်လေး~"
အဲ့စကားကြားပြီးနောက် ဂျောင်ကုတစ်ယောက်
စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့မနက်စာစားပြီးကျောင်းသွားရာ
ကျောင်းမရောက်ခင်လမ်းခုလတ်မှာ ကာဘီးပေါက်ရော~
"ဘယ်လိုဖြစ်ပြီးပေါက်သွားရတာလဲမနေ့ညနေကစစ်တာ
အကောင်းကြီးပါ~"
"ဆိုင်ကိုသာဖုန်းဆက်ပြီးလာယူခိုင်းလိုက်တော့~"
"အဲ့တာဆိုသခင်လေးက?"
"ရတယ် taxiနဲ့သွား.......
ဂျောင်ကုစကားမဆုံးခင်သူတို့ကားဘေးမှာရပ်လာတဲ့ကားတစ်စီးကြောင့်ဂျောင်ကုစကားပြတ်သွားတုန်းမကြာလိုက်
တစ်ဖက်ကားကလူတွေကသူ့ကိုကားထဲကဆွဲထုတ်ကြပြီ~
"သခင်လေး...အာ့!"
"လွတ်စမ်း!..ဘာတွေလဲ အားး!"
"အာ့!"
driverလဲခေါင်းရိုက်ခံလိုက်ရပြီးသူလဲ
အဖမ်းခံလိုက်ရပြီမို့အတင်းရုန်းကာအော်နေဘေမဲ့
ကားကစထွက်သွားတော့ ဘယ်သူမှသတိမထားမိ~
"မင်းတို့ကဘယ်သူတွေလဲ လွတ်ကြစမ်း!"
"နားညီးတယ် အဲ့ကောင်ပါးစပ်ကိုပိတ်ထားလိုက်စမ်း~"
"Ok...အား! ခွေးကောင်!"
"အာ့!"
ဂျောင်ကုကသူ့ပါးစပ်ကိုလာပိတ်တဲ့လူရဲ့လက်ကိုကိုက်ကာ
ခြေထောက်တွေနဲ့ကန်ပစ်လိုက်တော့
သူ့ကိုဖမ်းလာတဲ့လူတွေကအထိနာလာပြီ~
YOU ARE READING
First time{Complete}
Romanceအားတင်းပြီး ပထမဆုံးပြန်ရေးတဲ့Ficလေးပါ အရင်လိုအားပေးကြပါဦး🥺 အားတင္းၿပီး ပထမဆံုးျပန္ေရးတဲ့Ficေလးပါ အရင္လိုအားေပးၾကပါၪီး🥺
