Chapter 2

374 14 0
                                    

Trouble

Namilog ang mata ko at napatikip ang kamay sa bibig nang makita ang kaguluhan sa labas. Mas lalo akong nagulat nang mamukhaan ko ang isang lalaki. The man that I got bumped a while ago were covered with blood on his face. Namamaga ang mukha nito at putok ang labi. Magulo rin ang buhok n'ya at gusot-gusot na ang damit na suot.

Hawak na siya ng guard sa braso. On the other hand, the other man were also in the same state just like that man.

"Hindi na talaga nagbabago 'yang si Silas na 'yan palagi na lang gumagawa ng gulo palibhasa anak ng dean kaya ang yabang."

So, Silas is his name, huh? I surveyed his face. In fairness, he's still handsome with that state. Wait, what did I say? Handsome? Kinagat ko ang labi. I shrugged.

"Do you know him?" I didn't take off my eyes to that man.

"Oo malamang, ano ka ba? Sikat kaya 'yan kahit sa ibang school kilala siya huwag mong sabihing hindi mo siya kilala?" Tila hindi makapaniwala n'yang tanong sa 'kin naghihintay ng sagot ko.

Kung sa bagay he's a certified chismoso so it's not shocking that he knows that man.

I shook my head. Namula ang pisngi ko nang kindatan ako ng lalaki. A playful smile plastered on his mouth. I almost choke of my own saliva because of his actions! I immediately look away so I could avoid his gaze at me.

"Seryuso ka ba? Hindi mo siya kilala?!" He asked in a serious tone that it was a big deal that I don't know the man.

"Yes. Do I like I am joking?" I replied.

He's eyes broadened in shock of my remarks like processing of what I've said. Tila hindi siya makaniwala sa naging sagot ko. My eyebrows rised up and sighed before I walk out at the scene.

"Hoy! Hintayin mo naman ako para'ng others oh!"

"Dalian mo kasi," mahinahon kung sinabi at binilisan lalo ang mga hakbang ko.

I smirked. I could hear his loud breath before he could caught up with me. Weak.

"Shit! Wait lang pahinga muna tayo napagod ako roon ah! Ikaw kasi ang bilis mo maglakad palibhasa ang hahaba kasi ng binti mo. Hindi man lang ako hinintay." Mahaba na naman n'yang litanya.

Kasalanan ko bang pandak ka? Isagot ko sana sa kan'ya pero pinili ko na lamang na tumahimik. He is short to an average man. Mga nasa 5'3 lang siguro ang height n'ya. Muli ko siyang pinasadahan ng tingin hapong-hapo pa rin ito na animo'y nakipag karera siya eh hindi naman.

"Let's go? Oh d'yan ka lang mauna ako?"

Agad naman itong napabusangot ng mukha dahil sa sinabi ko. I just chuckled at him. Hinintay ko na lang siya na makapagpahinga bago kami nagdesisyon na magpatuloy sa paglalakad.

The whole classroom is a huge mess when we arrived. The chairs are in dissarray. I feel like we're in the supermarket because of the loud noise. Each of them has a group that are talking in different topics.

I could feel their judgmental eyes when I enter the room. Yumuko na lamang ako dumiretso sa upuan kung saan ako umupo kaninang umaga.

Seriously? Are they still in highschool? Can't they talk in a low voice? At kailangan pa talaga guluhin 'yong mga chairs?

"Diba siya 'yong nag top 1 nong qualifications? Para'ng ang yabang naman n'yan. Porke't nag 98% lang sa aptitude test! Eh kaya ko namang lampasan 'yon!" I heard one of them said.

Surpass it, then. Let's see if you can.

"Shh baka marinig ka." The other girl.

"Eh ano man ngayon? Edi marinig n'ya wala naman akong paki kahit marinig pa n'ya."

The Broken Heart (Business Series 1)✔️Where stories live. Discover now