ប្រពន្ធពិការ(The end)

ep23:បងគិតអ្វីមិនចេញទេ

ភាគទី23:បងគិតអ្វីមិនចេញទេ
«អ្ហឹក...លោកអាក្រក់ណាស់មិគីលោកបំផ្លាញខ្ញុំគ្រប់យ៉ាង..អ្ហឹកៗ»រីនណាស្រដីឡើងទាំងហូរទឹកភ្នែកមករហាមតាំងពីនាងបានចូលមកនៅទីនេះគ្មានថ្ងៃណាដែលនាងទទួលបានក្តីសុខពីអ្នកជាស្វាមីនោះឡើយផ្ទុយទៅវិញមានតែការគម្រាមកំហែងបង្ខិតបង្ខំនាងគ្រប់សព្វគេធ្វើបាបនាងបំផ្លាញនាងគ្មានសល់សូម្បីតែខ្លួនប្រាណរបស់នាងពេលនេះក៏លេងបរិសុទ្ធទៀតដែរព្រោះតែត្រូវបានមនុស្សប្រុសចិត្តកំណាចអប្រិយចំពោះមុខម្នាក់នេះបំពានលូកលាន់មិនអាសូដល់ចិត្តរបស់នាងឡើយ។
«យើងបំផ្លាញនាង? »នាយជ្រឹមភ្នែកចូលគ្នាជ្រួញចិញ្វើមចងចូលគ្នាសឹងនឹងក្លាយជាបន្ទាត់ត្រង់មុននឹងសួរផ្គើនទៅនាងវិញ។គេមិនដឹងនោះទេថាខ្លួនឯងនេះទៅបំផ្លាញនាងត្រង់ណាទៅ?
«លោក...អ្ហឹក...មនុស្សចង្រៃ»មិនដឹងថាគួរជេរបៀបណាទៀតនោះទេព្រោះនាងជេគេឡើងរកពាក្យជេលែងមានទៅហើយមនុស្សស្អីចង្រៃមធ្យមទេងំពូកែណាស់អាខាងសួរឌឺធ្វើភ្លីភ្លើដូចជាពេលនេះអញ្ចឹង។
«.....»មិគីបានត្រឹមតែញញឹមចុងមាត់តិចៗដោយការហួសចិត្តជាមួយនឹងរីនណាមាត់នឹងពូកែជេណាស់ទោះបីជានាយធ្លាប់ចាប់ចូលបន្ទប់ច្រើនដងហើយនៅតែមិនចេះរាងចាលទៀត។
«អូ! លោកឃើញខ្ញុំយំបែបនេះសមចិត្តណាស់មែនទេបានជាឈរញញឹមអញ្ចឹង?»រីនណា
«ត្រូវហើយ »ពីម៉ាត់យ៉ាងខ្លីចេញពីបបូមាត់របស់នាយ នាងនិយាយមិនខុសនោះទេពេលឃើញនាងយំបែបនេះគេពិតជាសប្បាយចិត្តព្រោះតែបានធ្វើបាបនាងនោះអី។
«ហែលឆ្លងទឹកភ្នែករបស់ខ្ញុំអោយផុតទៅអាមនុស្សគម្រក»នាងជូតទឹកភ្នែកចេញអោយស្ងួតពីថ្ពាល់រួចសឹមនិយាយកំហគខ្លាំងៗដាក់នាយ។
«ហ្ហឹស~ជេបានសម្បើមណាស់ណ្ន៎មើលទៅខ្ញុំត្រូវប្រដៅនាងចេញម្តងហើយទើបបាន»មិននិយាយតែមាត់ទេគេថែមទាំងបានបោះជំហ៊ានចូលទៅរកនាងម្តងបន្តិចៗដូចគ្នា។
រីនណាវិញកាលបើបានឃើញថាគេកំពុងដើរចូលមកជិតខ្លួនកាន់តែគៀកហើយនោះក៏មានគំនិតគិតនឹងរត់ចេញប៉ុន្តែគ្រាន់តែក្រឡះខ្លួនបន្តិចមិនទាន់ទាំងបានឈានជើងរត់ផងក៏ត្រូវមិគីចាប់កញ្ឆក់ដៃមួយទំហឹងបណ្តាលអោយប្រាណតូចស្តើងនោះបុកជាមួយនឹងមាឌមាំរបស់គេស៊ូរ*ឌឹប។រីនណាងើយសម្លឹងមុខប្រុសខិលម្នាក់នេះទាំងសេចក្តីខឹងស្អប់មើលចុះមនុស្សដូចជាគេនេះមិនចេះធ្វើអ្វីក្រៅពីប្រើកម្លាំងបាយមកដោះស្រាយជាមួយនាងនោះទេ។
«សម្លក់យើងធ្វើស្អី?»កំហគសួរ។
«.....»ពេលត្រូវគេសួរនាំបែបនេះនាងក៏មិនឆ្លើយសុខចិត្តខាំមាត់អោនមុខចុះគេចចេញពីនាយវិញប្រសើជាងព្រោះតែខ្ពើមចង់ជ្រលក់មាត់និយាយដឹងថានិយាយមិនឈ្នះគេដដែល។
«នាងមិនលឺយើងសួរទេអ្ហេ៎?»ភាពស្ងៀមស្ងាត់របស់នាងមិនបានជួយនាងអោយរួចខ្លួនទេមានតែធ្វើអោយនាងឈឺខ្លួនលើសដើមព្រោះតែមិគីកំពុងតែខឹងនឹងនាងខ្លាំងហើយ។ឆ្លើយគេមួយម៉ាត់ទៅកូនកុំអោយគេចាប់ខ្វៃទាន់>°-°<
«អ្ហឹកៗ...»ឆ្លើយមិនចេញដឹងត្រឹមថាចេញតែសម្លេងយំនឹងទឹកភ្នែកល្ហើយទៅចុះស៊ូស្ងាត់បែបនេះល្អជាងម្យ៉ាងទោះឆ្លើយក៏គេធ្វើបាបមិនឆ្លើយក៏គេធ្វើបាបដូចតែគ្នានឹង។
«ល្អយើងចង់ដឹងណាស់ថានាងខ្លាំងជាមួយយើងបានប៉ុន្មានទឹក»និយាយចប់ក៏មិនចាំយូរនាយរហ័សលើកលីរីនណាឡើងទៅបន្ទប់យ៉ាងលឿន។ឯរីនណាវិញព្យាយាមគក់ស្មាគេ*ឌឹបៗខ្ញាំផងខ្វាចផងតែមើលទៅនាយដូចជាគ្មានប្រតិកម្មអីសូម្បីតែបន្តិចសោះ។
.....
+បន្ទប់
*ព្រូស
មិគីបោះនាងតូចទៅលើពូកមួយទំហឹងដោយគ្មានកាអាណិតនឹងថ្នាក់ថ្នមសូម្បីតែបន្តិច។ នាយផ្តើមប្រឡេះអាវរបស់ខ្លួនចេញម្តងមួយគ្រាប់ៗរួចសឹមឡើងទ្រោបពីលើនាងទាំងស្នាមញញឹមចុងមាត់។
«កុំអីខ្ញុំនៅមិនទាន់បាត់ឈឺទេ..អាយ»និយាយមិនទាន់ចប់ស្រួលបួលផងនាងក៏ត្រូវបានមិគីចាប់សម្រាតសំពុតចេញក្រវាត់ទៅក្រោមហើយក៏បន្តចាប់ហែកអាវរបស់នាងចេញអស់សល់តែរាងកាយអាក្រាតបង្ហាញនៅចំពោះមុខរបស់គេប៉ុណ្ណោះ។រាងកាយរបស់នាងនៅមានស្លាកស្នាំមជាំក្រហមស្នាមធ្មេញរបស់នាយមិនទាន់រលុបនៅឡើយនោះទេ។
មិគីផ្តើមទម្លាក់បបូមាត់ទន់ល្មើយរបស់ខ្លួនថើបឆ្មុលឆ្មួលកញ្ចឹង.ក.សខ្ចីរបស់នាងបន្តិចម្តងៗបង្អូសរហូតមកដល់កំពូលភ្នំទាំងពីររបស់នាងឯដៃក៏មិនទុកអោយទំនេរបានលើកមកស្ទាបអង្អែលសាច់ភ្លៅនឹងត្រគៀគរបស់នាងខ្ញាំក្តិចខ្លាំងៗទៅតាមការគ្រឺតខ្នាញ់របស់នាយ។ចំណែកឯរីនណាវិញបានត្រឹមតែសំងំបង្ហូរទឹកភ្នែកព្រមអោយមិគីបំពានរាងកាយរបស់ខ្លួនតាមចិត្តព្រោះបើនាងមានះមិនព្រមនាំតែធ្វើខ្លួននាងទទួលទារុណកម្មពីគេនោះទេ។
......
+ច្រើនថ្ងៃបានកន្លងផុតទៅ
ចាត់តាំងពីថ្ងៃនោះមកវាក៏បានរំលងទៅជាច្រើនថ្ងៃគួរសមដែរហើយនៅសល់តែមួយថ្ងៃទៀតប៉ុណ្ណោះការបង្ហាញfashion showក៏ចូលមកដល់ដូចគ្នា។ ដោយឡែកយើងងាកទៅមើលនៅក្នុងវិមានចនវិញពេលនេះថេហ្យុងជុងហ្គុកពួកគេទាំងពីគឺកំពុងតែជួយរៀបចំឈុតទុកសម្រាប់នៅថ្ងៃស្អែកនេះព្រោះខ្លាចថានេះបើរៀបចំច្បាស់ជាយឺតយ៉ាវមិនខានទេ។
«លោកប្តីបងយកអានោះមកអោយអូនបន្តិចលឿនឡើង»ថេហ្យុងចង្អុលទៅថង់មួយស្បោងដែលនៅក្បែរជុងហ្គុក។
«នេះ!!»នាយហុចអោយទៅថេហ្យុងក៏មិនបានសួរនាំថាក្នុងនោះមានអ្វីដែរព្រោះត្រូវប្រញាប់ទាក់ទងទៅដើរម៉ូតនោះអី។
បន្ទាប់ពីទទួលបានថង់ពីដៃជុងហ្គុកហើយថេហ្យុងក៏រហ័សស្រាយស្បោងទាញយកកំណាត់ពណ៍បៃតងស្រាលមួយផ្ទាំងតូចចេញមកដើម្បីនឹងកាត់វាអោយចេញជារូបមេអំបៅដាក់ធ្វើជាសត្វស្លាបលម្អរនៅត្រង់ដៃអាវព្រោះមើលទៅគឺវាទាក់ទាញជាងមុន។ថេហ្យុងចំណាយពេលប្រហែលកន្លះម៉ោងទើបរៀបចំរួចរាល់អស់បន្ទប់ពីធ្វើការងាររបស់ខ្លួនរួចហើយគេក៏បានបង្វល់កង់រទេះខ្លួនឯងទៅរកជុងហ្គុកដែលកំពុងអង្គុយចុចលេខទូរស័ព្ទពីមួយទៅមួយខលចេញឥតឈប់។គេទៅដល់ក្បែរជុងហ្គុកហើយក៏ពោលសួរថា÷
«អូនរៀបចំរួចហើយចុះខាងបងវិញយ៉ាងមិចហើយតើរកបានដែរទេ?»ថេហ្យុងសម្តៅទៅលើអ្នកដើរម៉ូត។
«គ្មានអ្នកណាទទួលទូរស័ព្ទរបស់បងទេ»នាយក្រវីក្បាលសឹមនិយាយតបតាមក្រោយគេព្យាយាមខលទាក់ទងតារាបង្ហាញម៉ូតក្នុងក្រុមហ៊ុនដែលនៅសល់សឹងតែរីកមេដៃហើយប៉ុន្តែអត់មានអ្នកចុចទទួលសូម្បីតែម្នាក់។
«ចប់ហើយបើបែបនេះតើគិតយ៉ាងមិចទៅ?»ថេហ្យុងកើតចិត្តព្រួយបារម្ភស្អែកនេះក៏ត្រូវដល់ថ្ងៃហើយប៉ុន្តែអ្នកដើរម៉ូតបែជាមិនទាន់រកបានទៀត។
«បងគិតអីលេងចេញហើយថេហ្យុង»នាយទម្លាក់ទឹកមុខចុះដោយក្តីអស់សង្ឃឹមពេលនេះខួរក្បាលរបស់គេគាំងម៉ាសុីនគិតហើយមិនដឹងថាគួរខលទៅពឹងពាក់អ្នកណានោះទេ។
«......»ថេហ្យុងមិនបានតបតែក៏ព្យាយាមស្ងាត់នឹងសំងំគិតរកនឹកពីមនុស្សណាដែលអាចជួយដល់ខ្លួននឹងប្តីបាន។ពេលនេះស្នាមញញឹមរបស់គេក៏បានផុសឡើងមករួចសឹមងាកបែទៅនិយាយជាមួយនឹងប្តីរបស់ខ្លួន÷
«អូនដឹងហើយថាអ្នកណាអាចជួយពួកយើងបានលោកប្តី»និយាយទាំងញញឹម។
«អ្នកណា?»ជ្រួញចិញ្ចើមដាក់ថេហ្យុង។
«សិស្សច្បងជេមនឹងបងថ្លៃនោះអីខ្ញុំគិតថាគាត់ទាំងច្បាស់ជាអាចជួយពួកយើងបាន»

«......»

សរសេរដោយ ជីនណា

The to be Continue💕