mijn verhaal

6

Ik ben al vroeg wakker. Ik heb stress voor vandaag. Ik weet dat Lucas heeft beloofd om niets te zeggen over die kus maar toch heb ik ergens nog schrik dat hij het toch zal vertellen. Of dat mensen me gezien hebben op dat feestje. Hoe meer ik erover nadenk des te meer stress ik krijg. Het is nog maar 6 uur wanneer ik klaar wakker ben, dus ik besluit om mijn loop kleren aan te trekken en een toertje te lopen. Als ik beneden kom zie ik dat er nog niemand wakker is. Ik stop mijn oortjes in en begin te lopen.

Na een uur lopen zijn mijn zorgen al wat weggetrokken. Ik neem nog een warme douche zodat ik helemaal klaar ben voor vandaag. Ik ga naar de keuken en pak een kom en vul deze met cornflakes en melk. Mijn tas had ik gisteren al gemaakt dus ik kan op mijn gemak ontbijten. Het ziet er naar uit dat het een zonnige dag gaat worden dus ik zet me buiten. Het geluid van de tsjilpende vogels neemt de rest van mijn zorgen weg. Op de keukentafel had ik al gezien dat er geld lag voor 's middags eten te kopen dus ik moest ook geen boterhammen maken. Helemaal ontspannen loop ik terug naar binnen. Ik hoor Mason en Lucas naar beneden komen. Ik pak mijn tas en volg hun naar buiten. Lucas stapt in zijn auto en rijd weg. Voor zo ver de vraag met wie ik moest meerijden. Ik stap naar Mason zijn auto en doe de deur open. Ik zit er nog maar net in of hij vertrekt al.

'Blijkbaar was ik de vorige keer niet duidelijk genoeg dus ik zal de regels nog is herhalen. Je blijft uit onze buurt en je doet niks om jezelf, laat staan ons voor schut te zetten. Begrepen.' zegt hij alsof het een zaak van leven of dood is. Zo serieus kijkt hij ook.

'Je was gisteren duidelijk genoeg hoor. En ik blijf erbij dat ik me niet ga verontschuldigen omdat ik plezier had. Misschien moet je dat ook eens proberen.' zeg ik met een sarcastisch lachje. Dat vond hij blijkbaar niet zo grappig want hij stopt de auto.

'Stap uit.' zegt hij boos.

'Ik dacht dat jullie mij moesten brengen deze week?' zeg ik, niet begrijpend waarom ik moet uitstappen.

'Het is nog 200 meter wandelen dat zal wel lukken zeker. Niemand hoeft te weten dat je bij ons woont dat is toch maar tijdelijk en je zegt tegen niemand dat je ons kent, begrepen?' Ik draai met mijn ogen bij de serieuze blik die hij weer op zijn gezicht heeft.

'Jaja begrepen, alsof iemand geïnteresseerd is in waar ik woon.' Zijn ego is dus echt zo groot dat hij oprecht geloofd dat de wereld om hun draait. Ik snap nog steeds niet waarom ik moet uitstappen maar ik besluit er maar geen punt van te maken. Ik stap uit en hij rijd verder. Wanneer ik op school aankom zie ik hun staan met dezelfde mensen als op het feestje. Ik zie dat er een meisje voorbij hun groep wandelt en Mason loopt naar haar. Ik besteed verder geen aandacht aan hun en loop ze voorbij opzoek naar het lokaal. Het lokaal is leeg dus ik besluit op de achterste bank plaats te nemen. Niemand let ooit op de laatste rij dus dan kan ik ook geen aandacht trekken. De bel gaat en terwijl iedereen binnen komt leg ik mijn boeken op de bank. Ik had al eens gekeken waarover het ging en dit is leerstof dat ik vorig jaar al heb gehad dus dit zou normaal wel moeten lukken. Ik zie dat er iemand naast me komt zitten en ik kijk op. Blij om een bekend gezicht te zien.

'Hey, is alles goed? Je was laatst zo snel weg. Ik wou je sturen om te vragen of je oké was maar toen bedacht ik me dat ik je nummer helemaal niet heb.' Zegt Jade. Blijkbaar herkent ze me nog, ik weet niet hoe ik me daarbij moet voelen. Blij dat ik iemand ken of beschaamd omdat iemand weet hoe ik mij gedragen heb op het feest.

'Ja sorry ik moest naar huis. En ik wil me excuseren voor hoe ik me gedroeg op dat feest, zo ben ik normaal nooit.'

'Waarom zou je dat doen. Het was lang geleden dat ik me nog eens zo geamuseerd heb.' Ik lach en dan begint de les. De deur gaat open en Lucas komt het lokaal binnen met nog 2 jongens, vrienden veronderstel ik. De leerkracht zegt niks en gaat gewoon verder met haar les.