mijn verhaal

11

Als we thuis komen zie ik dat de auto van Lucas er al staat. Hij was dus al thuis. Ik ging naar binnen en klopte op zijn deur. Hij antwoorde niet dus deed ik de deur open. We hadden immers afgesproken dat ik hem bijles zou geven. typisch voor hem om dit weer te vergeten. Als ik de deur opendoe zie ik dat hij er wel degelijk is. Maar niet alleen. Ik doe snel de deur weer dicht en loop naar mijn eigen kamer. Ik doe mijn deur dicht en leun er tegen. Mentale noot, nooit de deur opendoen als hij niet antwoord. Zonder het te willen blijft het beeld op mijn netvlies gebrand. Zijn gezicht toen ik de deur opendeed sprak boekdelen. Hij had een grijns op zijn gezicht. Haar gezicht daarin tegen was eerder geschrokken. Ik herkende haar. Het was het meisje in de toiletten dat vroeg wat er tussen mij en Lucas was. Oké de bijles was duidelijk niet voor vandaag, of toch niet op dit moment maar ik ging hem vragen om mij weg te brengen naar Jade. Hoe moet ik daar nu geraken? Ik moet echt dat beeld van mijn netvlies halen want het zorgt ervoor dat ik niet helder kan nadenken. Ik denk snel aan iets anders katten, puppy's, ... niets helpt. Ik moet denken aan mijn vader. Hij kan me altijd helpen als ik gestrest ben of als ik even niet helder kan nadenken. Hij weet altijd wat hij moet zeggen of doen. Er verschijnt een lach op mijn gezicht. Ik mis hem. Ik besluit om naar Mason zijn kamer te gaan. Ik klop aan en als ik niet direct een antwoord hoor besluit ik om nog een keer te kloppen. Deze keer ga ik niet naar binnen zonder een antwoord, ik heb mijn lesje wel geleerd. Hij doet zijn deur open en ik zie dat hij geen T-shirt aanheeft. Ik blijf naar zijn sixpack staren. Ik wist dat hij gespierd was maar ik had nooit gedacht dat hij zo gespierd zou zijn. Ik wist niet dat ik dat zo mooi vond. Ik dacht altijd dat ik iemand wou die een beetje een buikje had zoals mijn vader. Waar je op kon liggen en een zacht kussen vormde. Hij schraapt zijn keel. Pas dan heb ik door dat ik nog steeds aan het staren ben en nog geen word heb gezegd.

'Euhm, ja. Ik heb afgesproken met vrienden.' Zeg ik.

'Oké leuk voor jou.' Antwoord hij droog.

'Ja, het probleem is dat ik aan Lucas ging vragen om mij te brengen maar hij is euhm bezig.' Zeg ik en ik voel mijn wangen rood worden van schaamte.

'Bezig?' vraagt hij met een gemene blik in zijn ogen. Hij weet duidelijk waarover ik het heb, maar hij lijkt plezier te hebben in mijn schaamte.

'Ik vroeg mij dus af of het oké is dat ik hun hier uitnodig aangezien ik niet tot bij hun geraak. Ik weet dat je hebt gezegd dat niemand mag weten dat ik hier woon maar ik ben vrij zeker dat zij' en ik wijs naar de kamer van Lucas, 'weet dat ik hier ben en vragen zal stellen. Dus het duurt waarschijnlijk toch niet lang voor iedereen het weet.' Zeg ik in een snel tempo zijn vraag negerend.

'Daar zou ik nog niet zo zeker van zijn, Lucas weet wel hoe hij haar moet doen zwijgen.' Zegt hij met een knipoog.

'Hoeveel vrienden?' vraagt hij na een moment van stilte. Een gênante stilte.

'Niet veel. 2 vriendinnen.'

'Zolang ze zwijgen is het goed, maar ik zweer het als iemand anders het te weten komt ga je nog wensen dat je ons nooit had ontmoet.' Hij zegt het op een dreigende toon. Ik weet vrij zeker dat ze zullen zwijgen maar toch heb ik ergens schrik dat andere mensen het toch te weten zullen komen.

'Komt in orde, bedankt.' Zeg ik maar hij sluit de deur nog voor mijn zin af is. Ik trek het met niet aan, ik ben al opgelucht dat hij het goed vind dat ik mensen hier uitnodig. Dan word het ook een stuk gemakkelijker als ze nog eens besluiten om me achter te laten om een lift te vragen. Zodra ik terug op mijn kamer ben stuur ik Jade dat ze naar hier kan komen en dat ze Sofie ook moet sturen. Ik heb haar nummer niet, wat ik straks misschien wel moet vragen. Daarna stuur ik haar het adres. Om de tijd te doden besluit ik om aan mijn huiswerk te beginnen. Ik heb een klein stressje wat ze zullen denken als ik hun vertel dat ik bij hun woon. Hierdoor duurt het iets langer dan normaal om mijn huiswerk af te maken. Mijn moeder ging vandaag uit eten met Phil dus ik moet voor mijn eigen eten zorgen. Ik ga naar de keuken en zoek iets wat snel klaar is en gezond is. Ik begin de groentjes te snijden als ik hoor dat er iemand de keuken binnen komt. Ik kijk op en zie dat het Lucas is. Ik kijk langs hem maar ik zie niemand. Opgelucht dat hij alleen gekomen is kijk ik terug naar de groenten voor me. Ik ben nog steeds een beetje beschaamd dat ik hem betrapt heb. Ik weet niet goed wat ik moet zeggen dus focus ik me op het snijden.

'Laat het in het vervolg even weten als je wilt toe kijken.' Zegt hij met een grijns op zijn gezicht. Hij drijft duidelijk de spot met wat er daarstraks gebeurd is. Of dat hoop ik toch.
'Nee bedankt en sorry van daarstraks ik had niet zomaar mogen binnen komen.'
'Nu ja je hebt geklopt dus het was niet volledig jou schuld.' Zegt hij met een knipoog. Hij had me dus toch horen kloppen.
'Waarvoor had je me trouwens nodig?'
'We hadden afgesproken voor bijles weet je nog.' Zeg ik op een luchtige toon.
'Ooh was dat vandaag dat was ik helemaal vergeten sorry! We kunnen dat nu wel doen?'
'Ik heb met vriendinnen afgesproken dus ik kan nu niet. Dat kwam ik ook vragen, of je me weg wou brengen.'
'Ooh natuurlijk dat is wel het minste dat ik kan doen nadat ik onze afspraak ben vergeten. Ik beloof dat ik het voortaan in mijn agenda zet.'
'Dat is oke, maar dit was de laatste keer of je zoekt maar iemand anders!'
'Beloofd en je zegt het maar wanneer ik je moet brengen.'
'Dat is niet meer nodig.' Zeg ik en doe de groenten in een kom.
'Hoezo niet? Je hebt toch niet afgezegd?' Ik hoor lichte paniek in zijn stem of is het medelijden?
'Nee hoor, ik heb ze hier uitgenodigd.'
'Ooh, weet Mason dit al.' Zijn gezichtsuitdrukking laat merken dat hij ongerust is.
'Ja hoor, hij vond het goed zolang ze het maar niet verder vertellen.'
'Ooh oké.' Hij steekt zijn arm uit naar de kom met gesneden groenten. Voor hij er één kan pakken slaag ik zijn hand weg.
'Afblijven!' Zeg ik zo serieus mogelijk.
'Maar ik heb honger.' jammert hij. 'Van fysieke inspanningen krijg ik honger en we weten allebei dat er wel wat inspanningen geweest zijn.' Zegt hij met een knipoog. Ik voel mijn wangen rood worden maar negeer dit en zijn opmerking.
'Help me dan snijden, dan is het sneller klaar.' Ik geef hem een mes en een snijplank. Hij kijkt me vragend aan, bijna alsof hij niet weet wat hij moet doen.
'Jij kan de ajuinen snijden.' Zeg ik.
'En hoe moet dat juist?'
'Kies maar zolang het geen te grote stukken zijn is het goed.' Hij begint met snijden.
'Je moet een ajuin eerst pellen voor je die kan snijden.'
'Ooh ja hoe moest ik dat weten? Je zegt net dat het niet uitmaakt, je mag wel wat duidelijker zijn met wat je wilt hoor.' Hij begint te pellen.
'Wanneer is het genoeg gepeld?' Vraagt hij.
'Heb jij nog nooit een ajuin gesneden?'
'Euhm, nee moet dat dan?' Ik draai met mijn ogen, hoezo is het mogelijk dat hij nog nooit een ajuin gesneden heeft?
'Neem dan een groente die je wel kan snijden.'
'Euhm, is een appel een groente?' Ik kijk hem net begrijpend aan.
'Tuurlijk niet, heb jij nog nooit groenten gesneden?'
'Nee nog nooit.'
'Oké daar brengen we volgende keer verandering in. Nu heb ik daar de tijd niet voor. Dek jij de tafel dan maar, of heb je dat ook nog nooit gedaan?' Vraag ik spottend.
'Niet echt maar hoe moeilijk kan het zijn.' Hij kijkt me zelfzeker aan. Er staat een lach op zijn gezicht, wat er ook gebeurd hij is altijd zo zelfzeker. Ik wou dat ik dat soms ook was.
Hij dekt de tafel en nadat is zowat alles heb verlegd gaan we aan tafel. Lucas roept Mason die zijn tijd pakt om naar beneden te komen. Tijdens het eten zijn Lucas en Mason heel de tijd met elkaar aan het praten. Over feestjes, meiden en sportwedstrijden. Niet echt iets waarover ik kan meepraten dus ik eet in stilte. Nadat iedereen klaar is ruim ik de tafel af.

'Bedankt voor het eten, het was lekker. Volgende keer zal ik de groenten snijden.' Zegt Lucas met een knipoog.

'Ja bedankt.' Hoor ik Mason zeggen maar ik moet mijn best doen om hem te verstaan. Hij zegt het zo stil dat ik het nauwelijks hoor waarna hij weer naar boven verdwijnt met Lucas. Ik ruim nog verder op. Tegen de tijd dat ik de keuken terug op orde heb hoor ik de bel gaan.