mijn verhaal

10

Ik loop door naar de toiletten. Ik moet even kalmeren voor ik naar de rest ga. Ik duw de deur open en zie dat er een paar meisjes hun make up aan het bijwerken zijn. Ik negeer hun en loop door naar de wc. Ik adem een paar keer diep in en uit en als ik het gevoel heb dat ik kalmer ben kom ik terug naar buiten. De meisjes staan nog steeds voor de spiegel. Ik heb nooit gesnapt waarom je zoveel tijd zou steken om je gezicht te schminken om het er 's avonds terug af te moeten halen maar dat zal wel aan mij liggen. Terwijl ik mijn handen was merk ik dat ze me allemaal in het oog houden.
'Ik heb gehoord dat je bij Lucas bent blijven slapen. Hoe heb je dat voor elkaar gekregen? Je bent totaal zijn type niet.' Zegt één van hen, ik vermoed de leider van hun groepje.
'Je moet niet altijd alles geloven wat ze zeggen, anders zul je veel leugens geloven. En waarom vraag je dat niet aan Lucas jij lijkt zo goed te weten wat zijn type is dus moet je hem wel goed kennen. Mij ken je niet dus ben je of bang van hem of je wilt niet hopeloos overkomen. Ik weet niet welke van de twee het is maar zoals ik al heb gezegd jij kent mij niet en ik jou niet dus kan het me ook weinig schelen om eerlijk te zijn. Ik stel dus voor dat je de vragen, die je overduidelijk nog hebt over de situatie dat je die gewoon aan Lucas stelt en mij met rust laat. Bedankt." Zeg ik met een glimlach en loop naar buiten. Ik ken haar niet dus ik ben haar al helemaal geen uitleg verschuldigd. Ondanks dat ze me net meegetrokken hebben en ze al hun gedachten over mij wilde delen ben ik van plan om me aan mijn woord te houden. Ik had hen gezegd dat ik het tegen niemand zou zeggen en ik ben niet van plan die belofte te breken, zelfs niet als ik alle recht zou hebben om het toch te doen. Ik loop door naar de kantine. Ik zoek naar Jade maar voor ik naar haar kan wandelen staat ze al naast me en neemt me mee naar buiten. Buiten gaan we naar een rustige plek. Jade en Sofie kijken me met vragende ogen aan.

'Wat?' zeg ik in de hoop dat ze het over iets anders willen hebben dat Mason en Lucas.

'Oké als ik het echt moet vragen, wat was dat deze morgen met Lucas en wat was dat daarnet met Mason?' vraagt ze. Ik wist wel dat deze vragen gingen komen. Ik heb allen nog geen tijd gehad om een antwoord te bedenken. Ik maak nieuwe vrienden en ik wil niet tegen hun liegen maar ik wil ook niet het vertrouwen (als dat er al is) van Mason en Lucas breken. Voor ik hier verder over kan nadenken hoor ik dat ik een bericht krijg. Ik kijk van wie het is en zie Mason op het scherm staan.

Beter als je niet met ons meerijd.

Dat was alles. Geen oplossing voor mij om thuis te geraken niks. Dit was de druppel. Ik heb mijn best gedaan maar ik ga niet nog eens naar huis wandelen. Om daarna nog eens te liegen tegen mijn moeder nee bedankt. Ik heb het al lang genoeg uitgehouden met hun als zij mij niet moeten, geen probleem. Maar ik ga niet mijn best blijven doen om te bewijzen dat ik niet zo slecht ben als ze denken.

'Is het goed als we dit later bespreken? We kunnen bij mij afspreken?' zeg ik zelfzekerder dan ik me voel. Ik weet dat ik het recht heb om vrienden thuis uit te nodigen maar toch voelt het een beetje alsof ik hun verraad. Ik geef het niet graag toe maar ik heb ook wel een beetje schrik voor hun reactie.

'Euhm, ja is goed. Maar je moet wel beloven dat je alles verteld!' zegt Sofie deze keer. Ik lach wat zenuwachtig.

'Beloofd, maar nu moete we wel naar het lokaal anders komen we nog te laat.'

Zodra ik vanachter op een stoel zit pak ik mijn gsm en antwoord ik op Mason zijn bericht.

Dan regel ik wel een andere lift!

Ik hoor de stoel naast me verschuiven.

'Amai, op tijd deze keer. Toch niet ziek?' vraag ik sarcastisch aan Lucas.

'Haha, ik wilde jou nog even spreken.'

'Hebben we al niet genoeg gepraat voor vandaag? Straks gaan mensen nog verkeerde dingen denken en krijg ik weer een preek van Mason.'

'Ja dat was mijn fout.'

'Het is oké, maar let op met je opmerkingen. Ik wil niet dat mensen denken dat ik je volgende verovering ben.'

'Ik zal mijn best doen.' zegt hij met een knipoog.

'Je moet me trouwens geen lift meer geven. Dus het probleem dat ik met jullie gezien word is ook opgelost.'

'Hoezo? Heb je ineens een auto getoverd?' vraagt hij niet begrijpend.

'Nee ik krijg een lift van iemand anders.' Zeg ik met een lach.

'Dat meen je niet! Weet Mason dat al?' vraagt hij een beetje nerveus.

'Ik heb hem net gestuurd dat ik zelf een lift zal regelen.' Zeg ik hem fier.

'Ooh, die gaat niet goed gezind zijn.' En gelijk heeft hij. Ik kreeg een bericht terug.

Als je het maar laat!

Zorg dan zelf maar voor een oplossing!

Ik steek mijn gsm weg en Lucas gaat op een andere stoel zitten naast één van zijn vrienden. Ik zucht en focus mijn aandacht op de leerkracht vooraan.

De rest van de dag verloopt rustig. Lucas houd zich aan zijn afspraak en maakt geen rare opmerkingen, meer nog hij komt zelfs niet meer naast me zitten. Mason heeft niet meer geantwoord dus veronderstel ik dat hij geen oplossing heeft. Ik loop de parkeerplaats op en zie hem bij zijn auto staan met een paar vrienden en Lucas. Hij is te druk met zijn gsm bezig om mij te zien.

'Jade een vraagje..' zeg ik maar word in het midden van mijn vraag verstoord door mijn gsm. Een bericht van Mason.

Wandel 2 straten verder

Die is ook weer zijn vriendelijke zelf. Ik kijk op in zijn richting en zie dat hij ook naar mij kijkt, waarna hij zijn blik naar iemand in hun groep richt.

'Wat wou je vragen?' hoor ik ineens.

'Euhm, ja sorry. Kunnen we straks bij jou afspreken?'

'Dat moet ik eerst even navragen maar ik kan niet wachten. Ik ben zo benieuwd naar wat je allemaal te vertellen hebt.' Zegt ze waarbij ze haar blijdschap moeilijk kan bedwingen. Ze stapt in haar auto en Sofie stapt in aan de andere kant. Ik loop de parkeerplaats af en wandel 2 straten verder zoals Mason 'gevraagd' had. Wanneer ik daar aankom kijk ik op mijn gsm of hij nog een bericht heeft gestuurd. Ik zie dat ik geen berichten heb en besluit dan maar een spelletje op mijn gsm te spelen. Na 5 minuten is hij er nog niet en besluit ik om een bericht te sturen. Hij kan mij niet zomaar commanderen wat ik moet doen en me hier dan zomaar laten staan.

Als je het waagt om mij hier te laten staan...

Niet veel later zie ik zijn wagen aan komen rijden. Hij stopt in het midden van de weg en ik loop naar zijn wagen.

'Eindelijk.' Zeg ik terwijl ik instap.

'Ik denk dat je bedoeld "bedankt om me een lift te geven, dat is heel vriendelijk".' Ik draai met mijn ogen.

'Ik had een lift hoor maar jij wou me liever zelf brengen.' Zeg ik met een glimlach. Ik weet waarom hij niet wou dat iemand anders me een lift gaf maar toch. Hij kijkt kwaad naar de weg. Ik besluit om de rest van de rit maar te zwijgen en hij dacht kennelijk hetzelfde want de rest van de rit verliep in stilte.