Remembering Us

Kabanata 10

Bongbong's POV

Sa loob ng siyam na taon simula nang iwan kita, limang taon kitang hinanap. Sa pagkabigo ko, sinubukan kong hanapin ang ligayang dala mo sa iba. Limang beses ako muling nabigo. At hindi ko inaasahang sa dapit-hapon ng aking kabanata, matatagpuan ulit kita.

Itatama ko na ngayon lahat. Uunti-untiin ko, maaalala mo man o hindi, mahal kita. At ipaparamdam ko yun ulit.

[Bong-Sara convo]

Bongbong: Good morning, Sara.

Sara: Aga mo naman po nagising. Good morning :)

Bongbong: Yeah, I'm a morning person now. Anyway, kasama ka ba namin sa interview mamaya?

Sara: Ahh.. hindi. Pero bukas, kasama ako sa radio show.

Bongbong: Oh. Alright. Nakatulog ka ba?

Sara: Oo naman hahaha

Bongbong: Buti naman hindi ka na nagpuyat pa. :D by the way, you loved eating champorado with tuyo as breakfast.

Sara: Talaga? ^_^

Bongbong: Bakit?

Sara: Lagi kong naiiisip kasi na ang odd nung combination hehe. Parang masarap i-try. Thank you sa paalala.

Bongbong: You're welcome. I hope I get to share a bowl of champorado with you one of these days :)

Sara: Sure boss. :)

Bongbong: Nice. I'll go ahead, Robin is bombarding me with texts.

Sara: Good luck! Break a leg... pero wag literal :)

Napangisi ako sa huling mensahe niya. I'm glad that she doesn't seem awkward to me... or baka magic lang ng technology yun. Gayunpaman, masaya ako na hindi ko na kailangan maging anonymous sa buhay niya ngayon.

Magtitipa pa sana ako ng mensahe nang lumabas sa screen ang pangalan ni Robin. Naman! Ayaw talaga ako maging masaya ng isang 'to. Tumayo ako para sana sagutin ang tawag pero muntik na akong matumba nang maramdaman ang biglaang pagkirot ng ulo ko.

"Hello? Bongbong, are you okay?" bungad niya sa kabilang linya. Siguro narinig ang pagkabig ko sa upuan nung muntik na akong matumba. Napapikit ako at ininda saglit ang sakit sa ulo ko.

"Y-yeah. I already texted Miss Pia, nagpasundo ako. Sakit ng ulo ko. But I'll be on my way." I went to the kitchen and immediately looked for my medicine saka ininom yun.

"Wait, are you really okay? We can cancel the interview." nag-aalalang tanong niya.

"Yeah, I'm alright. Late lang ako nakatulog. Sino kaya ang may kasalanan?" pagbibiro ko nang medyo mahimasmasan sa sakit. I lean against my countertop and itinaas ang ulo ko habang hawak ang telepono sa isang tenga.

"Hehe... well at least you're free now. Nga pala, how is it going with Sara?"

"Don't bother to ask. Ako na ngayon ang memory dealer niya, you can step aside."