De Geheimen van Nysia

Hoofdstuk 5: Desdemona

Vandaag was het zover. Ze deed weer haar speciale blouse en rok aan. Die had ze een week geleden voor het laatst gedragen, met Christians verjaardag. Ze deed een poging om haar roodbruine haar op te steken, maar toen dat finaal mislukte besloot ze het gewoon te kammen. Ze keek naar haar eigen gezicht in de spiegel. Haar groene ogen zeiden helemaal niets. Ze ging naar het eetgedeelte van de kamer. Ze zei haar ouders en broer en zus gedag en haastte zich naar het plein. Elk jaar verzamelden alle veertienjarigen zich op het plein, precies op deze datum. Dat was traditie op Icaria. Toen ze er aankwam waren er nog niet veel mensen. Minstens twintig. Desdemona schatte dat er rond de vijftig mensen zouden komen. Icaria was klein, er waren dit jaar niet veel veertienjarigen. Meestal gingen er ook geen naar de academie. Vorig jaar bijvoorbeeld. Maar acht jaar geleden gingen er twee naar de academie. Dat was een bijzondere gebeurtenis. De baron stond al met een grote glimlach op zijn gezicht te wachten tot iedereen er was. Niet veel later was iedereen er ook. De baron hield een toespraak, en iedereen luisterde goed, omdat het een enorme eer was als je naam in de brief stond. Na een idioot lange speech opende de baron eindelijk die brief. Hij deed het ontzettend langzaam. De spanning steeg. Ergens aan de rand van het plein hoorde Desdemona tromgeroffel. Waar kwam dat vandaan? De baron las de brief eindelijk voor. Daar zat ook een speech in, dit keer van de staat. "Beste kinderen, vandaag zijn er twee kinderen die de eer krijgen om de test voor onze academie te mogen doen..." De speech ging nog heel lang door, maar Desdemona kon dat niet heel goed horen, omdat iedereen begon te mompelen. Er waren twee mensen aangewezen voor de testen! Ze wilde heel graag weten wie, maar helemaal achteraan, waar Desdemona stond, was er helemaal niks meer hoorbaar. Opeens verstomde het gemompel, toen was er zacht gefluister. De kandidaten waren genoemd, maar Desdemona had geen flauw idee wie. Iemand klom naar het podium. Desdemona herkende hem niet. Iemand duwde haar opeens richting het podium. De menigte week voor haar. Wat?! Ik ook?! Desdemona keek angstig naar je podium. Daar was ze in het zicht van iedereen. Oh help. Moet ik DAAR op? Ik wil niet! Desondanks liep ze er toch naartoe en klom ze toch op het podium. De baron verwelkomde haar met een brede glimlach. "Ah, dit zijn dus Oliver Thamnos en Desdemona Mnemosyne. Vertel eens, wat voor een dieren zijn jullie?" Oliver antwoordde: "Ik ben een leeuw." De baron draaide zich naar Desdemona. "En jij?" "Eigenlijk... Kan ik nog he-helemaal niet ve-veranderen," hakkelde Desdemona. Het lukte Desdemona niet haar hoofd te draaien naar de menigte en ook niet om die stompzinnige glimlach van haar gezicht te krijgen. Vanuit haar ooghoek zag ze toch een paar open monden. Zelfs de baron keek een beetje verbluft, maar herstelde zich snel weer: "Nou, ik weet zeker dat je ook nog wel kan veranderen. De latere kinderen worden vaak een mooier dier. Een applaus voor Oliver Thamnos en Desdemona Mnemosyne!" Geklap. Het klonk niet geweldig groots, maar het was er wel. Desdemona vroeg zich af hoe haar klasgenoten hadden gereageerd toen haar naam in de brief stond. Ze glimlachte. De wurm ging naar de tests. Misschien zelfs naar de academie.

"Kun je echt nog niet veranderen?" Vroeg Oliver. Ze zaten samen in de wachtkamer van de baron. Hij zou met hen overleggen hoe ze naar de tests gingen. "Nee, maar mijn hele familie bestaat uit vogels." "Ben jij niet dat wurmmeisje?" "Ja," antwoordde ze. Ze voelde zich niet gemakkelijk. Het leek wel een verhoor.

"Wat doen je ouders om te leven?" "Ze hebben een bibliotheek en ze zijn musici."

"Speel jij dan ook een instrument?" Hou op met die vragen! "Ja," antwoordde ze. "Wat dan?" "ik speel viool" "Leuk. Mijn ouders zijn tuiniers. Ze verdienen er wel behoorlijk mee. Heb je de tuin van de baron gezien? Prachtig niet? Mijn ouders." Desdemona moest toegeven dat de tuin van de baron er inderdaad prachtig uitzag. Had zijn familie dat echt gedaan? Oliver wilde zijn mond opendoen om nog een hele reeks vragen af te vuren, maar de baron redde Desdemona door de deur open te zwaaien en hen naar binnen te gebaren. Desdemona haalde opgelucht adem. Toen ze binnen stond, keek ze haar ogen uit. Wat een luxe. De baron gebaarde hen dat ze op twee enorme, zachte stoelen konden gaan zitten. Desdemona en Oliver gingen zitten. "Ik kom maar meteen ter zake. Jullie zijn uitgekozen om de tests te doen. Jullie hebben natuurlijk een schip nodig. Hoe gaan jullie dat betalen?" Desdemona keek hem ongelovig aan. Betalen? Hoe moest ze dat nou weer gaan betalen?! Oliver leek ook geschrokken te zijn. Hoe moesten zij samen een schip gaan betalen?! De baron zag hun geschrokken gezichten en zei: "Tja, als jullie het niet kunnen betalen, kunnen jullie ook niet naar de academie. Tenzij... Tenzij ik het voor jullie betaal." Oliver haalde opgelucht adem. Desdemona vertrouwde het niet helemaal. Er zat een "maar" aan. Inderdaad. Er zat een maar aan: "Ik kan natuurlijk niet het schip betalen zonder er iets voor terug te krijgen. Dit is dus mijn besluit. Ik betaal het schip, maar het hele eiland, jullie familie inclusief, betaalt de schulden, met rente." Olivers mond zakte open. Desdemona keek hem weer ongelovig aan, niet in staat er iets tegenop te brengen. Hoeveel kostte een schip wel niet?! Misschien wel negentigduizend gouden munten! Hoeveel zou dat per inwoner kosten? Desdemona rekende het snel uit. Er waren ongeveer vierhonderd inwoners op Icaria, de familie van de baron meegerekend. Tweehonderdvijfentwintig muntstukken per inwoner. Dat was inclusief kinderen en ouders. Desdemona's familie zou dus elfhonderdvijfentwintig gouden munten moeten betalen. Dat was een fortuin! Natuurlijk betaalde de familie van de baron hieraan niet mee en er was rente, dus er kwam nog wat bovenop. Desdemona schatte haar familie iets van twaalfhonderd gouden munten zou moeten betalen. Desdemona keek naar Oliver. Die zat na te denken of ze dat aanbod moesten gaan accepteren, zonder echt na te denken over hoeveel de inwoners eigenlijk moesten betalen. Waarschijnlijk kwam hij tot de beslissing dat als het schip door alle inwoners werd betaald, het niet zo veel zou kosten, want zijn gezicht klaarde op en hij zei opgewekt: "Deal!" Desdemona staarde hem aan. Hoe kon hij niet weten hoeveel een schip kostte?! Waarom dacht hij niet na?! Het gezicht van de baron klaarde op. "Fijn. Ik stuur jullie families en de andere inwoners wel de rekening. Jullie kunnen over een week vertrekken. Het schip is net gemaakt. Ik moet alleen even de kosten betalen en voor bemanning zorgen. Die is speciaal voor jullie gratis. Ga nu maar naar huis en pak jullie spullen!"

"Nu al?" Vroeg Oliver aan Desdemona toen ze het huis van de baron hadden verlaten. Desdemona beantwoordde hem niet en zei in plaats daarvan: "Jij idioot! Heb je enig idee hoeveel een schip wel niet kost en hoeveel de inwoners moeten betalen?" Oliver keek Desdemona vragend aan: "Ehm, geen idee. Hoeveel?"

"Een schip kost negentigduizend! Minstens! Er zijn ongeveer vierhonderd inwoners op Icaria! Dat betekent dat er tweehonderdvijfentwintig gouden munten moeten worden betaald!" Oliver keek Desdemona verbaasd aan. "Dat is toch niet zo veel?" "Jawel! Het is per persoon! Dat betekent dat mijn familie elfhonderdvijfentwintig munten moet betalen! En dat is nog zonder rente en de minimale prijs!" Olivers mond zakte open. Hij had nu pas zijn fout ontdekt.

Precies een week later pakte Desdemona haar tassen in. Desdemona had de hele week besteed om te proberen te veranderen, maar zonder succes. Oliver had ervoor gezorgd dat de inwoners van Icaria moesten betalen. Gelukkig wist alleen Desdemona dat dit zijn schuld was. Uiteindelijk moest Desdemona's familie zelfs meer betalen, omdat dit niet een goedkoop schip was van negentigduizend, maar honderdtienduizend. Desdemona's ouders schrokken zich te pletter toen ze de brief met de rekening zagen. Natuurlijk kon niemand zo'n enorm bedrag betalen, dus het werden weer schulden. Desdemona stopte haar speciale kleding in haar tas, samen met andere kleren. Allemaal simpele kleren, die niet veel van elkaar verschilden. Verschillende schoenen had ze niet, dus die pakte ze ook niet in. Dat was het enige wat ze mee moest nemen. De rest was er op het schip. Ze had nog genoeg ruimte voor een paar boeken in haar tas, dus dumpte ze haar favoriete boeken erin. Mythes en Legendes over draken liet ze thuis. Het was het enige object dat haar ouders herinnerde aan oom Arthur Mnemosyne, de broer van haar vader. Ze raapte haar tas op en liep haar kamer uit. Ze draaide zich om en keek naar haar kamer. Dit was misschien de laatste keer dat ze hier zou slapen. Als ze de test haalde, ging ze naar de academie. Ze besefte zich opeens dat ze geen idee had hoe lang ze daar zou blijven als ze het haalde. Wat maakte het nu ook uit? Ze ging deze kamer missen. Verschrikkelijk missen. Ze liep de trap af. Haar hele familie zat al te wachten. Desdemona liep samen met haar gezin naar het haventje. Kon je het eigenlijk wel een haven noemen? Er was één pakhuis en maar een paar plekken om aan te meren. De baron stond al op haar en Oliver te wachten bij een enorm schip. Het schip was prachtig! Achter hem stonden de meeste eilandgenoten. Dat was niet zo moeilijk: Icaria was eigenlijk in tegenstelling tot de meeste eilanden een dorpje. De baron liep glimlachend op hen af en gaf haar en Oliver een hand. "Veel succes bij de tests! Namens mijn familie en het hele eiland hopen we dat jullie slagen. Oh, en nog meer goed nieuws! Mijn nichtjes, Diana en Isolde, doen ook mee aan de tests!" Er klonk een applaus, maar niet heel luid. Wat maakte het nou uit of de nichtjes van de baron meededen? Het ging om Icaria, niet de rijke familie Archide. Oliver stapte met zijn koffer het schip op. Desdemona liep er met haar tas achteraan. Achter hen liepen nog meer mensen het schip op. Desdemona herkende haar buurman onder die mensen. Ze vroeg zich af waarom die meegingen, maar het antwoord schoot haar meteen te binnen. Beschermers. Voor als we piraten tegenkomen. De mensen zwaaiden hen uit. Het schip lichtte zijn anker. Daar gingen ze. Desdemona en Oliver bleven bij de reling staan tot Icaria uit zicht was.