De Geheimen van Nysia

Hoofdstuk 13: Oliver

Oliver was Desdemona gevolgd door de stad. Hij wist wel dat het verkeerd was, maar hij vroeg zich af wat Desdemona deed als ze dacht dat hij met een Archide omging. Toen ze verdwaalde in de steegjes, had hij haar willen helpen. Maar toen kwam opeens die dief van de bakkerij langs. Ook dat had hij gezien. Hij zag ook hoe Desdemona door de ruit staarde en hoe de dief de broodjes stal. Hoe ze daarna weg liep, maar verdwaalde. Oliver was toen teruggegaan naar de academie. Daar schaamde hij zich voor. Hij was laf. Wat als Desdemona in gevaar was? Hij had haar kunnen redden. Oliver zuchtte. Teruggaan was nu te laat. Hij ging in de eetzaal zitten, bij het luidruchtigste tafeltje van allemaal. Daar zaten de vrienden die hij had leren kennen. Ook het meisje dat hij die middag nog had leren kennen, Diana Archide. Zoals al hun familieleden hadden zij en Isolde zwart haar en rode ogen. Ze waren allebei knap. Vooral Diana. Hij vroeg zich af waarom ze bevriend met hem raakten. Al de kinderen aan deze tafel waren stinkend rijk. Allemaal kwamen ze van een welvarend groot eiland. En hij? Hij kwam van Icaria, een van de kleinste eilanden en ook nog eens arm. Waarom wilden ze hem leren kennen? Dat maakte Oliver niks uit. Hij was blij dat ze met hem spraken. Hij was blij dat hij erbij hoorde. Dat kon hij alleen niet zeggen van zijn reisgenoot, Desdemona Mnemosyne. Dat meisje had het zelfvertrouwen van een bloemkool. Ze probeerde niet eens vrienden te maken. Ze gaf het meteen op! Alsof ze al wist dat het een ramp zou worden. En daar was hij de pineut van. Hij moest haar helpen, ook al begreep hij zelf ook niet helemaal waarom. Maar die nacht dat ze werden aangevallen door piraten... Oliver huiverde. Die nacht was hij zich een ongeluk geschrokken. Hij herinnerde zich hoe Desdemona het dek op liep. Hij zag hoe haar haar tegen haar gezicht plakte door het bloed. De getraumatiseerde blik in haar ogen. Het bloed van een piraat. "Waar was je?" Diana's stem haalde hem uit zijn gedachten. "Ik ging eventjes naar de bakkerij. Ik zag een paar van die heerlijke kaneelbroodjes daar, maar ik had geen geld." Diana glimlachte. "Daar kan ik wel voor zorgen."

Toen hij langs Diana keek, zag hij dat Desdemona in de deuropening van de eetzaal stond. Oliver voelde zich vreselijk opgelucht toen hij haar zag. Hij wenkte haar. Desdemona kwam twijfelend naar hen toe. Ze hield niet van de rijke kinderen, maar Oliver vond ze wel aardig. Desdemona ging naast hem zitten. Ze nam een hap van haar eten. Hij zag de verrukking op haar gezicht toen ze het eten proefde. Oliver vond het ook heel lekker, maar hij had geen idee wat dit spul was. Diana scheen het wel te weten en zei, zonder echt een blik op het eten te werpen: "Dat is lasagne. Lekker?" Oliver knikte met volle mond. Diana keek hem aan met een blik van afkeuring. Natuurlijk! Hij kon zichzelf wel slaan. Hij had geen manieren! Snel slikte hij de hap lasagne door en zei: "Het is echt heerlijk!" Diana glimlachte weer. Opeens zag Oliver twee nieuwkomers. Ze leken niet echt van rijke afkomst, de een was zelfs een piraat. Een hele grote groep zwermde rond de piraat. Oliver ging wat woorden op. "Charlotte! Ben jij het echt?" Isolde liet een kreetje van plezier klinken. Dit was nog een Archide. Ze leek alleen totaal niet op een Archide. Oliver zag dat de metgezel van de piraat woedend opstond en wegliep. Oliver zelf stond ook op. Desdemona keek hem vragend aan. "Ik ga even kennismaken met dat piratenmeisje. Heb je ook gehoord dat het een Archide is?" Desdemona knikte en ging weer verder met eten. Oliver raapte ondertussen al zijn moed bij elkaar en liep naar het piratenmeisje toe. Ze was anders dan Diana of Isolde, maar wel mooi. Het meisje zag hem aankomen en zei: "Hoi, jij lijkt me niet een van die rijkeluis hier." "Eh, nee, ik kom van Icaria. Ik ben inderdaad niet rijk." Dat scheen het meisje leuk te vinden. Ze stak haar hand uit en zei: "Charlotte." Oliver schudde de uitgestoken hand en antwoordde: "Oliver." Oliver hoorde achter zich vaag het gepraat. Iedereen wilde met Charlotte praten. Ze was blijkbaar een verloren gewaande Archide. Charlotte leek alleen niet met hen te willen praten. Ze schonk haar volle aandacht aan hem. De rest negeerde ze.

Nadat ze alle twee hun eten op hadden, pakte Charlotte een ander bord en wikkelde er wat papier overheen. "Wat ga je doen?" Charlotte antwoordde met een glimlach: "Ik ga dit naar mijn vriendin brengen. Gwen. Het meisje dat een kwartier geleden boos is weggelopen." Ze keek Oliver aan. "Bedankt. Jij bent tenminste niet zo'n idioot die denkt dat ik blij ben dat ik ben 'teruggevonden.'" Zonder op een antwoord te wachten liep Charlotte weg, maar Oliver voelde zijn wangen branden. Zoiets had Desdemona nooit tegen hem gezegd. Die deed altijd afstandelijk. Maar hij had het gevoel dat Desdemona hem wel nodig had, dus hij drukte Charlotte uit zijn hoofd. Hij keerde terug naar waar Diana, Desdemona en de rest zaten. Desdemona at langzaam. Ze keek niet op van haar bord, maar kreeg allerlei vragen op zich afgevuurd. Precies zoals hij had gedaan in het huis van de baron.