De Geheimen van Nysia

Hoofdstuk 16: Gwen

Gwen en Charlotte liepen nog half in slaap naar de eetzaal. Ze waren de vorige nacht niet echt op tijd naar bed gegaan, maar ze hadden elkaar wel beter leren kennen. Toen ze de eetzaal binnenkwamen, zagen ze dat er bijna niemand was. Aan een paar tafels zaten kleine groepjes of mensen in hun eentje. De luidruchtige meute populaire Archide kinderen was waarschijnlijk hun bed nog niet uit. Gwen zag het meisje met het roodbruine haar, die gisteren met de Archides zat, alleen aan een tafel zitten. Ze trok Charlotte mee en ging naast het meisje zitten. Gwen stelde zich voor: 'Hoi, ik ben Gwen Artopoios. En dit is Charlotte...' 'Archide, het heeft geen zin meer om mijn naam te verbergen,'zei Charlotte. Het meisje zag er een beetje verlegen uit en zei: 'Ik ben Desdemona, Desdemona Mnemosyne.' Gwen had het gevoel dat ze die naam ergens van kende, maar ze wist niet meer waarvan. Ze praatten een beetje. Desdemona vertelde dat ze van Icaria kwam, een klein eilandje in het zuiden. Gwen vertelde op haar beurt weer wat over Kasoufles en merkte op dat Desdemona zich best afstandelijk tegenover Charlotte gedroeg. Waarschijnlijk had ze slechte ervaringen met Archides of piraten of allebei. Ineens schoot het Gwen weer te binnen waar ze de naam Mnemosyne van kende. Ze zei enthousiast: 'Desdemona, is er toevallig iemand in jouw familie die een boek heeft geschreven?'

'Ja, Arthur. Hij heeft een boek over draken geschreven.'

'Dat is echt een van mijn lievelingsboeken! Jammer genoeg ben ik het verloren in een brand.'

Desdemona keek Gwen met medelijden aan en Charlotte keek ze aan met een niet begrijpende blik. Toen zei ze: 'Ik laat jullie even. Ik wil nog wat van de stad zien, want daar ben ik nog helemaal niet in geweest.' Charlotte stond op en liep weg. Gwen keek haar even na en richtte toen haar blik weer op Desdemona. Deze leek best opgelucht dat de piraat weg was en ze praatten weer gezellig verder, terwijl ze hun ontbijt opaten. Gwen en Desdemona liepen samen weg, maar toen excuseerde Desdemona zich en liep een andere kant op. Gwen wilde naar haar kamer lopen, maar werd tegengehouden door een jongen, dezelfde jongen die gisteren bij de Archides zat. Hij zei: 'Ik ben Oliver. Jij bent toch de vriendin van Charlotte?' Gwen knikte, maar vroeg zich af waar dit heen ging. Oliver ging een beetje stamelend verder: 'Nou kijk... Het zit zo... Ik vind haar eigenlijk best wel leuk... Zou jij misschien willen uitzoeken hoe zij over mij denkt?' Gwen knikte weer, maar voelde ook een steek van jaloezie. Iets in haar wilde Charlotte voor zichzelf houden, haar beschermen tegen iedereen die haar mogelijk kwaad zou kunnen doen. Ze liet Oliver staan en liep naar de uitgang. Ze wilde even de stad in en niet denken over de liefde. Al lukte dat niet echt, want alles waar ze aan dacht was Charlotte en Oliver. Ze liep langs een bakker en keek door de ruit naar binnen. Daar waren ze, de kaneelbroodjes. Gwen voelde in de buidel om haar riem. Ze had een paar geldstukken, vast genoeg voor een broodje of twee. Dus ze liep naar binnen, vroeg om een kaneelbroodje, en rekende af. Eenmaal buiten liep ze een beetje door de stad, terwijl ze haar kaneelbroodje at. Het smaakte niet goed, het was geen kaneelbroodje van bakker Artopoios. Of wel, want voor haar ogen zag ze nu een beeld van haar zieke vader, die toch de familienaam probeert hoog te houden en kaneelbroodjes gaat maken. Stop, niet aan denken. Waarschijnlijk had deze bakker ze gewoon zelf gemaakt. Ze liep verder en kwam bij de haven. Er lagen vele schepen aangemeerd en het was ontzettend druk. Mensen waren schepen aan het inladen en uitladen, er liepen soldaten rond om de boel in de gaten te houden. Gwen was altijd gewend aan de bakkerij en Kasoufles en had nooit de behoefte gehad om ergens anders heen te gaan of iets van de wereld te zijn. Bij het zich van alle schepen had ze voor het eerst het gevoel dat ze ook aan boord van zo'n schip wilde, dat ze wat van de wereld wilde zien. Vrijheid op zee, terwijl de wind door je haar waait. Ze vergat bijna dat ze gewoon in een draak kon veranderen en weg kon vliegen, want deze schepen waren indrukwekkender dan de gedachte aan vleugels. Ze snapte Charlotte wel, Gwen zou ook storm op zee verkiezen boven nette jurken en etiquette. Daar ging ze weer, nu dacht ze weer aan Charlotte. Wat nou als Charlotte Oliver ook leuk vond? Zou ze dan haar vriendin kwijt zijn? Rustig begon ze weer naar het verzamelgebouw te lopen. Ze nam flink wat omwegen, want ze wilde meer van de reusachtige stad zien en ze wilde vermijden om Charlotte te vertellen over Oliver. Ze had het gevoel dat Charlotte hem ook leuk vond, door de manier waarop ze naar hem had gekeken de vorige avond. Toch kwam het moment dat ze weer terug was. Ze liep door naar de kamer die ze met Charlotte deelde. Charlotte was er niet en Gwen had niet de behoefte om haar te gaan zoeken. Ze ging op haar bed zitten en werd daar verrast, want op haar nachtkastje lag het drakenboek van Arthur Mnemosyne. Op het boek lag een briefje, waar op stond Hoi, ik heb deze gevonden in een boekenwinkel hier in Argaros. Toen ik het zag liggen moest ik aan jou denken en besloot ik het mee te nemen, jij hebt het tenslotte niet meer. Vervelend voor je, dat er een brand was, ik hoop dat het goed met je gaat. Groetjes, Desdemona. Gwen was blij en wilde Desdemona gaan zoeken om haar te bedanken, maar eerst wilde ze lezen. Ze sloeg het boek open en ging lezen. Nadat ze een paar hoofdstukken had gelezen, kwam Charlotte binnen. Ze ging op het bed naast dat van Gwen zitten. Het was alsof, door dat wat Oliver had gezegd, Gwen nu pas doorhad hoe knap haar vriendin was en hoe goed het mogelijk was dat iemand verliefd op haar werd. Ze had misschien niet het glanzende zwarte haar (al begon je bij de wortels van haar haar, waar de blonde verf er uitgroeide alweer het kenmerkende zwart te zien) of het perfecte gezicht van de andere Archides, waar bij haar verscheidene littekens te zien waren, maar ze had een ander soort schoonheid. Gwen realiseerde zich dat ze wel heel lang aan het nadenken was over hoe knap haar vriendin was en zei: 'Charlotte, weet je wel die jongen die gisteren met de Archides zat?' 'Bedoel je die knappe?'