De Geheimen van Nysia

Hoofdstuk 10: Diana

De koetsier zei dat hij haar moest meenemen om haar naar het verzamelgebouw te brengen. Diana's spullen werden ingeladen, en tijdens de rit door de stad bekeek ze de stad nog eens goed. De zon begon al op te komen en kleurde de stad in een gouden gloed. Het verzamelgebouw lag op het terrein van het paleis. Het was een groot gebouw, waarschijnlijk groot genoeg om honderd kinderen in te laten leven. Diana kreeg een kamer aangewezen. De kamer was groot. Niet zo groot als haar kamer in Delos, maar nog steeds groot. Er stonden twee bedden en twee kasten. De kamer had ook een aangrenzende badkamer. Een van de twee bedden was al bezet. Er lag een opengemaakte tas op met daarin luxe jurken. Diana liep naar het andere bed toe en legde haar tas daarop. Ze zou hem later wel uitpakken. Ze besloot naar de eetzaal te gaan, aangezien het al middag was. De eetzaal was een enorme zaal met lange tafels met stoelen eraan. In de hoek was een tafel met allemaal etenswaren erop. Er waren al kinderen in de zaal, Diana gokte iets van 20, verdeeld in groepjes. In het midden was een luidruchtig groepje met een meisje met zwart haar tot haar schouders als middelpunt. Diana herkende haar als Isolde, haar nicht die de dochter van een Archide op Argaros was. Ze hadden elkaar al een paar keer ontmoet tijdens haar bezoeken aan Argaros en feestjes. Ze liep naar de eethoek en pakte een bord, ze schepte hem vol met eten, en liep daarna naar Isolde toe. Isolde zag haar eerder dan dat ze bij de tafel was: 'Hè Diana. Hoe gaat het?'

'Goed Isolde, en met jou? Ik zie dat je ook bent aangewezen om mee te doen met de proeven. Dat moet een grote eer zijn.' Ze kletsten nog een tijdje verder en kwamen erachter dat ze op dezelfde kamer lagen. Daarna stelde Isolde zich voor aan haar vrienden. Het waren allemaal rijkeluiskinderen behalve een. Oliver, een jongen van Icaria. Diana had medelijden: haar oom was niet bepaald zachtaardig voor de mensen van Icaria. Maar Oliver leek gelukkig: Hij had altijd een grote glimlach op zijn gezicht. Hij zei dat hij met een meisje was aangekomen. Ze waren blijkbaar onderweg aangevallen door piraten. Diana rilde, piraten waren maar eng. Ze was blij dat zij niet waren aangevallen. 

De lunch liep ten einde en iedereen ging uit elkaar. Diana liep met Oliver mee. Toen ze bijna bij de deur waren, knalde ze tegen een meisje met roodbruin haar. Oliver stelde haar voor als Desdemona, het meisje van Icaria. Desdemona keek haar met geschrokken groene ogen aan, verontschuldigde zich en haastte zich daarna gelijk weer weg. Oliver legde uit dat Desdemona moeite had met socialiseren en tijd nodig had om vrienden te maken. Na afscheid te hebben genomen van Oliver besloot ze de stad in te gaan. Ze pakte een tas en een geldbuidel. Misschien kon ze nog wel wat kopen. Diana vond het altijd leuk om de stad te verkennen waar ze op dat moment verbleef. Ze reisde als lid van de familie Archide veel, en daarom was ze al bijna overal geweest. Ook was ze al meerdere keren in Argaros geweest, minstens elk jaar weer voor het Kerstgala: het grootste gala evenement van het complete jaar georganiseerd door de koninginnen. Alleen de allerbelangrijkste mensen werden uitgenodigd. Natuurlijk werden haar ouders ook elk jaar uitgenodigd en moest Diana dus ook mee "voor de goede band tussen de baronnen".

Diana probeerde de weg te vinden door de stad. Het was druk, want het was marktdag en iedereen uit de hele stad was op de enorme markt. Ze wurmde zich een weg door de menigte totdat haar oog opeens werd getrokken door een winkel. Op de voorkant van de gevel stond een boek. Diana ging snel naar binnen. De winkel stond tot de nok vol met boeken. Diana keek rond totdat ze vond wat ze zocht: Van Argaros tot Zantos, de Eilandengids. Diana pakte het boek en bladerde er doorheen. Ze rekende af met de verbaasde kassier, die niet had verwacht een Archide in zijn winkel te zien. Eerst had hij nog aangeboden om het boek gratis weg te geven, maar Diana sloeg dat aanbod aardig af. Arme mensen moesten ook hun brood verdienen. 

Daarna verkende ze de stad nog een tijdje totdat ze een rommel in haar maag voelde. Het was al bijna lunchtijd en ze kreeg honger. Het zou nog wel even duren voordat ze weer terug was in het verzamelgebouw, dus een snack kon er wel in. Ze liep de bakker binnen en kocht een kaneelbroodje. Kauwend liep ze de bakker weer uit in de richting van het verzamelgebouw. Eenmaal daar ging ze gelijk naar de eetzaal en ging bij Isolde aan de tafel zitten. Na een tijdje kwamen en twee meisjes de eetzaal binnen, het ene meisje had kort haar en het andere meisje had blonde krullen en had een bekende glans. Diana dacht dat ze haar al eerder had gezien, maar ze dacht toch van niet. Het meisje had namelijk piraten kleding aan, en Diana had nog nooit een piraat gezien. Opeens slaakte Isolde een kreet .Blijkbaar had zij het meisje wel ergens vqn herkend en na een tijdje kwam ook Diana erachter dat deze piraat Charlotte Archide was, de verdwenen dochter van de lang geleden gestorven baron van Kasoufles. Diana groef in haar geheugen om ene Charlotte te herinneren, en opeens wist ze het. Charlotte was een meisje dat jaren geleden was verdwenen. Iedereen dacht dat ze was ontvoerd door piraten, maar het bleek dat ze blijkbaar zelf een piraat was geworden! Diana had haar een keer ontmoet, jaren geleden. Toen had Charlotte nog zwarte krullen in plaats van blonde. De rest van de avond werd Charlotte aan iedereen voorgesteld en Diana nam de drukte als een excuus om haar kamer in te glippen en "Van Argaros tot Zantos, de Eilandengids" erbij te pakken. Het was al laat toen Isolde terugkwam naar de kamer. Diana begroette haar, maar klom daarna haar bed in en sloot haar ogen om een gesprek te vermijden. Ze was veel te geschokt dat Charlotte hier was. Hoe kon het dat, uitgerekend zij, hier nou opeens opdook? Diana viel in een onrustige slaap, met een onbeantwoorde vraag.