De Geheimen van Nysia

Hoofdstuk 12: Gwen

Gwen landde een stukje van de stad af. Het was misschien normaal om in dieren te veranderen, maar ze wilde niet alle aandacht naar zich toe trekken door als een draak midden in de stad te verschijnen. Ze veranderde terug, maar had niet door dat Charlotte nog op haar rug zat. Ze vielen op de grond en lagen daar even ongemakkelijk, totdat Charlotte ineens de slappe lach kreeg. Gwen keek naar haar lachende gezicht en moest onwillekeurig ook lachen. Dit was de eerste keer dat ze Charlotte echt vrolijk had gezien. Samen liepen ze naar de stad. Gwen was nog steeds nieuwsgierig wat er nou met Charlotte was, waarom ze zo afgesloten was, maar besloot er niet naar te vragen. Ze wilde niet de vriendschap verpesten voordat deze goed en wel begonnen was. Ze kwamen aan de rand van de stad, toen Charlotte vroeg: 'Weet jij waar we eigenlijk moeten zijn?' 'Om eerlijk te zijn, ik heb geen idee,'antwoordde Gwen. Ze liepen nog een beetje rond en hadden het gezellig, toen ze ineens een koets langs zagen rijden. (totaal niet de koets van Diana heheheeheheheh). 'Ik zag zo'n Archide kind in de koets,' zei Gwen. 'Je weet wel, van die rijkeluiskinderen met zwart haar en rode ogen, zij gaat waarschijnlijk ook naar de Academie.' Charlotte antwoordde afwezig: 'Ja, waarschijnlijk wel.' Ze volgden de koets, die gelukkig niet heel snel reed. Charlotte zei niks meer, maar keek alleen een beetje in de verte. Ze had zich afgesloten voor Gwen. De koets stopte bij een groot gebouw. Waarschijnlijk werden hier alle kinderen heen gebracht om te blijven voordat de testen begonnen. Gwen en Charlotte liepen naar de deur. Daar stond een bediende die ze tegenhield toen ze naar binnen wilden lopen en zei: 'Brieven controle, alstublieft.' Ze haalden hun brieven tevoorschijn en de bedienden gaf ze een grondige inspectie om te zien of het officiële brieven waren en geen neppe. Hij was tevreden, gaf ze een sleutel en vertelde waar hun kamer was en waar ze moesten eten. Hier sliepen de kinderen met twee op een kamer en aangezien Gwen en Charlotte met z'n tweeën waren aangekomen, waren ze gewoon samen ingedeeld. Ze liepen naar binnen en Gwen was meteen onder de indruk. Andere kinderen waren misschien gewend aan reusachtige hallen en vloeren met mozaïk, maar Gwen had altijd al simpel geleefd. Ze keek naar Charlotte en zag dat deze zich totaal niet op haar gemak voelde. Snel trok Gwen Charlotte mee naar de kamer, wat eerst nog een heleboel zoeken was, maar toen vonden ze het. De kamer was al even imposant als de aankomsthal. Er stonden twee bedden waar je wel met z'n drieën in paste. Er waren ook twee grote kasten, maar Gwen en Charlotte hadden eigenlijk geen bezittingen om ergens neer te leggen, dus besloten ze het gebouw te gaan verkennen. Er waren eindeloos veel gangen waar weer kamers waren en kinderen sliepen. Na een tijdje zei Gwen: 'Ik heb eigenlijk best wel honger, zullen we die eetzaal zoeken?' Charlotte keek naar een reusachtige klok die aan de muur hing en zei: 'Oké, het is denk ik ook wel lunchtijd.'

De eetzaal zat vol enthousiaste kinderen die gezellig aan het praten waren. De Archides waren meteen te herkennen aan hun zwarte haar en rode ogen. Al hadden ze niet allemaal rode ogen en zwart haar, Gwen had ooit op school geleerd dat dat iets te maken had met genen en gedoe. Charlotte verstijfde en mompelde: 'Kunnen we hier weg? Ik heb slechte ervaringen met Archides.' Gwen keek haar aan en glimlachte. 'Charlotte, je bent een piraat. Je hebt een schipbreuk overleefd. Een zaal vol tieners moet je toch ook wel aankunnen?' Charlotte glimlachte terug en knikte. Samen liepen ze de zaal in, op zoek naar een plekje. Uiteindelijk gingen ze ergens zitten naast een groep Archides, verder was er geen plek meer. Op de tafels stonden bergen eten, meer dan Gwen ooit bij elkaar had gezien. Ze zag ook kaneelbroodjes en pakte er meteen een. Genietend nam ze een hap. Dit waren precies de kaneelbroodjes van thuis. Waarschijnlijk waren ze hierheen gebracht, voordat de bakkerij verbrandde. Gwen realiseerde zich nu pas dat ze misschien heel lang geen Artopoios kaneelbroodjes zou eten, behalve als ze deze zelf zou maken of ze op de Academie een hele grote voorraad hebben. Charlotte zat ook een beetje te eten en wierp af en toe blikken op het Archide meisje naast haar. Het meisje zat druk te praten met haar vrienden en doordat Gwen met een half oor luisterde, kreeg ze mee dat het meisje Isolde heette. Isolde was eerst met haar vrienden bezig, maar richtte zich toen ook op Gwen en Charlotte. 'Hallo, jullie zijn zeker nieuw hier? Ik ben Isolde, wie zijn jullie? Jullie komen vast van zo'n klein eilandje. Ik ben van de Archide familie, je weet wel de belangrijkste familie van de wereld.' Aarzelend antwoordde Gwen: 'Ehm, ik ben Gwen Artopoios van Kasoufles.' Isolde zei: 'Daar komen toch die heeeeeeerlijke kaneelbroodjes vandaan?' Gwen knikte. Toen was Isoldes aandacht op Charlotte en vroeg: 'Wie mag jij dan zijn? Aan je kleding te zien ben je zo'n gore piraat, maar misschien heb ik het mis.' Charlotte zei heel zachtjes: 'Ik ben Charlotte.' Er was niks meer over van de zelfverzekerde en afstandelijke piraat. Isolde keek haar geïnteresseerd aan en zei toen: 'Wacht eens even. Charlotte? Als in, Charlotte Archide, mijn verdwenen nichtje van Kasoufles?' Charlotte zag eruit alsof ze het liefst wilde weglopen. Isolde boog zich dichter naar Charlotte toe en zei toen: 'Ik dacht het al, maar ik kreeg twijfels door je haarkleur. Maar van dichterbij is het overduidelijk geverfd. Dus dit is wat je de afgelopen paar jaar hebt gedaan? Rondhangen met piraten?' Charlotte stond zonder een woord te zeggen op en liep naar de uitgang. Gwen liep snel achter haar aan. Voor haar ogen veranderde Charlotte in een zeemeeuw en vloog ervandoor. Gwen rende er nog even achteraan, maar gaf het toen op. Ze vroeg zich wel af waarom Charlotte mee was gevlogen op haar rug, terwijl ze zelf ook kon vliegen. Ze liep door naar de kamer, oftewel een heleboel gangen door, en duwde de deur open. Daar zag ze Charlotte zitten op een van de bedden. Ze zat voorovergebogen en haar schouders schokten. Voorzichtig ging Gwen naast haar zitten en sloeg een arm om de piraat heen. Charlotte sloeg haar arm weg, draaide zich de andere kant op en ging op het bed liggen. Gwen besloot even weg te gaan, ze wilde Charlotte ook even tijd alleen geven, dus ze ging de stad in. Dat mocht, als je maar weer terugkwam. En als je dat niet deed, plek op de Academie weg. Gwen liep door de straten en was verwonderd door hoe groot alles was en hoeveel mensen zich een weg baanden door de straten. Ze zag een wegwijzer staan waar Bibliotheek op stond. Daar wilde ze wel heen. Het voordeel aan de grote stad was, dat alles goed was aangegeven voor de vele mensen die er heen kwamen. Bij elke splitsing stond wel een bordje met de vele bezienswaardigheden. Soms liep Gwen langs een bakkerij en moest ze moeite doen om niet een potje te gaan huilen op straat. Eindelijk bereikte ze de bibliotheek, al was het niet heel erg om ver te lopen en veel van de stad te zien. De bibliotheek was al even indrukwekkend als de rest van Argaros, misschien wel indrukwekkender. Eindeloze rijen boeken strekte zich uit en als je omhoog keek kon je de vele verdiepingen zien die erboven lagen. Aan het begin hingen meerdere plattegronden voor de verschillende verdiepingen. Ergens op de derde verdieping zag ze familiegeschiedenissen staan. Daar kon ze misschien wat meer over Charlotte vinden. Gwen liep de trappen op en vond de juiste afdeling. Er stonden veel kasten en elke kast hoorde bij een ander eiland, met alle families die daar woonden. De ene kast was wel groter dan de ander. De kast bij Delos, waar de Archides vandaan kwamen, was heel groot. Gwen keek op de planken welk boek ze nodig zou hebben. Haar oog viel op een boek genaamd Alles wat je moet weten over de Archides. Ze pakte het op, zocht ergens een comfortabele stoel en begon te lezen. Ze bladerde door het boek heen en stuitte op een reusachtige stamboom met alle leden van de Archide familie. Overal was bij aangegeven van welk eiland het een baron was en zo. Na even zoeken vond ze de baron van Kasoufles. Onder hem stond een lijntje naar een nieuwe naam, maar de naam van zijn kind was doorgekrast. Gwen probeerde te achterhalen wat er had gestaan en dacht dat ze aan het begin van de naam een C kon herkennen. Charlotte was de dochter van de laatste baron van Kasoufles, voordat overal chaos ontstond. Waarschijnlijk was ze weggelopen naar de piraten en probeerden de Archides het te vergeten. Integendeel tot wat Gwen dacht, had Charlotte wel een familie, maar dan een familie waarmee ze niks te maken wil hebben, wat ook heel begrijpelijk is als je van ze bent weggelopen. Gwen leek het maar niks om een Archide kind te zijn. Al die luxe en al het gedoe. Ze liep nog wat meer door de bibliotheek, maar zag toen dat het al best laat was en ging terug naar het verzamelgebouw.

Daar aangekomen liep ze gelijk door naar de eetzaal, met een beetje geluk was ze nog net op tijd voor het avondeten. Ze schrok toen ze naar binnen liep, want ze zag Charlotte tussen een groep Archide kinderen zitten die allemaal even wilden bijkletsen met hun verloren gewaande familielid, die het liefst verloren had willen blijven. Ze zag er heel ongelukkig uit. Tot haar verbazing zag Gwen ook een jongen en een meisje zitten die eruit zagen alsof ze uit een veel armere familie kwamen. Dit was niet om ze te beledigen, maar je zag het aan alles. Aan hoe verwonderd ze naar het eten keken, aan hoe ongemakkelijk ze zich voelden bij de Archide kinderen. Dat merkte ze trouwens alleen op bij het meisje, met het roodbruine haar. Gwen zocht ergens anders een plekje. Ze ging zitten naast een jongen, die zichzelf voorstelde als Thomas. Eerst zaten ze gewoon in stilte te eten, maar toen zei Thomas: 'Ik snap wel dat je bij mij gaat zitten en niet bij de piraat.' Hij trok een heel vies gezicht bij het woord piraat, alsof hij net iets smerigs had gegeten. Gwen trok haar wenkbrauwen op en vroeg: 'Wat bedoel je?' Thomas antwoordde: 'Nou je kwam hier aan met dat wilde piratenkind. Ze is misschien een Archide, maar dat zegt ook niet alles. Gelukkig maak je nu verstandige keuzes en ga je zitten bij de betere kinderen hier.' Gwen werd woedend. Hoe durfde hij Charlotte te beledigen. Ze pakte de schaal met aardappelpuree en smeet het in zijn gezicht. Daarna liep ze chagrijnig weg, naar haar kamer. Eenmaal daar aangekomen had ze spijt van haar uitbarsting, want ze had nog niks gegeten. En het was beneden haar eer om weer terug te gaan en te doen alsof er niets was gebeurd. Dus ze zat gewoon een tijdje uit het raam te staren, toen ze de deur hoorde opengaan. Charlotte stond in de deuropening. In haar hand had ze een pakketje. Een beetje ongemakkelijk legde ze het op Gwen's bed en ging op haar eigen bed zitten. Gwen maakte het open en werd verrast door de geur van warm eten. Ze keek naar Charlotte en zei: 'Heel erg bedankt.' Charlotte glimlachte even, maar zei daarna: 'Sorry Gwen. Ik had eerlijk moeten zijn en moeten zeggen dat ik een Archide was. Ik was bang dat je zou denken dat ik een arrogant rijkeluiskind was.' Gwen gaf Charlotte een knuffel en zei: 'Dat ben je misschien ook, maar dan wel een heel leuk rijkeluiskind met een zwaard.' Charlotte lachte en Gwen zag dit als de kans om nog een vraag te stellen die de hele middag door haar hoofd spookte. 'Waarom ben je eigenlijk met me mee gevlogen, als je ook gewoon zelf had kunnen vliegen?' Charlottes wangen kleurden rood en ze fluisterde: 'Ik vond je leuk.' Gwen schrok zich dood. Hoe bedoelde Charlotte dat? Op een romantische of op een vriendschappelijke manier? Op een liefde-op-het-eerste-gezicht of op een ik-ben-een-piraat-en-durf-niet-toe-te-geven-dat ik iemand-aardig-vind manier? En nog belangrijker, wat hoopte ze dat Charlotte bedoelde? Charlotte zag Gwen's blik en kreeg een nog rodere kleur. 'Wacht, nee, ik bedoel niet zo, ik bedoel als persoon om vrienden mee te worden. Je leek me aardig en ik had op het moment helemaal niemand, dus ik wilde bij je blijven en goede vrienden worden.' Gwen moest lachen en Charlotte snel daarna ook. De rest van de avond brachten ze door met praten en het gewoon gezellig hebben.