"သားတို့အကုန်ပါပြီလား ပစ်စည်းတွေသေချာစစ်"မာမီ
"ဟုတယ် အခန်းထဲမှာရော ကျန်ခဲ့မယ်ပစ်စည်းတွေ သေချာကြည့်ကြအုံး"ဒယ်ဒီ
သဘက်ခါရောက်ပြီဆိုတော့အိမ်ပြန်ရင်ပြင်ဆင်နေကြသည်
"သားတို့ကမကျန်တော့ဘူးအကုန်ပါပြီ
အခန်းတောင်သော့ခ်ခတ်ပြီးပြီ"ထယ်
"အေးအေး"
"ဟိုကောင်နှစ်ကောင်ရောမလာသေးဘူးလားမသိ"ဆိုဘတ်
"အေးနော် ပြန်ရမှာကောသိရဲ့လား"ထယ်
"သိလောက်မှာပါပစ်စည်းတွေထည့်နေတာနေမှာပေါ့"ထယ်မင်
"လူစုံပြီလား"ဒယ်ဒီ
"ဂျီမင်းနဲ့ဂျောင်ဂုကျန်သေးတယ်အန်ကယ်"ဆိုဘတ်
"ဟုလား သူတို့မလာသေးဘူးလား"မာမီ
"ဟုတယ်အန်တီမလာသေးဘူး"ထယ်မင်
"အေးအေးအာ့ဆိုသူတို့ခဏစောင့်လိုက်အုံး"မာမီ
အကုန်လုံးရောက်နှင့်နေပေမဲ့ဂျီမင်းနဲ့ဂျောင်ဂုကတော့ရောက်မလာသေးပါ
"ဂျောင်ဂု ကိုကို့ကိုလွှတ်အုံး"
"ဟင့်အင်းလွှတ်ချင်ဘူး"
"ပြန်ရတော့မယ်နော် နောက်ကျနေမယ် ဟိုမှာမာမီတို့စောင့်နေပြီလားမသိဘူးလွှတ်တော့"
"ဒီတိုင်းသွားလို့ရနေတာကို"
"ကဲ လွှတ်ပါဆို"
မနက်မိုးလင်းကတည်းကဘေးနားကပ်ပြီးချွဲနေတာအနောက်ကနေဖက်ပြီးတော့
ခုထိမလွှတ်ပေးဘူး ပြန်ရမယ်ပြောလည်းဒီတိုင်းပြန်မယ်တဲ့လေ
"ဂျောင်ဂုရေလွှတ်ကွာ ကိုကိုတောင်းပန်ပါတယ်နော် လွှတ်တော့လိမ်မာတယ်"
"ဟင်းးးးလွှတ်ဘူးဗျာ"
"ဂျောင်ဂု"
"အာ့ဆိုလည်းအာဘွားပေး အာ့ဆိုလွှတ်မယ်"
"ရစ်ပြီ"
"....."
ဂျီမင်းလည်းပေးလိုက်ပြီး
"လွှတ်တော့"
"............"
ထိုတော့မှလွှတ်ပေးလိုက်ပြီး
YOU ARE READING
ကိုကို့ ကိုချစ်တယ်
Fanfiction"ကိုကိုကအခုကျနော့်ယောက်ကျားဖြစ်နေပြီနော်!!!" "မင်းပါးစပ်ကိုပိတ်ထားးး!!!!"
