Κλεοπάτρα η Μακεδόνισσα

Έρωτας πόλεμος

Λίγο μετά τον γάμο του Άτταλου και της Αταλάντης, ξεκίνησε ο Φίλιππος για την εκστρατεία του στον νότο, χωρίς ωστόσο να πάρει μαζί πολύ στρατό, αφού την πλειονότητα των δυνάμεών του την άφησε στη Μακεδονία να ξεκουραστεί από τους αλλεπάλληλους τριετείς πολέμους του. Στο στράτευμα ωστόσο θα πήγαιναν ο νιόπατρος και οι κουνιάδοι του, και τη μέρα του αποχωρισμού η κόρη του Ορόντη έκλαιγε ασταμάτητα, μια στην αγκαλιά του άντρα της και μια στων αδελφών της, ενώ κι η αρχόντισσα Βερενίκη δε μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά της, καθώς αποχαιρετούσε γιους και γαμπρό...

«Μην κλαις, αδελφούλα μου, κι εσύ, μανούλα, πάψε τα δάκρυά σου» τις παρακαλούσε ο Περδίκκας. «Μη σπαράζετε την ψυχή μας και κόβετε το θάρρος μας... Εμάς το καθήκον μας είναι να ακολουθήσουμε τον βασιλιά μας, εσείς να σταθείτε δυνατές δίπλα στον πατέρα και αν οι θεοί το θέλουν, θα γυρίσουμε...»

«Σωστά μιλάς, Περδίκκα» αποφάνθηκε κι ο Ορόντης, προσπαθώντας να μασκαρέψει την αγωνία του με αγέρωχη περηφάνεια. «Βερενίκη, κι εσύ, Αταλάντη, πάψτε τα κλάματα, καθήκον των ανδρών είναι ο πόλεμος και των γυναικών να δείχνουν γενναιόκαρδες για να τους εμψυχώνουν...»

«Μου λείπει ο Άτταλος, Κλεοπάτρα... Δεν τον χόρτασα» παραπονιόταν με πόνο η Αταλάντη στη φίλη της τον επόμενο καιρό. «Τρέμω μην τον χάσω, και μείνω χήρα πρόωρα δίχως ούτε ένα παιδί δικό του...»

«Κι εμένα μου λείπουν ο πατέρας μου κι ο αδελφός μου, Αταλάντη... Κάθε μέρα αγωνιώ για κείνους» απαντούσε η Κλεοπάτρα, πνίγοντας στο λαρύγγι της το «κι ο Περδίκκας», που της υπαγόρευε ο νους της... «Αλλά θα δεις, όλα θα πάνε καλά, ούτε εσύ θα χηρέψεις, ούτε εγώ θα ορφανέψω...»

Στο μεταξύ, ο Φίλιππος κατέβηκε προς τη Φωκίδα, παρακάμπτοντας τις Θερμοπύλες και οδηγώντας τον στρατό του μέσα από δύσκολα περάσματα στα βουνά, ώσπου βρέθηκε στην Ελάτεια, που τη βρήκε άδεια από κατοίκους και με γκρεμισμένα τείχη, την κατέλαβε και την οχύρωσε, αιφνιδιάζοντας τους Αθηναίους, μόλις έλαβαν την είδηση. Τότε, έστειλαν κι οι δυο πλευρές πρέσβεις στη Θήβα, από μέλη των συμμάχων τους, με επικεφαλής των Αθηναίων τον Δημοσθένη και των Μακεδόνων τον Πύθωνα τον Βυζάντιο, κι οι Θηβαίοι αφού τους άκουσαν, διαλέξανε να σπάσουν τη συμμαχία με τον Φίλιππο και να αρχίσουν πολεμικές προετοιμασίες• παρατάχθηκαν λοιπόν οι δύο δυνάμεις, οι Αθηναίοι και οι Θηβαίοι με το κοινό των Βοιωτών στους Παραποταμίους και αλλού* κι οι Μακεδόνες στην Ελάτεια και στο Κυτίνιον**, μα όλο το φθινόπωρο και όλο τον χειμώνα και όλη την άνοιξη καμιά συμπλοκή δεν έγινε μεταξύ των δύο στρατευμάτων, μονάχα αψιμαχίες, στις οποίες πάντα έχαναν οι Μακεδόνες, για κακή τους τύχη...