Uni
အန်တီပုံချစ်နာရေးထဲက သဲသက်ကကျောင်းမလာတာမို့ အင်းကြင်းကိုဝင်ဝင်ခေါ်ပေးရတာကမောင်ထွန်း အတွက်အလုပ်တခုလိုပင်ဖြစ်နေ၏
ထွန်းလင်းအောင် အင်ကြင်းကိုဝင်ခေါ်ရင်း ချစ်သဲသက်ကိုပါ ခေါ်မို့လှမ်းကြည့်တော့ အိမ်ရှေ့ငုတ်တုပ်ထိုင်ပြီး ကျောင်းသွားနေတဲ့လူတွေကိုထိုင်ကြည့်နေတာကြောင့်
"ချစ်သဲသက် ကျောင်းမသွားသေးဘူးလား''
"ဟင့်အင်းမသွားဘူး''
"အိုကေ''
"မောင်ထွန်းသွားမယ်''
"အေးလာလာမယ်တော်''
"သဲသက်ရေ မေကြီးကထမင်းလာစားပါ ဝက်သားနှပ်ထားတယ်တဲ့''
"အင်း''
မလာတော့ဘူးပြောလို့ တီခိုင်ကြားရင်ဆူနေကြမို့ လက်ခံကြောင်းသာအမြဲပြောပြီး ၁၀ခါ၁ခါပင်သွားမစားမိ
အိမ်ရှေ့မှာဘယ်လောက်ကြာကြာထိုင်လဲမသိ အဖြူအစိမ်းနဲ့ကျောင်းသားများပင်ထပ်မမြင်ရတော့
ထိုခါမှသဲသက်အိပ်ရာခေါင်းရင်းစာအုပ်တွေရယ် တိုင်မှာချိတ်ထားတဲ့လွယ်အိတ်အဟောင်းကို ယူပြီးပြန်ငိုင်နေသည်မှာနာရီဝက်ပင်မကနိုင်
'ချစ်သဲသက် နင်အသိစိတ်ဝင်စမ်းပါ ဒါကိုနင်တက်နိုင်တော့မှာမှမဟုတ်တာ ဘာတွေ တွေဝေနေတာလဲ'
အမည်မတပ်နိုင်တဲ့အပြုံးလေးတခုပြုံးပြီး ကိုင်ထားတဲ့လွယ်အိတ်နဲ့စာအုပ်တွေကိုမီးရှို့ထားကာ ပြုံးလေတာလားငိုနေတာလားမသေချာမျက်ရည်ကျပြီးရယ်နေရတယ်
ခါးထိရှည်တဲ့ဆံပင်ကိုလဲ စုကိုင်ကာဂုတ်ပင်မကျန်အောင်ညှပ်ပစ်လိုက်သည် ဒါတွေသည်ကံကြမ္မာနဲ့လောကဒဏ်ကပေးတဲ့လက်ဆောင်တွေပေါ့
ဘုန်းရှိန်မင်းနဲ့သီဟကျောင်းကအပြန် ချစ်သဲသက်အိမ်ကိုဝင်တော့ တံခါးပိတ်ထားလေရဲ့
"ငရှိန် လူမရှိဘူးထင်တယ်''
"ခေါ်ကြည့်ရအောင်ကွာ''
"တံခါးကြီးပိတ်ထားတာကို''
"ငါစောင့်လိုက်မယ်''
"အေးအေးငါပြန်နှင့်မယ်ဖားသားကြီးကိုလယ်ထဲသွားကူပေးရမှာမို့''
"အွမ်း''
Zawgyi
အန္တီပုံခ်စ္နာေရးထဲက သဲသက္ကေက်ာင္းမလာတာမို႔ အင္းၾကင္းကိုဝင္ဝင္ေခၚေပးရတာကေမာင္ထြန္း အတြက္အလုပ္တခုလိုပင္ျဖစ္ေန၏
ထြန္းလင္းေအာင္ အင္ၾကင္းကိုဝင္ေခၚရင္း ခ်စ္သဲသက္ကိုပါ ေခၚမို႔လွမ္းၾကည့္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕ငုတ္တုပ္ထိုင္ၿပီး ေက်ာင္းသြားေနတဲ့လူေတြကိုထိုင္ၾကည့္ေနတာေၾကာင့္
"ခ်စ္သဲသက္ ေက်ာင္းမသြားေသးဘူးလား''
"ဟင့္အင္းမသြားဘူး''
"အိုေက''
"ေမာင္ထြန္းသြားမယ္''
"ေအးလာလာမယ္ေတာ္''
"သဲသက္ေရ ေမႀကီးကထမင္းလာစားပါ ဝက္သားႏွပ္ထားတယ္တဲ့''
"အင္း''
မလာေတာ့ဘူးေျပာလို႔ တီခိုင္ၾကားရင္ဆူေနၾကမို႔ လက္ခံေၾကာင္းသာအၿမဲေျပာၿပီး ၁၀ခါ၁ခါပင္သြားမစားမိ
အိမ္ေရွ႕မွာဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာထိုင္လဲမသိ အျဖဴအစိမ္းနဲ႕ေက်ာင္းသားမ်ားပင္ထပ္မျမင္ရေတာ့
ထိုခါမွသဲသက္အိပ္ရာေခါင္းရင္းစာအုပ္ေတြရယ္ တိုင္မွာခ်ိတ္ထားတဲ့လြယ္အိတ္အေဟာင္းကို ယူၿပီးျပန္ငိုင္ေနသည္မွာနာရီဝက္ပင္မကနိုင္
'ခ်စ္သဲသက္ နင္အသိစိတ္ဝင္စမ္းပါ ဒါကိုနင္တက္နိုင္ေတာ့မွာမွမဟုတ္တာ ဘာေတြ ေတြေဝေနတာလဲ'
အမည္မတပ္နိုင္တဲ့အၿပဳံးေလးတခုၿပဳံးၿပီး ကိုင္ထားတဲ့လြယ္အိတ္နဲ႕စာအုပ္ေတြကိုမီးရွို႔ထားကာ ၿပဳံးေလတာလားငိုေနတာလားမေသခ်ာမ်က္ရည္က်ၿပီးရယ္ေနရတယ္
ခါးထိရွည္တဲ့ဆံပင္ကိုလဲ စုကိုင္ကာဂုတ္ပင္မက်န္ေအာင္ညွပ္ပစ္လိုက္သည္ ဒါေတြသည္ကံၾကမၼာနဲ႕ေလာကဒဏ္ကေပးတဲ့လက္ေဆာင္ေတြေပါ့
ဘုန္းရွိန္မင္းနဲ႕သီဟေက်ာင္းကအျပန္ ခ်စ္သဲသက္အိမ္ကိုဝင္ေတာ့ တံခါးပိတ္ထားေလရဲ႕
"ငရွိန္ လူမရွိဘူးထင္တယ္''
"ေခၚၾကည့္ရေအာင္ကြာ''
"တံခါးႀကီးပိတ္ထားတာကို''
"ငါေစာင့္လိုက္မယ္''
"ေအးေအးငါျပန္ႏွင့္မယ္ဖားသားႀကီးကိုလယ္ထဲသြားကူေပးရမွာမို႔''
"အြမ္း''
YOU ARE READING
မေတ္တာတွေနဲ့မိုးတဲ့အိမ်
Romanceကိုယ်တကယ်ပင်ပန်းနေတဲ့အချိန် လွတ်မချပေးခဲ့တဲ့လက်တစ်စုံကိုတော့လူတိုင်းတန်ဖိုးထားမိမှာဘဲ
