ZEMHERİ

22 - Geri Dönüşler

'Gitme!' diyebilecek kadar güçlü olmalı insan. Çünkü hiç kimse, kaybettiklerini unutabilecek kadar güçlü değil."

-V. Hugo

***

Ayla Dikmen - Anlamazdın

Ahmet Kaya - Arka Mahalle

***

Asel çalan kapı ile gözlerini açtı o gece.

Hava kasvetliydi ve bir cumartesi gecesiydi.

Yalnız yattığı yatakta doğruldu. O sıra bir daha çaldı kapı. Bu sefer yataktan çıkıp kapıya doğru ilerledi. Dürbünden baktığında kapşonu kapalı birini gördü.

Kaşları çatılırken eşarbını başına takıp kapıyı açtı. "Kimsiniz?" dedi.

Karşısındaki adam başını kaldırdı ve Asel o an sarsıldı.

"Sen," dedi. "Sen."

Bir şey diyemedi karşısındaki adam.

Asaf'tı karşısındaki adam.

Onu bıraktı sandığı adamdı karşısındaki adam.

"Sen nasıl?" dedi Asel. "Sen nasıl benim karşımdasın?!"

Asaf içeriye girdi. Kapıyı kapattı.

"Asel," dedi uzun zaman sonra adını zikrederek. "Bir kere sarılayım mı?"

Sesi titriyordu tıpkı yüreği gibi.

"Hayır," dedi Asel. "Sakın yaklaşma. Sen nasıl buradasın? Sen," dedi. Ne olduğunu şaşırmıştı. Gerçeği kavrayamıyordu. "Sen ölmüştün, ben senin cenazene geldim, ben senin toprağını sevdim, seninle konuştum, sana ağladım, sen ölmüştün."

"Ölmedim," dedi Asaf. "O başka biriydi."

"Ne?" dedi Asel. "Ben," dedi. "Şuan algılayamıyorum. Sen nasıl benim karşımdasın?"

"Her şey görevden ibaretti," dedi Asaf.

"Kalbin durmuştu senin, dudakların morarmıştı, sen resmen ölmüştün, nasıl karşımdasın?!" dedi Asel.

"Her şeyi anlatacağım," dedi Asaf. "Her şeyi. Ama önce lütfen bir kere sarılayım sana."

"Bana sakın dokunma, sen yoksun, ben yine halüsinasyon görüyorum, hayır sen burada değilsin." dedi Asel titreyerek. "Yine gideceksin, yine beni bırakacaksın, sen, öldün, sen yaşamıyorsun hayır."

"Buradayım Asel," dedi Asaf gözleri dolarken.

"Değilsin," dedi Asel. "Değilsin ve birazdan ben uyanacağım. Yok olacaksın, yine gideceksin, sen, sen burada değilsin."

Başını iki yana sallıyordu konuşurken. Gözleri Asaf'ın gözlerindeydi. Gördüğü halüsinasyonlar yüzünden bu durumdaydı şuan.

"Asel," dedi Asaf. "Asel'im, benim güzelim, ben buradayım, gel bak dokun." deyip yanına gitti ve elini tutup yüzüne değdirdi. Asel hissettiği soğuk ten ile bir daha titredi. Kesik, titrek bir nefes aldı.

"Buradayım," dedi Asaf. "Geldim."

Asel gözleri dolu dolu olmuş bir şekilde baktı ona. Sonra kollarını kaldırıp sarıldı ona. Asaf beklemeden kollarını beline sardı. Başını boynuna gömerken kolları sıkıca sarıyordu Asel'i.

"Çok özledim," dedi Asaf. "Her Allah'ın günü yanarken ben seni çok özledim."

***