Gënjeshtarja E Pafajshme

Nje princeshe e huaj

II

Plot pese muaj kishin kaluar qe kur Atara pa foshnjen per here te fundit,madje hasej dhe me biseda rrugeve te pazarit,te perflitej per princin e vogel te ardhur ne jete.

Sdinte a duhet e buzeqeshte me fjalet e degjuara apo jo,pasi shpirti i saj coptohej sa me shume kalonte koha.

Nga krahu tjeter,ne mbreteri festohej thuajse cdo dite,mbreti ndihej krenar teksa shihte nipin e tij te vogel,te ishte me ne fund mes tyre.

Dhe princi gjithashtu,diten kur pa ate femije ne krahet e saj,nuk e fshehu aspak gezimin e pasur,dhe syte e mbushur me lot,e te sulej per ta mberthyer djalin nga duart.

Fytyra e tij e vogel,buzet e vogla,hunda e shume tipare te tjera te vecanta per te,ai femije i mbarte mbi vete duke e bere me te adhurueshem nga cfare kishte imagjinuar.

Ishte femija i tij,ishte bere baba,dhe ndjesi te tille nuk besonte te ishte aq e thelle,por ne momentin kur ne fund u kujtua,ajo femra te cilen nuk mund ta harronte dot,femra te cilen e kishte mberthyer pas vetes,ngriti koken e tij,per tu ndeshur me dike,e cila nuk i dha asgje me teper sesa respekt.

Ishte ne medyshje me veten e tij,ne kishte enderruar ate nate,ose fakti se nuk mundi ta shihte,e bene te ndihej konfuz,por ate cka duhej te bente,e beri,e respektoje ate femer,si mamane e femijes se tij,e asgje me teper.

Ato shkendijat e pasura ate nate,nuk u gjenden gjekundi,ende mendimet e tij hera heres kalonin neper te,por i largonte qellimshem,sepse tek e fundit,cfare po kerkonte e kishte prane,edhepse nuk e ndjente me te tille.

Epo pikerisht gruaja te cilen princ Helias respektonte,nuk priste gje tjeter vecse emerimin e saj si princeshe.

Ajo lakmia e saj per me teper,e bente te verber ndaj gjithckaje,madje dhe ndaj femijes.

Por e dinte se duhet te luante piset,nese i duhej te qendronte ne pallat,ndaj hidhte hir,ne syte e te gjitheve,duke ju perkushtuar djalit,sa here te hasej me gjithe shtresen e larte,per te treguar nje ane te brishte nene,qe ajo as qe e kishte,e jo me ta ndjente.

Ende nuk ishte dikushi ne ate pallat,vecse zonjushe,ndonese nje shtrese mjaft e pushtetshme,por serish nuk e njihnin,jashte atij pallati nuk kishte shkelur,sepse perpara emerimit te saj,nuk kishte te drejte te largohej nga pallati.

Duhej te pregatitej,te mesonte per gjera te cilat Amelise nuk i interesonin,madje shpesh kundervihej,por skishte zgjidhje tjeter,duhej te shpejtonte cdo procendure te mundshme,nese deshironte pushtetin.

Ah lakmia dhe te qenurit I pangopur ndaj cfare te ofrohet,te ben te tejkalosh dhe vete veten tende,gje qe ende ishte heret per te.

Atara ne dryshim nga Ameli,te vetmen gje te cilen shpresonte,ishte te shihte sesa ishte bere djali,sesa i shendetshem ishte,cfare emri i kishin vendosur,pasi ajo,nuk e kishte ate te drejte.

-Bije si ndihesh?-u degjuan fjalet e babait plak,teksa afrohej prane vajzes se ulur,me fytyre nga dritarja.

-Nuk e di baba,mendoj se kam bere gjene e duhur per Sheqerin,por nga krahu tjeter kam nje brenge faji brenda meje,qe nuk e largoj dot.-rrefeu ajo,ende duke mbajtur syte e saj te fokusuar,kushedi se ku,nese ishin vertete duke pare dicka.

Sheqeri nuk ishte askush me teper,sesa djali I saj.I kishte vendosur nofke,qe nga dita kur mundi te nuhaste aromen e tij,nje arome aq e embel dhe dehese,sa per Ataren ishte vete sheqeri.

Babai e dinte sesa e dhimbshme ishte per te bijen ajo cfare kishte ndodhur,dhe nuk guxonte ti hapte plage asaj.

-Bija ime,ti ke bere gjene me te pershtatshme,dhe me te guximshme te mundshme!-u perpoq ta ngushellonte i ati,e me pas e terhoqi vajzen ne nje perqafim,cka e beri Ataren te leshonte veten tek babai.