Gënjeshtarja E Pafajshme

Atara Brait (Delmer)

Epilog

Atara

Dikur isha thjesht nje njeri pa endrra,nje vajze qe thjesht shpresonte te largohej nga cfare e kishte mberthyer per aq shume vite,dhe vetem kerkonte te shpetonte maktheve,kurse ne ate moment,ne momentin kur me duhej te shkelja brenda asaj anije,vetem aty kuptova se isha me teper sesa thjesht nje njeri me shume,e dija se brenda meje kishte lindur nje deshire,nje enderr,e cila me kishte sjelle ku isha.

Pavetedije kisha enderreuar te isha shpetimi I tij,te mund te behesha pjese e tij dhe te ndanim bashke cdo pengese qe na perballej.

Po shpresoja pa e ditur,ti ndjeja doren tek me ndalonte per tu larguar,per nje here te vetme nuk po mendoja per tim bir,por per te,te ishte kesaj rradhe ai shpetimtari im.

Por une hipa,u gjenda mbi te anije,dhe fija e shpreses qe vartitej brenda meje u shuajt,sapo u ktheva e ti hidhja nje shikim te fundit me gjithe dhimbjen qe mbanin brenda,por te vetmen gje qe fitova ishte injorimi i tij,qe me teper me beri te kuptoja se ku gjendesha une ne te vertete,dhe ajo ishte pikerisht,askund.

Buzeqesha hidhur madje,e ndjeva dhe vete shijen e athet te realitetit tim,dhe vetem fshiva ato pikeza loti per ti dhene lamtumire dashurise sime,dhe femijes tim,qe tashme ndoshta dhe me urrente,pa e ditur kush isha une per te.

Zbatova urdherin e dhene,u largova per ne Bernson,aty ku me takonte te qendroja,dhe te merrja ate denim qe meritoja,kur e dija shume mire se mund ta kisha marr dhe ne Meus,por a ishte ajo nje shpetim jete per mua?

Gjithe kohes nuk rreshtja dot se menduari per te,per here te pare,mendja ime ishte e mbushur vetem me fytyren e tij dhe dhimbjen qe ndjeva sapo i putha syte.

Me te mberritur,ne port shihja qarte figuren e xhaxhait dhe te tetos teksa qendronin ne pritje te zbritjes sime.

-Bije...-nje therrje me kaloje ne brinje me te ndjere zerin e tij te me rrethiste,sa dhe syte e lodhur nga perpjekja per te mos qare,e bene hyrjen e atyre loteve ne mesin tone,e une pa menduar ju sula ne perqafim,te pakten nje mundesi ku te isha e mbrojtur.

-Xhaxha eshte i gjithi faji im...-te tille e mendoja,mes vajtimesh nga dy krahet,peshen e fajit e mbajta per vete,sepse sikur te mos isha une,Sira do te ishte gjalle dhe e lumtur mes nesh.

-Oh Atara...-belbezoje tjeter dhimbje,e une ende dergjesha mes kraheve te tij.

-Qaj bije,nxirre dhimbjen.-pellemba e lehte e tetos me ferkonte pas shpine,si per te me ngushelluar e per te me thene se qendronte prane meje sido te ishte situata.

Pas asaj dite asgje nuk ishte me si me pare per mua,edhe sikur te doja te ktheja cdogje ne normalitet nuk mundesha,sepse sado te perpiqeshin te me ngrinin moralin,askush nuk mund tja sillte te bijen e vdekur ne jete.

Ende nuk kisha shkuar tek mbreti,ndoshta sepse ne te vertete nuk kisha arsye,kur dhe vete ai e dinte shume mire se kush isha,madje dhe vete nuk me kishte kerkuar,vecse kishte urdheruar te me linin te qetesohesha.

I isha mirenjohese,madje dhe vete jeta ime nuk vlente per ti treguar sesa shume falenderuese ndihesha kundrejt tij,por teper e ngarkuar shpirterisht per te hasur ato ide.

Dhe ende ditet shtoheshin,dhe ende nuk e pranoja dot faktin se kisha dhene fund gjithckaje,vetem aq,ku as femijen tim nuk kisha fituar,vecse peshtyva te verteten e hidhur ne fytyren e nje mbreterie te tere,duke humbur per cfare kisha nisur te luftoja qe ne fillim.

Synimi qe pata qe kthyer ne tjeter gje,sa dhe vete me vinte te qeshja kur mendoja sesa kisha sakrifikuar per nje cast me tim bir,e ne fund e humba.

Por jo,nuk guxoja ta besoja,dhe ndaj mbaja fije shprese brenda vetes,sikur dhe per gjithe jeten te qendronte aty,do ta lejoja,vetem te ishte arsyeja qe une te mbesja gjalle.