Gënjeshtarja E Pafajshme

"Nje here e nje kohe"

VIII

Gjendej e vetme ne shtepine e saj,veshur me ate fustanin e zi,syte e te ciles e kishin vrare dhe nuk mbanin me jete ne to,kishin vdekur persegjalli.

Per te vetmen arsye,vetem per hir te tij,I nisi ate letren te motres,me shpresen se do te shkonte te pakten ta shihte tek percillte te atin nen dhe.

Por Ameli,nuk shkoje,e kishte hapur letren,e dinte nga kush kishte ardhur,dhe thjesht e shtrengoje fort ne dore,tek shtonte me teper inatin,sesa dhimbjen per humbjen e babait.

-U prefsh ne paqe baba.-peshperiu ajo,dhe me ate gjysme respektin e pasur kundrejt tij,preku cepin e letres me ate flaken e vogel te qiririt,dhe e shihte sesi shuhej e linte karbon,per tu fokusuar perseri tek detyrat e saj,nese kishte vertete te tilla.

Atares ai indiferentizmi i te motres i solli nje ndjenje urrejtje,fakti se nuk denjoje ta shihte per here te fundit e beri te provonte ato lloje emocjonesh kundrejt saj,sa kishte vendosur te mos smbrapsej me.

E la veten te vuante ato ditet e fundit,tek kujtonte cdo dite me te atin,sikur ende e kishte prane,vetem per te fituar force te vazhdonte perpara,per te nisur nje jete te re.

-Ende nuk e keni gjetur?!-zeri autoritar i Mbretit,buciti neper muret e salles,dhe beri kaloresit te tkurreshin nga fuqia e tij.

-Kerkojme ndjese Madheri,por asnje shenje prej saj nuk gjetem!-informoje Odis,por serish degjuan nje tjeter jehone,ate te grushtit te Mbretit mbi fron.

-Vazhdoni te kerkoni,nuk duhet te kete ikur larg.-i lodhur tashme nga gjithcka,shprehu te vetmen kerkese te patur.

Kurse Helias,nuk ishte me dhe aq miqesor sa dukej,perkundrazi,jepej i ftohte pa ndonje ndjenje brenda tij,dhe me teper qendronte tek dhoma e te birit.

Hera heres Atara i kalonte neper mend,dhe ndjente ate shtrengimin ne zemer,te rritej pa pasur meshire.

Nuk kishte derdhur me lot per te,nuk kishte arsye perse ta bente,ndonese nje pjese e tij u largua sebashku me te,u perpoq ta rigjeneronte me djalin e vete,me shpresen se do kalonte gjithcka,ndaj dha fokusin aty ku duhet ta kishte qe ne fillim,tek gruaja e tij e ardhshme,dhe tek femija.

Atara kishte mbedhur gjithe rrobat e veta,i kishte palosur e rregulluar neper trastat prej rrobe te trasha,dhe ishte betuar se nuk do te shkelte me ne ate mbreteri,apo ne ate qytet,ishte ajo,deshira e fundit e babait te saj.

Per here te fundit fshihu ate pike loti nga faqja,e per here te fundit u drejtua per ti dhene lamtumiren e fundit te atit.

Gjendej perballe me varrin e tij,nje varr qe nuk mund te quhej,por lulet ja vendosi ama,dhe ja rregulloje rreth e rrotull per ta bere te ndihej ne paqe,dhe se ishte perkujdesja e lamtumires,e bere prej saj.

-Te solla lule baba,ato qe te kane pelqyer gjithmone,ashtu sic na quaje kur ishim te vogla,ti solla per te na pasur prane,e mbolla dy prej tyre prane teje,te te shikojme gjithmone,te dua baba,dhe gjithmone kam per te te pasur prane e di,sikurse me tregoje kur isha femije,se nena ishte ai pellumbi qe me shoqeronte ne mengjes dhe me percillte ne mbremje,ashtu kam per te te pare dhe ty,sa here te hedh syte nga qielli,e te pikas nje prej tyre,e di se ai pellumb,do te jesh ti babi...-u ul ne gjunje,puthi doren e saj dhe preku balten e thare te atij varri,e ledhatoje bute,sikur te prekte te atin teksa flinte ne paqe,e ne fund pasi u qetesua shpirterisht dhe mbajti lotet pa dale,u ngrit,dhe u kthye per te braktisur prindin e saj te vetem,duke i plotesuar deshiren e fundit.

Hodhi dy hapa,e nje shigjete kaloje ngjitur me fytyren,duke krijuar presjon ere per floket e saj,dhe te bente Ataren te kthente koken e tmerruar.

-JA KU ESHTE,KAPENI MENJEHERE!-ishin kalores te mbreterise te cilet e dinte shume mire se po e kerkonin.