බොඳ මීදූම් ||𝐓𝐡𝐞 𝐁𝐥𝐮𝐫𝐫𝐞𝐝 𝐦𝐢𝐬𝐭

CHAPTER 01

"සැනසීම"

මට හිතුනෙම ඒ වචනේ කොච්චර නම් ලස්සනද කියලා.නෑ ඒත් ඒ වචනේ තේරුම හිතන්නවත් මට අකැප වෙද්දී මන් කල්පනා කලා මගේ ජීවිතේ තේරුම මොකක්ද කියලා.සමහරක් විට මන් කරපු මෝඩ දේවල් වලටම මන් විදවනවා කියලා තේරේද්දී අනිත් පැත්තට මට හිතුනෙම කාලය ආපස්සට ගෙනියන්න.

සැනසීම, කාලය !!!!
මේ වචන දෙකේ මහ ලොකු බරක් නොතේරුනත් ඒ වචන දෙකේ වටිනාකම දන්න අයට ඇත්තටම ඒක මහ බර වචන දෙකක්.හරියට මේ මට වගේ.

පැය තුනක්!!
හරියටම පැය තුනක් මන් මේ වැල්ලේ ඉදගෙන
තාමත් ඉස්සරහා සන්සුව රැලි ගහන මුහුද දිහා බලාගෙන මන් මොකක්ද කරන්න ඕනේ කියලා කල්පනා කරනවා.එහෙමම බෑග් එකත් අරන් වැල්ලෙන් නැගිට්ට මම කලිසමේ තිබ්බ වැලි ටික පිහිදගත්තේ ගෙදර යන්න කියලා හිතාගෙන.මොකද මේ වෙනකොටත් මන් දැනන් හිටියා හවස පහ පහු වේලා ඇති කියලා.මන් පොඩ්ඩක් පරක්කු වෙද්දී මුලු පපුව ගිනි තියාගන්න මගේ අහිංසකී මන් එනකන් බලාගෙන ඉන්නවා කියලා මතක් වෙද්දී මන් ටක් ගාලා 138 බස් ඒකේ නැඟ්ගේ පුළුවන් තරම් ඉක්මනට ගෙදර යන්න.

සෙනඟ.හොදට සෙනඟ.වැඩ ඇරිලා යන මිනිස්සුන්ගේ මුලු බස් එකම පිරිලා තියෙද්දී මන් බස් එකට නැඟලා කොහොම හරි බස් එකට අස්සට රිංග ගත්තේ ෆුට් බෝඩ් වල ගිහින් හොස්පිල් ගානේ ලඟින් බැරි නිසා.කොල්ලෙක් වෙච්චි මන් වගේ උන් කොලුකමට ඒ වගේ වැඩ කලත් මන් බය උනා මට මොනවා හරි උනොත් අර අහිංසකීට මොකක්ද යන කල දසාව කියලා.හම්බෙන තුට්ටු දෙකෙන් හරි මාව ගොඩදාන්න නහින මගේ අම්මට දුක් දෙන්න මන් කැමති උනේ නෑ ඒ නිසා මන් පරිස්සම් උනා.මගේ අම්මා වෙනුවෙන් මන් පරිස්සම් උනා.

බස් ඒකේ බන්ට් එකක් අල්ලන් මන් අමාරුවෙන් හරි හිටියේ මුන් ඔක්කොම කොටුව ස්ටේශන් එක ගාවින් බහිනවා කියලා දැනන් හිටපු නිසා.

"ටව්න් හෝල් ටව්න් හෝල් නගින්න නගින්න ඉක්මන් කරලා නගින්න"

මුගේ ආච්චිට හික්කඩු යන්ඩ.යකෝ මෙච්චර පැක් වේලා මේ රෙද්ද අස්සේ ඉද්දී මේ බේසිකයා තව උන්ව මේක අස්සට ගහනවා.මට පුදුම තරම් කේන්තී මේ කොන්දොස්තර ලා එක්ක.බස් එකකට උනත් මිනිස්සු පුරවන්න පුලුවන් ලිමිට් එකක් තියනවා.මුන් කරන්නේ ඒක පැනලා තියෙද්දී තවත් මිනිස්සුන්ව පුරවන එක.සමහරක් අයට කියන්න පුළුවන් එයාලට සල්ලි ඕන නිසා එයාලා ඒ දේ කරනවා කියලා ඒත් මන් කියන්නේ යන ගමන් නිකන් හරි ඇක්සිඩන්ට් එකක් උනොත් මේ ඔක්කොම මිනිස්සුන්ට මොකක්ද වෙන්නේ කියපන්කෝ.මුන් ඒවා ගැන හිතන්නේ නෑ ෆුල් ලෝඩ් දාගෙන පාගගෙන රේස් යනවා ඔක්කොම හැතිකරේ එකයි.