රිද්මය(GL)

Chapter 09

සතියක්.....ඉන්නේ කොහෙද ඉන්නේ කරන්නේ මොකද්ද කියලා හරිහැටි දන්නේ නැතුව මන් පිස්සෙක් වගේ සතියක් ඉදලා....එදා සෙතුම් එද්දී මම හිටියේ බලාගත්තු අත බලාන මෙලෝ සිහියක් නැතුව ලු..කතා කළේත් නැහැලු....එයා අම්මවයි මාවයි හොස්පිටල් අරන් ඇවිල්ලා තිබුණේ.....එතකොට අම්මා....එදා මන් කතා කරලා තියෙන්නේ අම්මත් එක්ක කතා කරන්න පුළුවන් අන්තිම වචන ටික... ඒක මතක් වෙන වෙන වාරයක් ගානේ මට මහා කාලකන්නි හැගීමක් ආවා.... ඔක්කොම handle කරලා තියෙන්නේ සෙතුම්ගේ ෆැමිලි එකේ අය...අම්මාගේ මොලේ නහරය ක් පුපුරලාලු...එයාට ඒක කලින් දැනිලා මන් හිතන්නේ..අම්මට high blood pressure තිබිලා වගේම අම්මත් depression වලට බෙහෙත් අරන් කියලා මන් දන්නෙ ඒ වෙලාවෙ. මන් කිඋවා ලු අම්මාගේ body එක මෙඩිකල් කොලේජ් එකට දෙන්න කියලා.....අම්මා එයා මැරුණු දවසක එහෙම කරන්න කියලා කියලා තිබ්බ තමයි ඒත් මං කොයිවෙලේද එහෙම දෙයක් කීවේ....මට මාව දැනුනේ මානසික ලෙඩෙක් වගේ.මේ සතියම මන් සෙතුම්ගේ ගෙදර...ඉස්කෝලෙ ගියේ නැ.... යොෂින්....එයාව මතක් වෙද්දි අර පපුවේ තිබුණු ගින්දර තව දළු දාලා ඇවිලෙනවා වගේ...කාලයක් සතුටක් දුන්න දේවල් ම දැන් මහ දුකක් වේදනාවක් වෙනවා...තව මාස කීපෙකින් අපි දෙන්නා පාරවල් දෙකක යන්න යාවි...එතකොට එයත් මගෙන් දුරස් වෙයි... සෙතුම්ට ත් හැමදාම මාත් එක්ක ඉන්න බෑනෙ...අන්තිමට මන් අනාතයෙක් වේවි....මන් ජනේලෙන් එලිය බලද්දි අර අප්පා කියන එකා කාර් එකේ තව එකෙක් එක්ක ආතල් එකේ යනවා...ඔක්කොම දකිද්දී මට මගේ ඔලුව අතුලෙනුත් පුපුරන්න වගේ රිදෙනවා....මම කොහෙද ඉන්නේ?මට ගෙයක් දොරක් නැහැ දැන් උදවූවක් ගන්න පුළුවන් නෑදෑයෙක් නැහැ....උසාවි ගානේ බඩගාන්නද....බෝඩිමක් හොයාගෙන අම්මා දුන්න සල්ලි ටිකෙන් පුළුවන් විදියට ජිවිතේ ගැටගහගන්න එක ඇරෙන්න කරන්න වෙන දෙයක් නැහැයි කියලා හිතෙද්දි,මට ආයේ මගේ කියලා කෙනෙක් නැහැයි කියලා හිතෙද්දි ඒ ආපු පීඩනේ එක්ක මට ඔළුවට ආවේ මන් බලපු drama එක්ක තිබුණු සිද්ධියක්....

අර මල් පෝච්චියේ ඔලුව හයියෙන් වැදුනොත්..මට මේ ඔක්කෝගෙන් ම ගැලවෙන්න පුළුවන් වේවි... සමහරවිට මට පරණ හැමදේම අමතක වෙලා අලුතෙන් පටන්ගන්න පුළුවන් වේවි....නේද...