CAN SIKINTISI /texting

1.3

Selamlarrr ben geldimmm naber tavşanlarım?

Bu bölüm fazlasıyla önemli bir bölüm çünkü Seren'i gerçek anlamda tanıyacağız. Yazarken içime sindigi kadar sinmedide. Bu yüzden nasıl bir bölüm oldu bilmiyorum. Umarım güzel olmuştur. O zaman daha fazla uzatmadan

İyi okumalar...

Bir terk edilişti yalnızlık. Bir reddedilişti çaresizlik.

Ben terk edilmiştim. Ben yalnızdım, terk edilendim, geride bırakılandım. Verdiğim sevgiyi reddedildiğinde bile öğrenmediğim çaresizlikle yalnızdım. Artık ayrıt edemediğim ama bana duygusuzmuşum gibi hissettiren o duyguların arasında kaybolmuştum.

Ya da belki de alışmıştım.

Yalnızlığa da bu çaresizliği de alışmıştım.

Terk edilmeye alışmıştım.

Aslında alıştığım şey görünmez olmaktı değil mi? Bu dediklerim görünmez olduğumun kanıtıydı değil mi?

Beni bir canavar mıyım diye sorguluyordum 10 yaşından beri? Sorunun cevabına gerek yoktu çünkü bu, aslında bir isyandı. Eğer canavarsam niye insanlar benimle birlikte olmuyor, ailem beni niye sevmiyor diye sorardım kendime.

Ve ben bu sorulara da alışmıştım.

Ben 10 yaşından beri hayatıma giren her şeye alışmıştım. Hayır, bu umursamamazlık değildi. Bu acı bir kabullenişti. Yıkımımın göstergesiydi.

Ben bu yıkımı anne ve babam doğum günümden sadece 4 gün sonra normal bir şey söylüyorlarmış gibi bir akşam yemeğinde söylediklerin de, boşandıklarını yaşamıştım. Ama onlar görmemişti.
Bu yetmemiş gibi 2 gün sonra evden ayrılacaklarını ve benim artık tek yaşayacağımı da söylemişlerdi. Benden kurtulmuşlardı, yüklerinden kurtulmuşlardı. Ki gerçekten de 2 gün sonra uyandığımda onların geri dönmemek üzere evi terk ettiklerini öğrenmiştim. Oysaki terk ettikleri aslında bendim. Sadece bunu her zamanki gibi kimse fark etmemişti.

Yine de buna alışmam uzun sürememişti çünkü normalde de bana karşı ilgili oldukları söylenemezdi. Yoklukları o kadar fark edilebilecek bir şey değildi ancak terk edildiğim her halimden belliydi. Ailem tarafından terk edildiğim her halimden belliydi.

O günden sonra hayatımın 8 yılı alıştığım yoklukları ile geçmişti. Eskiden bu yoklukları evde benimle olan Asiye teyze ile biraz daha azalırken yeterli geldiği söylenemezdi. Sonuçta ailenin yerini kim tutardı ki? Hele ki onların yeni ve mutlu bir evlilikleri varken? Acaba benim yerimi doldurabilmişlerdi? Acaba benim onlarda bir yerim var mıydı ki?

Asiye teyze bana elinden geldiğince annelik
yapmış bazen dostum bazen de dert ortağım olmuştu ancak 16’ımın sonlarında emekliye ayrılmış memleketine gitmişti. Ve galiba benim alışamadığım tek yalnızlığım onun gidişi ile başlamıştı.