The Billionaire's Possession

Chapter 20: Enough

I quickly locked the door of my room in the mansion after we arrived. I got my phone out of my purse and quickly dialed Jacob's number but he won't pick up.

"Please, answer your phone," I said while the phone was still ringing until no one answered.

I am very terrified right now. Feeling ko ay may alam na si Simon sa ginawa ko. Siguro ay may CCTV doon sa office niya at nakuhanan ako na kinakalkal ang table niya.

"What should I do?" Napasabunot ako sa sarili kong buhok.

Sabi ni Aunt Lorraine ay huwag na akong lalabas ng mansyon. I also heard him giving instructions to the maids and guards to tell her if I tried to get out of the house. I am caged here.

"I should have listen to Jacob." I pinched myself.

Nahigit ko ang hininga ko nang makarinig ng katok sa pinto. Inayos ko ang sarili ko at pinunasan ang kaunting luha sa mga mata ko.

"Nathalia?"

It was Aunt Lorraine.

Mabilis kong binuksan ang pinto. Nakangiti siya kaagad sa akin nang makita ko siya.

"Bakit po?" tanong ko kaagad. I know that she wanted something from me.

Wala naman siyang pakialam sa akin dati pero ngayon ay bigla-bigla na lang siyang lumapit at ngiting-ngiti pa.

"Can we talk? This is a serious matter regarding our family business," she answered my question.

Pinapasok ko siya. Umupo siya sa kama at tumabi ako sa kanya.

"Hindi ka man isang Vincenza pero nasa dugo mo pa rin ang pagiging Vincenza kaya dapat ikaw ang higit na may pagpapahalaga sa kompanya niyo kaya sa akin. We need a lot of strong connections to keep the company alive," she started talking.

"I know, Aunt Lorraine. Mommy told me to stay away from that business because it doesn't matter to us anymore. Mommy gave up her rights to the company so am I." I looked straight at her.

Kung ano man ang pinaplano niyang gawin ay wala akong pakialam as long as hindi ako madadamay. Masakit isipin na kung babagsak man ang kompanya ng mga Vincenza ay mawawala lang ang ilang dekadang paghihirap ng mga ninuno namin. But that is business, you failed and you just have to try again.

"You have Simon to help you," I added.

She laughed. "Simon's help is not free, hija. He wanted something in return for his investments." Mataman siyang tumingin sa akin. "At sa tingin ko naman ay nagkakamabutihan na kayong dalawa. Do I hear wedding bells?" She smiled so creepy.

Kumunot ang noo ko at hindi makapaniwalang tumingin sa kanya. "What? What are you talking about?"

"Oh, come on, Nathalia. You are old enough to understand what I meant. Marry Simon Ferrer so we can all benefit from that, simple!" She rolled her eyes.

Umiling ako. "I don't want to. I need to go back to Canada next time. My parents expect me to arrive there single and with no other commitments in this family."

"You are just stubborn as your cousin. Manang-mana ka sa nanay mong matigas ang ulo at mas pinili ang kalandian kaysa sariling pamilya," she said angrily.

Doon na nag-init ang ulo. Maybe, my mother and I weren't close but she is still my mother, and no one is allowed to talk about her like that.

"How dare you?! You don't insult my mother like that! You have no right to do so, you are not even a Vincenza, not even a drop of blood yet you are acting like you care of this family. Pera lang naman at kapangyarihan ang gusto kaya mo ito ginagawa! You didn't even produce a legitimate heir!" Hindi ko na mapigilan ang bibig ko kaya hindi na ako nagulat nang makatikim ako ng malakas na sampal mula sa kanya.

"Remember that you are in my territory, Nathalia. Wala rito ang mga magulang mo, wala kang kakampi kaya huwag kang magmamalaki. You don't know what I can do. You will marry Simon Ferrer, punong-puno na ako sa inyong magpipinsan. Stay here and do what I say kung ayaw mong masaktan!" She quickly got out of my room and locked it from the outside.

"Hey! Let me out of here!" I shouted but no one heard me.

Nanghina ang tuhod ko. Napaupo na lang ako malapit sa pinto habang umaasa pa rin sa tawag ni Jacob. Hindi niya sinasagot ang phone niya, gusto kong sunduin na niya ako rito.

Hinanap ng paningin ko ang purse ko na nakaibabaw lang sa kama kanina pero ngayon ay wala na. Nandoon pa man din ang cellphone ko!

"Fuck!" Napasabunot ako sa buhok ko nang ma-realize na kinuha iyon ni Aunt Lorraine.

"Fuck! Fuck!" Tuluyan na akong nanghina at nawala na ako sa wisyo.

How can I contact Jacob without my phone and I am stuck here?!

Muli ko kinalampag ang pinto at sinubukang buksan iyon pero wala talaga. Bumalik na lang ako sa kama at saka doon nilabas lahat ng sama ng loob ko. Iniisip ko rin na sana ay maintindihan ni Jacob ang sitwasyon ko ngayon. Sana ay maisipan niyang magpunta rito at kuhanin ako.

"Jacob, I'm sorry. I should have listen to you. Ang tigas ng ulo ko," I whispered in the air hoping he might hear it.

Nabuhayan ang loob ko nang marinig ang kandado ng pinto sa labas na tumunog. The door opened once again but this time, it was Simon who got inside. Bumilis ang kabog ng dibdib ko. His face was blank, I can't read him right now.

"Why are you crying? Sinaktan ka ba ng tita mo?" He went near me and touched my cheek slapped by my aunt. "Is this painful?" he asked.

Umiling ako. "No. She won't let me get out of this house." I sobbed. I don't want to but he is the only one I can ask for help. "Please, help me, Simon."

Tumitig lang siya sa akin. "Mas mabigat pa ang problema ko sa 'yo, Nathalia, yet you are crying like a lost baby. Mabuti nga ikaw ay dito lang sa bahay makukulong, you can still be free to see the world change over time. But how about me? I didn't do anything wrong yet I am going to jail anytime soon."

I gasped for air pretending I didn't know all the crimes he committed.

"Hindi ako um-attend sa mga hiring na gusto akong papuntahin ng mga putanginang Cabrini na 'yan. Para ano? Pahiyain ako sa maraming tao? Hindi pa ba sapat sa kanila na namatay na lang ang mga magulang ko na hindi man lang nakabangon kahit kaunti ang kompanyang pinaghirapan nilang buuin?!" He stood up and punched the lampshade beside me.

I shivered and shouted because of fear. I don't want this, I can't go on anymore.

"Stop, Simon. Don't be like this, you are scaring me," I said while covering my ears.

Hinila niya ako at pinaharap sa kanya. His eyes were bloodshot red and anger already consuming him.

"Talagang dapat kang matakot. Isa ka pang puta ka! Pare-pareho lang kayong magpipinsan! Sumusubo ng mga bayag ng mga Cabrini? Masarap ba, Nathalia? Masarap ba si Jacob Cabrini at nagawa mong isugal ang buhay mo para lang sa kanya?" Mas hinigit niya pa ako.

"Nasasaktan ako. Please, let me go!" I tried to push him but he was too strong.

"Masasaktan ka talagang tarantado ka! Mamili ka na ngayon pa lang kung sino ang uunahin ko, ikaw o Jacob Cabrini?" Nanggagalaiti ang boses niya.

"Tama na, Simon. Huwag mong sasaktan si Jacob, please." Halos lumuhod na ako sa kanya.

Binitiwan niya ako at walang sabi-sabing lumabas ng kwarto. Habang ako ay naiwang nanghihina at hindi alam ang gagawin, umaasa na sana ay walang mangyaring masama sa mga Cabrini, lalo na kay Jacob.