ကၽြန္မေယာက်္ား သိၾကားသားေတာ္ Myanmar Zaw Gyi Version

အပိုင္း (၂၁) ေရာဂါေပ်ာက္ေဆး

ဗလကေတာ့ မယ္၀ဒီကို ေက်ာပိုးရင္း ေခါင္မိုးေတြေပၚကေန တစ္အိမ္ျပီးတစ္အိမ္ လႊားခနဲလႊားခနဲ ေက်ာ္ကာ ခပ္ေ၀းေ၀းတစ္ေနရာဆီသို႔ ဦးတည္သြားေလျပီ။ သူ႕ခမ်ာ မယ္၀ဒီကို ဘုမသိဘမသိနဲ႔ ကယ္သာကယ္လိုက္ရတာ. . ကိုယ့္ကိုကိုယ္အျပစ္တင္လို႔ မဆံုးဘူး။

>>ငါဘာေတြ လုပ္မိတာလဲ။ ဒီမိန္းမလည္သိန္းၾကြယ္ရဲ႕ ညဳတုတုအသံေလးနဲ႔ မ်က္ရည္က်ျပလိုက္တဲ့ ေက်ာ့ကြင္းထဲကို လြယ္လြယ္ေလးသက္ဆင္းမိပါေရာလား။

မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီမိန္းမရဲ႕ မာယာေက်ာ့ကြင္းကို သက္ဆင္းမိတာမဟုတ္ပါဘူး။ ငါကို္ယ္က မိန္းကေလးမို႔ သူ႕ကိုသနားမိလို႔ပါ။ တျခားဘာစိတ္မွမရွိပါဘူး။<<

တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေနမြန္းလြဲျပီးညေနဘက္သို႔ ကူးလာျပီ၊ သူတို႔ေတြ ေျပးလႊားေနရစဲ။ လူေကာင္ၾကီးၾကီးၾကီးႏွင့္ အိမ္ေခါင္မိုးတစ္ခုမွတစ္ခုေပၚ ေျပးလႊားေနေသာေၾကာင့္၊ လယ္ျပင္ကို ဆင္ျဖတ္သလိုထင္ရွားျပီး ရဲမက္ေတြကသူတို႔ကိုဖမ္းမမိေသာ္လည္း သူတို႔ရွိရာအရပ္သို႔ ေျပးလိုက္ေနႏိုင္သည္။ မယ္၀ဒီကို ရွာေတြ႕ျပီဆိုေသာ သတင္းေၾကာင့္ ထိုဆင္ေျခပုံးရပ္ကြက္သို႔ လာေသာအေစာင့္အၾကပ္ရဲမက္မ်ားက ပို၍ပို၍ မ်ားျပားလာသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ဗလက ေခါင္မိုးနိမ့္ေသာ တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ လမ္းေပၚသို႔ ျပန္ခုန္ဆင္းျပီး လူစည္ကားရာအရပ္သို႔ တိုးေ၀ွ႕ကာ ကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာက္ရန္ ၾကိဳးစားပါေတာ့သည္။ အလြယ္ကူဆံုးမွာ ဇာတ္သဘင္အေဆာင္ေတြၾကားထဲ ၀င္ေျပးျခင္းသာျဖစ္သည္။

ဇာတ္ပြဲလာသူေတြ၊ ေစ်းသည္ေတြၾကားထဲမွာ တိုးေ၀ွ႕သြားရင္း လူရႈပ္ေနတုန္း အတားအဆီးေတြေက်ာ္ျဖတ္ကာ ဇာတ္စင္ေအာက္တြင္ ၀င္ပုန္းလိုက္ၾကသည္။ အျပင္က ျဖတ္ေလွ်ာက္ေနၾကေသာ ေျခေထာက္ေတြၾကားထဲမွာ တစ္ခါတစ္ခါ ရဲမက္ေတြ အုပ္လိုက္ၾကီး ျဖတ္သြားေနၾကျပီ. . .၊ မယ္၀ဒီတို႔ကို ပိုက္စိတ္တိုက္ရွာေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဇာတ္စင္ေအာက္မွာ ႏွစ္ေယာက္သား ငုတ္တုတ္ထိုင္ရင္း ဗလကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္မိ . . .

>>အခုလို အလင္းေရာင္မေကာင္းတဲ့ ဇာတ္စင္ေအာက္ကေနသူ႕ကိုၾကည့္ေတာ့လည္း မ်က္ႏွာကအေတာ္ေခ်ာပဲ