⋆ FantasyTR 'Aşk Ateşiyle Kavrulan Fantastikler' listesinde
Ölümcül ve zarif bir peri. Vadi onu terk etti. Vahşi onu kabul etti.
Roxana bir zamanlar herkesin hayran olduğu bir soylu periydi. Periler Vadisi'nin gelecekteki liderlerinden biriydi. Kana...
Bölüm hakkında yorum yapmayı ve destek için oy vermeyi unutmazsanız çok sevinirim. İyi okumalar :)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
༻ ❘ Geçmişten Gelen ❘ ༺ ─ ── ⋆❈⋆ ── ─
Vahşi Av'dan 9 Yıl Önce, Vahşi Orman
Nemfin kaybolmasının ardından tüm günümüz Perikatili'ni aramakla geçti. Güneş battı ve vakit belki de geceyarısına yaklaştı. Sırtımdaki yaraların acısını geçirmesi için hazırladığım ilaç düşüncelerimi bulanıklaştırdığından nerede olduğumuzu bile anlayamıyordum. Canavarın neye benzediğini aklımda canlandırmaya çalışıp başaramayınca ilaca ara verdim. Bu ilk acı çekişim değildi, son da olmayacaktı. Sabaha kadar Perikatili'ni aramak istiyordum. Kyle da bunu istiyordu. Vakit geceyarısını geçtiğinde ikimiz de yorulmuştuk ama aramaya devam ediyorduk.
"Artık durmalıyız, Roxana."
"Hayır." dedim kesin bir sesle. Birkaç saat önce ara vermiş ve avımızla karnımızı doyurmuştuk. Şimdi niye duracaktık ki?
"Nereye gittiğimizden eminsen devam ederim. En yakın kasabanın adını ne?"
Durup ona baktım. Hatırlamaya çalıştım, isimler aklımdan uçup gitmiş gibiydi. "Bilmiyorum." diye itiraf ettim.
Kyle elimi tuttu. "Biraz dinlenirsek daha iyi olacaksın. Onu bulacağız." Sözleri kendinden emindi. Buna inanıyordu. Gözlerine baktığımda onun da en az benim kadar canavarla mücadele etmek istediğini biliyordum. Onu başımla onayladım. Hava oldukça sıcaktı ve bizi ısıtması için ateşe ya da korunmak için kapalı bir yere ihtiyacımız yoktu. Biraz daha ilerleyince iyi bir yer bulduğumuza karar verdik. Diğer geceler olduğu gibi ona dokunabileceğim kadar yakında değildim. Biraz uzağındaydım. Bir süre konuşmadık.
"Roxana." Sesini duyduğumda dikkatimi ona verdim. "Hazırladığın şu iksir... bitti mi?"
"Hayır. Sadece yeterli olduğuna karar verdim."
"Canın acıyor." Kyle'ın endişeli sözünü başımla onayladım. Ona yalan söylemezdim. Zaten acıyı inkar etmemin de faydası olmazdı. "Bu yüzden benden uzaktasın." Bir başka onaylayış daha. Kyle yakınıma geldi. Onunla göz göze geldiğimde acımı fiziksel olmasa da paylaştığını biliyordum. Sırf bundan ötürü bile ilaçtan birkaç yudum alabilirdim ama yapmadım. Daha fazlasının bana yararı değil zararı olurdu. Yarın daha çok ihtiyacım olabilirdi. "Benden uzak durmanı istemiyorum."
"Yakınımda... benim için endişelendiğini görebiliyorum. Bu senin yanında ilk yaralanışım değil ama en kötüsü. Ayrıca yine aynı acıyı hissetmek berbat."
"Acını alabilsem alırdım." dedi Kyle. Bunu gerçekten yapabileceğini biliyordum.
Sözleri ve bakışı dikkatimi acımdan uzaklaştırdı. Elimi onun yüzüne götürdüm. "Biliyorum, sevgilim." Elimi tutup öptüğünde acımı azaltmayı başarmıştı. "Şimdi uyumalısın. Ben bu gece uyuyabileceğimi sanmıyorum."
