SİYAH BEYAZ HAYATLAR

TANITIM

Herkese merhabaa,yeni kurguma hoşgeldiniz efendim,hoşgeldiniz. Öncelikle şunu belirtmeliyim ki bu kurgular benim bayadır aklımdaydı ama ya yetiştiremezsem diye korkup hiç yayınlayamadım. Çünkü okulla beraber yazmak gerçekten çok zor. Ama ben başaracağımıza inanıyorum. Eğer sizde inanıyorsanız benimle bu kurguya başlamaya hazır mısınız?

Hazırsanız ben başlıyorum.

Yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayın...

İyi okumalarrrr.

SİYAH BEYAZ HAYATLAR

'TANITIM'

Hayat her zaman bize şanslar sunmazdı. Çaresizi daha çaresiz kılar,güçlüyü de verdiği şanslarla daha da güçlü ederdi. Ama insanlar bilmezlerdi ki tahta çıkan her kral tahttan inmeye mahkumdu;inmeyenler öldürülmüş,inenlerin yeri ise bir başkasıyla doldurulmuştu.

Kim şansına,gücüne güvenirse o kişi çoktan kaybetmişti. Şans ve güç sağlam temellere dayanan şeyler değildi. Hepsi gelip geçiciydi,tek sağlam temel kendimizdik,vicdanımızdı.

Temelimizi sağlam atmazsak yıkanımız çok olur,en ufak artçıda yıkılırız ve moloz yığınına dönüşürüz. Altımızda ise bir sürü insanı hayatından ederiz:sevenleri,değer verenleri...

Bir çığlıkla daha kan ter içinde kalan bedenim ve çığlıklarımdan ağrıyan boğazım beni yoruyordu. Bir sürü ses kulaklarımı çınlatırken beni tek bir ses cezbetmişti;bebek sesi.

Dünyadaki en masum canlılardan birisi benim bedenimde can bulmuştu. İçimde yeşeren bir tohumdu,onu ben filizlendirmiştim. Ona Allah can vermiş,ben de buna vesile olmuştum.

Onu yaşatacaktım,her şeye rağmen o yaşayacaktı. Her zorluğa rağmen biz yaşayacaktık,birbirimize umut olacaktık. Ben ona destek,o bana umut.

Kan içinde,doktorun elinde ağlıyordu. Doktor gülerek ona bakıyordu,gözleri kısılmıştı. Bebeğime niye öyle bakıyordu? Çok mu güzeldi?

Gülerek yanıma geldiğinde bebeğe baktım. Saçlarımdan terler süzülüyordu ama tek umurum bebeğimdi. Yeşil önlüklü doktor bebeği bana yaklaştırdı. Bebeğin üzerinde kanım vardı.

Gözlerim o küçük meleğin üzerinde gezindi. Gözleri kapalıydı,tek temennim gözlerinin siyah olmamasıydı. Bakışları siyaha bulanmamalıydı, karanlık ona hiç uğramamalıydı. Kalbinde kötülük,içinde şüphe hiç yer bulmamalıydı,bebeğim kötülükten olabildiğine uzak olmalıydı. Bebeğim aydınlığın yüzü olmalıydı.

Yüzümde yer bulan gülümsemeyle bir doktora bir bebeğe bakıyordum. Doktor ise gözlerini bebekten ayırmıyordu. Bebeğim gerçekten çok güzel olmalıydı.

Doktor gülerken konuştu,ağzındaki maskeden dolayı sesi boğuk çıkıyordu ama anlaşılırdı."Dünyada gördüğüm en güzel ikinci kişi." Güldüm ve Kafamı kaldırıp bebeğime bakmaya çalıştım. Bu hareketime gülen doktor bebeğin yüzünü bana gösterdi.

Çok güzeldi.

Her şeyden öte benimdi. Benim bebeğimdi. Dokuz ay kanımda benimle beraber,doğmadan omuzlarına dert yüklenenimdi. O an şükrettim. Allah'a binlerce kez şükrettim. O benim çocuğumdu, yoldaşımdı, sırdaşımdı.

Gözümden akan yaşlar mutluluk gözyaşlarıydı. Uzun yıllar sonra beni ilk kez mutluluktan ağlatan bir olay olmuştu,bebeğimdi bunun sebebi de.

"Annesine çok benziyor." Doktorun kurduğu cümle içimde bir cennet etkisi yaratmıştı. Bana mı benziyordu? Benim bebeğim bana benziyordu.

"Gerçekten mi?" Sesim titrerken sormuştum. Sesim titriyordu çünkü tersi durum beni yaralayacaktı.

"Evet,gerçekten.Annesi gibi çok güzel." Doktor bebeğe son kez bakmamı sağladı ve onu hemşireye verdi. Hemşire bebeğimi götürürken benim ise gözlerim tekrar kapandı. Bebeğim doğmuştu.

Ben emindim;o bana umut olacaktı. Her şeye,herkese inat biz birbirimize umut olacaktık. Ve yine emindim bir umut eli bize uzanacaktı,bizi bu bataklıktan o el kurtaracaktı.

.

.

.

.

.

Evett,tanıtım bölümünün sonuna geldik,şu an bu bölümden bir şeyler çıkarabileceğiniz kanısındayım.

Şimdi size bir soru soracağım ve sizin verdiğiniz cevapla bu kurgu için bir yol çizeceğim.

Bölümle kısa olmalı ve sık aralıklarla mı gelmeli,yoksa uzun olup daha uzun aralıklarla mı gelmeli?

Hepinizi çok seviyorum.🩶🩶