SİYAH BEYAZ HAYATLAR

7. BÖLÜM

Selam bebişlerimmmm,nasılsınız bakalım güzellerim??
Umarım çok çok iyisinizdirrr.

Evet çok konuşmadan sizi bölüme almak istiyorum. Ha bu arada bu bölüm çok güzel bir sürpriz var. Bölüm sonunda buluşalım mı? Bu sürprizle ilgili konuşalım.

Öptüm hepiniziii. Yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayın güzellerim.

Bence bu bölümü de Pera'nın Zehir şarkısıyla ödüllendirebiliriz.

İyi okumalar ballarım🍯🍯

SİYAH BEYAZ HAYATLAR

7. BÖLÜM

Hemen kattaki kadının yanına ilerledim. Kadın beni görünce kaşlarını çattı,umursamadım. Nefes nefese konuştum.

"Alparslan...Alparslan Bey burada mı?" Kadın kafasını iki yana sallayınca omuzlarım çöktü.

"Ne yazık ki burada değil." Bileğim sızlarken kadına yeniden sordum.

"Ne zaman gelir?" Kadın dudağını büzdü. Gözümdeki ışık yavaş yavaş sönüyordu. Ellerim titremeye başlamıştı. Bu kadın iyi bir şey söylemeyecekti. Hissediyordum.

"Alparslan Bey yurtdışına gitti. Orada devam edecek mesleğine." Beynimden vurulmuştum. Kadına öylece baktım.

Umudum gitmişti. Umut gider miydi? Ayaklanıp gider miydi,gitmişti.

Omuzlarım çökmüştü,gözlerime yaşlar hücum etmişti.Kadına baktım yalvarır gibi. "Ne zaman gelir?Hiç mi gelmez?"Kafasını ki yana salladı.

"Ne zaman geleceğini bilmiyorum hanımefendi."Kadının yanından uzaklaşıp duvara yaslandığımda elimi yüzüme koydum ve hıçkırarak ağlamaya başladım.Tek bir umudum vardı.Tek bir dalım vardı,o dala tutunmuştum ben.Hem de sağlamlığını kontrol etmeden.

Kırılmıştı.

Dal kırılmıştı ve ben ne olduğunu anlamadan yere çakılmıştım.Nasıl bana umut verip gidebilmişti? Bana sana yardım edeceğim deyip nasıl geçip gitmişti?Bu insanlığa sığar mıydı? Ağlamam sinire dönüşürken öfkem beni yakıp kavuruyordu.Bitişime yanıyordum,yakıyordum.Kerem'in insafına kalmak acı veriyordu.Ruhumu yakyordu.Ölmek istiyordum.

Yaslandığım duvara yüzümü çevirdim ve sargılı ellerimi kaldırıp sert bir şekilde duvara vurdum.Elimdeki sargıyı sert bir şekilde çektim ve yırttım.Elim açıkta kalmıştı.Kanlar akarken umursamadım ve elimi yumruk yaptım.Yumruk yapınca bile devasa bir acı hissetmiştim. Elimi sert bir şekilde hemen karşımdaki duvara geçirdim.Defalarca kez yaptım bunu. Hem ağlıyor,hem bağırıyor hem de duvarı yumrukluyordum.

Kolumu tutup beni durdurmaya çalışan insanlar ise öfkemi harlıyorlar,yanan ateşe odun atıyorlardı. "Gitti,o da herkes gibi gitti!" Elimi bir kez daha geçirdim duvara,kanım duvara bulaşmıştı. Birinin bağırdığını duydum.

"Sakinleştirici getirin hemen,çabuk!" Umursamadım.

"Kızımı alacaklar benden,kızımı alacaklar!Göstermeyecek bana çocuğumu!" Kollarımı sıkıca tutan elle vuracağım yumruk havada asılı kaldı.

"Durun artık!"Başka,tanımadığım bir doktor yumruğumu tutmuş,beni durdurmuştu. Koluma yaklaştırılan iğneye kaydı gözüm.Hemen elimi kaldırıp durdurdum onu.

"Onu bana vurmayın,bebek emziriyorum.Alerjisi olabilir."Kadın durdu bir süre. Ardından doktordan onay alınca iğneyi kolumdan uzaklaştırdı.

"Şimdi sizi bırakacağım ama siz de sakin olacaksınız,tamam mı?"Kafamı salladım hızla. Adam yavaşça yumruğumu bıraktı,bende ellerime baktım.Kan içindeydi ve inanılmaz yanıyordu.