SİYAH BEYAZ HAYATLAR

10.BÖLÜM

Selam canlarım. Nasılsınız bakalım?

Bu bölüm biraz daha olaylı olacak haberiniz olsun. Çok da tutmak istemiyorum sizi. İyi okumalar diliyorum.

Bölüm şarkımız: No.1-Bu Benim Hayatım

SİYAH BEYAZ HAYATLAR

10. BÖLÜM

"Sana bir kez sarılabilir miyim Alparslan?" Yutkundu. Yüzündeki ifadeden kasıldığını görebiliyordum. Geri çekildi, dumura uğramıştım. Bu ondan beklemediğim bir hareketti,belki izin verir demiştim ama o sadece geri çekilmişti.

Bende doğruldum ve ayağa kalktım. Ona bakmadan konuştum sessizce. "Ben bir Deniz'e bakayım..." Ondan ses çıkmayınca kapıya doğru ilerledim ama bir anda kolumu kavrayan ve beni kendine çeken eli ile gittiğim tüm yolların yönü ona çevrildi.

Onun yönüne tezat attığım adımlar bile en sonunda ona çıkmıştı.

Beni kolları arasına aldığında gözlerimi kapattım. Kokusunu içime çektim. Sessiz sedasız öylece durdum göğsünün üzerinde. Onun kolları belli belirsiz sırtımda dolaşırken benim tek istediğim şey saatlerce böyle beklemekti.

"Sana sarılmak....Çok tuhaf." Gözlerimi açmadım,ona bakmadım, sadece dinledim. "Ben ilk kez birine bu kadar çok sarıldım ve bunun sen olması da tuhaf." Uykum gelmeye başlamıştı. O ise sessizce duyamayacağımı düşündüğü bir şekilde kendi kendine fısıldadı. "Sen bana ne yapıyorsun Zehra? "

Hiçbir şey demek istedim. Hiçbir şey yapmıyorum demek istedim. İlk kez suçsuzum demek istedim ama diyemedim. Sesim kısılmıştı, kolları arasına girince tüm gücüm çekiliyordu. Halsizdim. Yorgundum.

Çalan telefonuyla beraber ondan ayrılmak zorunda kalmıştım. Kaderime söverken o cebinden telefonunu çıkardı ve isme bakmadan açtı. Bu öz güven nereden geliyordu? Ben telefonum olduğu zamanlar on saat düşünürdüm açmalı mıyım diye.

"Efendim?" Karşıdakinin ne dediğini duyamıyorum ama Alparslan'ın gözleri bana kaymıştı. Telefonu daha sıkı tutuyordu az öncekine nazaran.

"Tamam." Telefonu kapattığın da deli gibi ne olduğunu merak ediyordum. Alparslan Telefonu yan tarafımızda ki koltuğa bıraktı ve bana eliyle koltuğu gösterdi.

"Otur,sakın kalkma geliyorum." Onun dediğini yapıp koltuğa oturduğum da Alparslan dışarı çıkmıştı. Telaşlı değildi ama gerildiğini hissediyordum.

Deniz kucağına geri döndüğün de Sergen'in dışarıda her yeri inleten sesi kulağıma geldi. Öyle gür bir şekilde bağırmıştı ki olduğum yerde ben bile titremiştim.

Korumalara hazır olmasını söylüyordu Sergen. Alparslan ise yanıma geldi elini bana uzattı. Elini tuttum. Koltuktan kalktığım gibi merdivenlere yöneldik. Deniz ne olduğunu anlamamış bir şekilde bana bakıyordu. Zor da olsa gülümsedim ona ama ben de korkmuştum. Ne oluyordu biri de bana bir şey söylemiyordu.

"Alparslan ne oluyor?" Alpraslan merdivenleri çıkarken bana cevap verdi kısa bir şekilde.

"Odadan çıkmayacaksınız Zehra,tamam mı? Hele de Deniz asla çıkmayacak." Deniz döndü. "Tamam mı?" Kafasını salladı Deniz.

"Tamam." Bizi dün gece kaldığımız odaya getirdi ve Deniz'i yatağın üstüne oturttu. Bana döndü hemen ardından.

"Gelsene." Onun peşinden koridora çıktığımız da eliyle yüzünü sıvazladı. "Kerem...Geliyormuş buraya." Gözlerim irileşirken dediğini idrak etmeye çalıştım. Geç bile kalmıştı ama yine de korkuyordum. Elimi saçıma attım ve bir ileri bir geri ilerlemeye başladım. Alparslan önce dikkatle beni izledi, ardından omuzlarımdan tuttu ve beni sabitledi olduğum yere. Üzerime eğildi ve omuzlarımı hafif sıktı.