SİYAH BEYAZ HAYATLAR

1. BÖLÜM

Herkese yeniden merhabaa. Yeni kurguma yeniden hoşgeldiniz efendim. Merakla bekleyenleriniz vardır elbette ki... Bende merak ediyorum, gidişatımız nasıl olacak acaba?

Çok fazla gevezelik etmek istemiyorum ve sizi ilk bölümü okumak için uğurluyorum. Biraz kısa olacak ama olsun,başlangıç için yeterli olur bence.

Yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayın.

İyi okumalarrr.🩶🩶

SİYAH BEYAZ HAYATLAR

1.BÖLÜM

Hayatın bize sundukları bazen şans olurdu,bazense keder. Herkes görmeden etmeden şanslı sanardı bazı insanları. Ne kadar da dertsiz gamsız derlerdi. Oysaki bir halt bilmezlerdi.

Şu an magazin sayfalarına gülümserken mutlu muydum? Hiç sanmıyordum. Elini tuttuğum adam bana mutluluk vermiyordu,o adamın parası da beni mutlu etmiyordu. Üzerimdeki pahalı kıyafet,pahalı takılar,pahalı ayakkabı da beni mutlu etmiyordu.

Mutlu değildim.

Kocam elimi sımsıkı tutmuş olabilecek bir durumda beni kendine çekip bana siper olmak için hazır bekliyordu. Magazinciler özel hayat demeden her türlü soruyu soruyorlardı ve ben bu durumdan nefret ediyordum. Buna cevap vermek istemiyordum. Hayatımda en nefret ettiğim şeydi özel hayatım hakkında soru sorulması ama evlendiğimden beri hep bu şekilde bir hayat sürüyordum.

"Zehra Hanım, sesinizi duyamadık bu gece hiç efendim. Bir şeyler söylemek ister misiniz?" Yüzüne yapmacık bir gülümseme yerleştirdim. Bir an önce eve gidip kafayı vurup yatmak istiyordum.

"Çok yorgunum arkadaşlar,rica ediyorum izin verin bize." Aralarından geçmeye çalışmak oldukça zordu.

"Zehra Hanım,geçen gün sokak ortasında bayıldığınız haberi gündem de bulunuyor,öyle bir şey oldu mu gerçekten.Sokakta bayıldınız mı?" Kameraların ışıkları gözümü alıyordu ve her an burada çığlık atabilirdim.

"Arkadaşlar lütfen." Kerem'in sesi magazincilerle aramıza girdiğinde elimi daha sıkı tuttu. Güven mi vermek istiyordu,veremezdi.

"Peki Kerem Bey,iddialara göre..." Kerem elini kaldırdı ve uzakta duran korumalarını çağırdı. Korumalar olaya dahil olunca magazincileri zor bela yoldan çektiler. Kerem beni gölgesine alıp aradan geçirirken hayatıma sövüyordum, bana şanslı diyenler bir gün gelsin hayatımı yaşasınlardı.

Param vardı ama para şans değildi. Para hiçbir şeydi. Mutlu olana ek bir mutluluk sebebiydi ama mutsuz olanın gözü para da görmüyordu. Para umurumda bile değildi.

Üzerimde ışıl ışıl parlayan kısa elbiseyi giymesem de hayat devam ederdi. Ayağımdaki oldukça pahalı ayakkabılar olamdan da yaşayabilirdim. Boynumdaki pahalı kolye,pahalı bilekliklerim ve parmağımda ki yüzük olmasa da yaşayabilirdim. Lanet olsundu hepsine.

"Hızlı yürü birtanem, hemen binelim arabaya." Hiçbir şey demeden ona uyum sağladım. Hızla bizi bekleyen SUV'un yanına vardığımızda Kerem önce benim kapımı açtı ve bacağımı yukarı atınca katlanan elbisemi eliyle tutup yukarı çemrenmesini engelledi. Bu hareketine göz devirdim ve arabaya bindim.

Kapımı kapatıp kendisi de sürücü koltuğuna geçti ve kemerini taktı. Bir istek vardı içimde,uyku isteği. Midemdeki inanılmaz bir sancı beni bu gece asla yalnız bırakmamıştı. Tüm gece kıvranmıştım oturduğum sandalyede. Kerem ise bunu kendi üstüne alınmış ve gece boyu sinema izler gibi izlemişti bu halimi. Oysaki ben ona karşı bir tutku hissetmeyeli baya oluyordu.