THE SURVIVAL OF HELENA UNIVERSITY (On-Going)

CHAPTER 17: MOURN

DARRA

I still can't believe that Franz didn't make it. If this is a nightmare, I want to wake up now. I want Franz to wake me up and tell me that I'm just having a nightmare and he was safe.

But even if how many times I convinced myself that I'm just in my nightmare. I can't wake up.

I was lost in my thoughts when I heard a cough beside me. "It hurts to lose someone, right?" it was Crystelle.

I nodded. "It's more painful than being bite or hit" I said without emotions and still staring at nothing.

She didn't speak. I didn't either. We just stare at nothing and both thinking deeply.

Habang tumatagal na naka-upo kami sa malayong sulok ng library at parehong malalim ang iniisip ay isa-isang bumalik sa akin ang mga ala-ala na kasama ko si Franz, kung paano n'ya ako tinulungan sa pag-aayos ng aming classroom dahil sa kalat na naiwan pagkatapos ng isang event at sa iba pang bagay na alam n'yang hindi ko kayang gawing mag-isa, his gentleness, his voice, his face, and his promises. The promises that he will never fulfill because he's gone.

For the first time I will admit to myself that through the small things he's done for me, I fell for him. He's the only guy that caught my attention. I've met a lot of good-looking boys but I never had a feelings for them. It's only him. He's the only one that I liked.... No. He's the only that I loved.

Kung alam ko lang na sa pagkakahiwalay namin ng landas ay hindi ko na s'ya muli pang makakasama sana ay umamin na ako. Sana ay sinabi ko na sa kanya ang nararamdaman ko. Hindi ko na sana hinintay pang makalabas kami rito sa university.

You told me not give up, but you're the one who gave up. Turan ko sa aking isip.

"Sana ay makalabas na tayo rito at makagawa sila ng cure sa virus na ito. I still have a little hope that when they find a cure, Sofia and Franz will be back to us if they won't get killed." Basag ni Crystelle sa katahimikan.

I turned to look at her. "I hope so" I said hopelessly.

Our talk was interrupted by Maika. "I'm sorry for interrupting...." She's a bit hesitant to talk. "Uh... The group wants you two to join. We're making a scape plan."

"Susunod kami," si Crystelle ang sumagot.

"O-Okay" Maika said before returning to the group.

"Let's go?" aya sa akin ni Crystelle.

"Susunod ako," turan ko.

"I doubt at that" aniya at tumayo bago kinuha ang isang kamay ko marahan akong hinatak patayo. "Let's go, pres"

Wala akong nagwa kundi ang sumama at magpahtak sa kanya.

Habang palapit kami sa bilog na binuo ng grupo ay kita ko ang kanilang mga tingin na tila nanonood ng isang movie habang pinapanood kaming palapit. When we sat down, Roy cleared his throat and awkwardly looked at Nathan who's looking at him too.

Wala akong ganang makipag-usap sa kanila. Hindi rin nag f-function ng maayos ang utak ko ngayon dahil wala akong ibang iniisip kundi si Franz.

Nagsimula na sila sa pagbuo ng plano ngunit hindi ko iyon maintindihan. Tila ba wala akong naririnig at para akong nabibingi sa isang malakas na tunog na tingin ko ay ako lang nakakarinig. Unti-unting nag slow motion ang paligid ko hanggang sa tuluyan akong kinain ng dilim.

"Darra!" I heard them call my name but I the darkness that is consuming me was getting darker.

I can't open my eyes even if I want to. There's something that stopping me from waking up. I feel like I'm awake but asleep at the same time. I can't see anything because of the darkness. I attempted to open my eyes once again, but I failed like the first attempts.

On my last attempt, I successfully opened my eyes, but I wasn't on the library anymore. I was in the middle of the university's field. The sun was shining brightly, and the students are doing having fun with their friends. I turn around to see the other side of the university I saw Zac's band playing under the big tree while the girls that adores them are smiling ear to ear while watching them.

Hindi ko alam kung panaginip ba ito o lahat ng nangyari ay ang bangungot ko. Nalilito ako. Hindi ko alam kung alin ang totoo at panaginip.

"Ang init d'yan. Balak mo bang magpa-heatstroke?" Napatingin ako sa itim na paying na tumapat sa akin para protektahan ako sa init. Nang tingin ko ang lalaking kumausap sa akin ay nanlaki ang mga mata ko. It was Franz.

He looked so happy while looking at me.

Kumaway s'ya sa harap ko. "Saan ka na nakarating? Ang lalim ng iniisip mo" turan n'ya.

Hindi pa rin ako nagsalita dahil sa pagkamangha. "Are you for real?" psninigurado ko.

"Of course, Darra. I'm real!" he answered like I'm hallucinating. "Ano bang nangyayari sa'yo?"

Maybe this is a dream.

"Wala... tara na, umakyat na tayo sa room natin" aya ko sa kanya.

Sabay kaming naglakad papunta sa building namin. "Are you sure? Okay ka lang talaga?" paninigurado n'ya habang hinihintay naming bumukas ang elevator.

"Yeps! Okay na okay!" masigla kong sabi kahit na litong-lito pa rin ako.

Nilahad n'ya sa akin ang elevator nang bumukas ito. Habang paakyat kami sa aming floor ay pinaliwanag n'ya lang sa akin ang mga dapat naming gawin sa aming klase at sa club na aming sinalihan.

Nang bumukas ang lift ay pareho kaming nagulantang nang sumalubong sa amin ang nagkakagulong mga studyante. Ang iba ay duguan at nag aawol.

"Shit! What's happening?" gulat na sabi ni Franz at hinatak ako pabalik sa loob ng elevator, ngunit bago pa kami makapasok ay nahila na s'ya ng isang studyante na duguan at walang habas na kinagat ang kan'yang leeg.

Napatili ako sa gulat sa nangyari at ang huli kong narinig ang kanyang sigaw na "Run, Darra! Save yourself!" iyon ang mga katagang kanyang binitawan bago ako hangos na hangos na bumangon.

"Darra!"

"Pres!"

Sunod-sunod na tawag nila sa akin. "You're dreaming" napatingin ako kay ate Leigh.

"Where am I?" tanong ko.

"We're at the library. Halos dalawang araw ka nang walang malay" sagot ni Maika.

"So it was really a dream" I said.

"What dream?" tanong naman ni Zac.

"A wonderful but a nightmare at the end" sagot ko. Ayaw ko nang malaman pa nila ang panaginip ko ngunit mukhang nahulaan agad ni Ate Leigh iyon.

Hindi na nila ako muli pang tinanong tungkol sa panaginip ko at ang kinamusta nalang ako kung ayos lang baa ko.

"I'm fine. Don't worry about me" reassuring them.

Pangako, Franz, makakalabas ako rito. Tutuparin ako pangako natin sa isa't-isa na hindi mo natupad.

A