ပန်း မြူ ရိပ်

အခန်း (၁၀)

- ပန်းမြူရိပ် - အခန်း (၁၀)

တက္ကသိုလ်ဝင်းထဲမှာ ဘွဲ့ယူမောင်မယ်များနဲ့ စည်ကားနေကြတယ်။တော်တော်များများက ဘွဲ့နှင်းသဘင်ခန်းမထဲ ဝင်မထိုင်ခင် ဓာတ်ပုံရိုက်နေကြတယ်။ သူငယ်ချင်း အစုလိုက် အမှတ်တရ ဓာတ်ပုံရိုက်နေကြတာရှိသလို တချို့ကလည်း မိသားစုဝင်တွေနဲ့ သူတို့ရဲ့ ဂုဏ်ယူရတဲ့နေ့ကို ကြည်ကြည်နူးနူး မှတ်တမ်းတင်နေကြတယ်။

မြူတေးမောင်မောင်တစ်ယောက် တက္ကသိုလ်ဝင်းထဲကို ညီရိုးရာနဲ့အတူလာခဲ့တယ်။ တုနှိုင်းက သူ့ကားနဲ့သူ အခုမှ လာနေဆဲပဲ။ ဘွဲ့ယူမယ့် တေးမောင်ကို ကားမမောင်းစေပဲ ညီရိုးရာကားနဲ့ သွားကြိုခိုင်းခဲ့လို့ မြူတေးမောင်မောင်နဲ့ ညီရိုးရာ က ကြိုရောက်နေခဲ့တာပါ။

မြူတေးမောင်မောင် အနေနဲ့ တက္ကသိုလ်တက်စဥ် တစ်လျှောက်လုံးမှာ ရင်ဘတ်နဲ့ပေါင်းသင်းရမယ့် ခင်မင်သူမျိုး မရှိခဲ့။ Practical ချိန်တွေမှာ Table တစ်ခုတည်းကျတဲ့ ကျောင်းသား/သူတစ်စုနဲ့ စာသင်ခုံတစ်ခုတည်းမှာ ထိုင်တဲ့ ကျောင်းသူတွေနဲ့တော့ အနည်းငယ် ရင်းနှီးတယ်ဆိုရမယ်။ ကျန်တဲ့ အတန်းထဲက ကျောင်းသား ကျောင်းသူတွေနဲ့တော့ မျက်မှန်တန်းမိရုံ၊
မေဂျာတူဆိုတာမျိုး သိရုံ သိနေတာလောက်ပါပဲ။

ညီရိုးရာက သူ့ကင်မရာ ယူလာပြီး သူကိုယ်တိုင် မြူတေးကို ဓာတ်ပုံလျှောက်ရိုက်ပေးတယ်။အဲ့ဒီလိုနဲ့ စာသင်ခုံ တစ်ခုံတည်းထိုင်ခဲ့တဲ့ ကျောင်းသူ သုံးလေးယောက်နဲ့ group ပုံ နှစ်ပုံလောက်ရိုက်ဖြစ်သွားတယ်။ ပြီးတော့ မြူတေး တစ်ယောက်တည်းပုံတွေ ထပ်ရိုက်ပေးနေတုန်း တုနှိုင်းဆီက ဖုန်းဝင်လာလို့ တက္ကသိုလ်ဝင်းထဲက မြူတေးတို့ရှိနေတဲ့ နေရာကို ညွှန်ပေးရသေးတယ်။ မကြာခင်မှာ မြူတေးတို့သုံးယောက် ဆုံသွားကြတယ်။

"ငါ အရမ်းနောက်ကျသွားလား။ တေးမောင်ရယ်။ လှလိုက်တာ ငါ့သူငယ်ချင်းက"

"အမယ် ၊ မြောက်မနေနဲ့ ။ ဒီဘွဲ့ဝတ်စုံကြီးဝတ်ထားရတာ ငါဖြင့် စိတ်အိုက်နေပြီ။ အချိန်မြန်မြန်ကုန်၊ မြန်မြန် ဘွဲ့ယူပြီးရင် အေးတာပဲ"

"ဒီလိုနေ့လေးတစ်နေ့ကိုတော့ စိတ်ရှည်စမ်းပါ"

"ကဲ နင်တို့ မိန်းကလေးနှစ်ယောက်ကို ငါ ဓာတ်ပုံရိုက်တော့မလို့ ။ တုနှိုင်း၊ တေးမောင်ဘေးနား နည်းနည်းကပ်ဦး။ သေချာလေး ပို့စ်ပေးတော့"