Everhart (Completed)

Uncle Sean's Homecoming

CHAPTER 2

DALI-DALING nagtungo si Niobe sa kanilang kusina para kausapin si Mrs. Ferrer patungkol sa kanyang tiyuhin. She didn't know that she have a long lost uncle at sa tinagal tagal ng panahon ay ngayon lang ito nagpakita sa kanila.

"You know what, Sean, Sebastian used to say that we had lost you to the rest of the world forever."

Naiiling na tinampal tampal ni Niobe ang sentido ng kanyang ulo ng pumasok sa isipan niya ang pag-uusap ng kanyang ina at ng kanyang tiyuhin, hindi kasi niya sinasadyang marinig ang mga pinag-uusapan nito.

"Why, Niobe, you're white as sheet. Is something wrong?" Salubong ni Mrs. Ferrer ng tuluyan na siyang makapasok sa kusina.

Pasimple siyang lumunok ng laway at binalingan ang ginang.

"Yes," she answered, her eyebrows furrowed in confusion.

"My father is dead." Dagdag ni Niobe sa sinabi niyang iyon.

Biglang nanumbalik sa isipan niya ang mga sapatos na inireregalo sa kanya kapag sumapit ang kanyang kaarawan. Simula no'ng bata pa siya ay walang ibang sapatos ang kanyang sinusuot kung hindi ay puro saddle shoes. Ang buong akala ni Niobe ay ang kanyang ama ang nagbibigay ng mga sapatos na 'yun pero hindi. Pala-isipan para sa kanya kung sinong tao ang palihim na nagbibigay ng mga bagay na magagamit niya.

Mabagal na ikinurap ni Niobe ang mga mata habang nakahiga sa kanyang kama na nakatagilid. She's facing the large white box, which was the cover of her old saddle shoes she wore when she was one year old to seventeen years old. Maayos pa ang mga sapatos na nakasilid sa sisidlan ng mga ito at pupwede pang magagamit kahit may kalumaan na ang mga ito, sadyang ipinalibot ni Niobe ang lahat ng puting kahon simula sa pinakamaliit hanggang sa pinakamalaki at nahiga sa gitna ng mga iyon.

Of course, she likes to collect everything, especially vintages.

Iniingatan niya ang lahat ng mga iyon bilang isang ala-ala simula no'ng bata pa siya hanggang sa magdalaga siya. Hindi maiwasan ni Niobe ang mapatihaya sa pagkakahiga sa kama, impit niyang tinitigan ang kisame at walang ibang maisip kung sino ang taong nagbibigay ng lahat ng mga ito. Seventeen shoes, and now she's eighteen. She receives one bouquet of wild flowers and a vintage key.

Napa-upo si Niobe sa pagkakahiga sa kama at dahan-dahang tumayo saka pumasok sa loob ng kanyang banyo.

———

"How beautiful." The reverend flattered as he took the leather-faced quill while inspecting it.

Napalingon naman si Nancy sa sinabi ng reverend ng tiningnan nito ang nasabing clone ng ibon na ginawang collection ni Sebastian sa loob ng opisina nito.

Kasalukuyan silang pumasok sa opisina ni Sebastian ng makita ni Nancy ang reverend na nagbitiw ng talumpati sa libing ng kanyang asawa ng nakiramay ito sa kanilang pagluluksa.

"Sebastian was so proud of Niobe's hunting that he stuffed every single thing she killed." Pagmamalaki ni Nancy at tiningnan si Sean na abala sa pagtingin ng riffles na nakasabit sa dingding.

"What a tragic waste of life." Dagdag pa ni Nancy na ikinalingon ni Sean sa dalawang taong nag-uusap.

"These live particularly deep in the forest. And they'd very hard to catch." Putol naman ni Sean na animo'y napahanga sa tinatagong galing ni Niobe sa panghuhuli ng mga ibon.