🐹အခန်း ၆၀
ဝူယိလေးနဲ့ အခြားသူတွေ တွေ့ပါပြီ
တစ်ညတာ အေးချမ်းစွာ ကုန်ဆုံးသွားသည်။
နံနက်မိုးသောက်ချိန်တွင် သူတို့အားလုံး ဟိုင်ချန်မြို့လယ်ရှိ ဗဟိုပြဇာတ်ရုံသို့သွားရန် အသင့်ဖြစ်နေကြပြီ ဖြစ်သည်။ စာတိုပို့ထားသော အချက်အလက်များအရ သိပ္ပံပညာရှင်များသည် ယခုထိတိုင် ကယ်တင်ခံရခြင်း မရှိလျှင် ပြဇာတ်ရုံထဲ၌သာ ရှိနေကြပေဦးမည်။ အကယ်၍ တစ်ဦးတစ်ယောက်မှ လာရောက်ကယ်တင်သွားမည် ဆိုလျှင်ပင် ခပ်ဝေးဝေးသို့ ရောက်ကြဦးမည် မဟုတ်ချေ။ ကျန်အရပ်ဒေသများနှင့် နှိုင်းစာလျှင် ဟိုင်ချန်မှာ မြို့ကြီးတစ်မြို့ဟု မဆိုနိုင်ပေ။
လူတိုင်း ဗိုက်ပြည့်စေရန် နံနက်စာ အတူစားပြီးနောက် ထွက်ခွာရန် ပြင်ဆင်လိုက်ကြသည်။ မထွက်ခွာမီ သင်္ဘောအား နေရာလွတ်ထဲ၌ သိမ်းထားပေးရန် ရှောင်ဝူယိထံ တောင်းဆိုကြသည်။ ထိုအချိန်တွင် ရှောင်ဝူယိသည် သူတို့လျစ်လျူရှုထားမိသော ဖြစ်တည်မှုတစ်ခု ရှိနေသေးကြောင်း သတိပေးလာသည်။
“ကျစ်ဟွေ့ကွမ်က အခုထိ မနိုးသေးဘူး..”
ရှောင်ဝူယိသည် သူ၏ ပါးဖောင်းဖောင်းလေးနှစ်ဖက်အား ဆူဖောင်းလိုက်ပြီး ကျစ်ဟွေ့ကွမ်အား မေ့လျော့နေသူ တစ်စုအပေါ် မကျေနပ်ကြောင်း ပြလေသည်။
ယမန်နေ့ ပြင်းထန်သည့် တိုက်ပွဲတွင် ကျစ်ဟွေ့ကွမ်မှာ စွမ်းအင်များစွာ အသုံးပြုခဲ့ရသဖြင့် ယခုထိတိုင်အောင် သတိပြန်လည်ခြင်း မရှိသေးပေ။ ဘေးပတ်လည်ကို ကြည့်လိုက်သည့်တိုင် ထိုကြောင်ကြီးအား မည်သူမျှ မမြင်ချေ။ အချင်းချင်း အပြန်အလှန် ကြည့်လိုက်ကြပြီးနောက် ကျစ်ဟွေ့ကွမ်၏ အခန်းသို့ လျှောက်လှမ်းသွားကြသည်။
လိမ္မော်ရောင်နှင့် အနက်ရောင်အစင်းကြားများ ပါဝင်သော ကျားကြီးသည် နူးညံ့သည့် အခင်းပေါ်တွင် လဲလျောင်းနေဆဲဖြစ်ကာ နိုးထလာမည့် အရိပ်အရောင် မရှိပေ။
ဆစ်စလိုနှင့် ပိုဆီယာတို့သည် တစ်စုံတစ်ခု မှားယွင်းနေသယောင် ခံစားမိကြသည်။ ပုံမှန်အခြေအနေတွင် ဤမျှလောက်အထိ အိပ်စက်နေနိုင်မည် မဟုတ်။ နီမိုတော်ဝင်မျိုးနွယ်၏ ခုခံနိုင်စွမ်းနှင့် တိုက်ခိုက်စွမ်းအားမှာ ကြယ်စုတစ်ခုလုံးတွင် အကောင်းဆုံးဖြစ်သည်ကြောင့် ယခုကဲ့သို့ အားနည်းနေရန် အကြောင်းမရှိချေ။
