Oy kullanıp yorum yapmayı unutmayın seviyorum sizi ♥️
-
-
Göz yaşlarım yanaklarımdan süzülerek aşağı indiğinde ellerim karnım üzerindeydi. "Devin sakinleş artık lütfen bebeğim" İnci hanım'ın kısık sesi ile ağlayışlarım daha da şiddetlendi. İçeri doktor girdiğinde boğazımda yumrular oluştu. "İyiler öyle değil mi?" Çok fazla kanamam olmuştu ama bu onların iyi olmadığı anlamına gelmiyordu ki.
Evet başta çocuk istemiyor olabilirdim ama ben anne olmayı istiyormuşum. Olurdum gerçekten onlara çok iyi bir anne olurdum. Sevdiğim adam beni ve onları hatırlamasada olurdu ben onlara bakardım. Göz yaşlarımı silip doktora baktım. İyi bir şey söylemesi için. Agit beni sevmese de olurdu bebeklerim severdi. "Devin hanım çok üzgünüm ama kanamanız çok fazlaydı biz elimizden geleni yaptık ama" dediğinde nefesim kesildi. "Hayır!" Diye bağırdığımda ses tellerim sızladı. Sesim tüm hastanede yankılandı. Onları kaybedemezdim bu kadarı haksızlıktı! Ben yanlızca mutlu olmak istiyordum. "Onlar iyi ben anne olacağım, onları kucağıma alacağım. Onlara çok güzel bakacağım!" Dediğimde doktor üzgün olduğunu söyleyip gitti. Üzgünmüş.....
Kaybetmiştim ben bebeklerimi kucağıma alamadan kaybetmiştim. "Öldüler benim bebeklerim öldü" dudaklarımdan dökülen kelimeler canımı yaktı. Bakamamıştım onlara benim hatamdı. Solmuşlardı hayatıma giren herkes gibi solmuşlardı. Ben katildim kendi çocuklarımın katiliydim.
"Devin nefes al kızım" İnci hanım'ın endişeli sesi ile ona döndüm. "Anne benim bebeklerim benim yüzümden mi gitti?" Sorum ile kaskatı kesilmişti. "Hayır senin suçun değil" dediğinde kollarının arasına çekip sıkıca sarıldı. Bu nasıl bir acıydı bilmiyorum ama hiç bir şeye benzemiyordu. Benim canım daha önce hiç yanmamıştı bunu bu gün anlamıştım. "Anne senin kızın sana döndü belki onlar da bana döner?" Diye sorduğumda daha sıkı sarıldı. Ben ona dönmüştüm değil mi benim bebeklerim de bana dönerdi.
"Lütfen bana bebeklerimi verin yalvarıyorum onları bana geri verin!"
İnci hanım'ın kollarının arasına daha da sığındım. "Anne ben onlara bakarım gerçekten çok güzel bakarım yeter ki onları geri versinler" dediğimde saçlarımı öptü. "Alışıcaksın bebeğim onların acısıyla yaşamaya alışıcaksın" dediğinde daha da ağladım. İstemiyordum ki alışmak ben sadece benimle kalsınlar istiyordum. Odaya giren beden ile bakışlarım onu buldu. Bakışları ifadesiz ve soğuktu. Sadece benim değil onun da bebekleri gitmişti ama o bunu önemsiyor gibi değildi. Akan göz yaşlarımı sildiğimde içeri abim de girdi. Öfkeliydi abimi ilk kez bu kadar sinirli görüyordum. Agit'in yakalarından tuttuğu gibi duvara yasladı bedenini.
"Senin ne işin var lan bu odada!" Sesi o kadar sert ve soğuk çıkmıştı ki bir an için onun abim olduğunu unutmuştum.
"Onunla konuşmak istiyorum sonrasında gideceğim" dediğinde yenilenen göz yaşlarımı silip buğulu gözlerimin ardından baktım. Onu gördüğümde kalbim kasıldı. Canım acıdı, Karviras'ı görmek artık canımı yakıyordu.
"Senin yüzünden çocuğu öldü lan, sen öz evladının katilisin!" Abimin öfkeli sesi ile daha da acıdı kalbim. "Sus!" Yataktan kalkıp onlara doğru ilerledim.
"Annemi alıp çık odadan onunla yanlız konuşacağım" dediğimde Agit'in yakalarını bırakıp bana döndü. Yüzümü avuçları arasına aldığında bütün öfkesi uçup gitmişti. "Abim yapma böyle bir kez olsun güven bana. Bu adamla olan tüm bağın bu gün bitti. Biliyorum canın yanıyor ama ben yanındayım" dediğinde burnumu çekip sımsıkı sarıldım ona.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sessiz Çığlıklar ( +18 )
Random"Bana bakıcılık yapmaktan vazgeç ben senin bakıcılık yaptığın çocuk değil karınım " dediğimde sinirle , bakışları tekrar beni bulmuştu. Yüzünde memnun bir gülümseme belirirken bana doğru bir kaç adım attı , aramızda ki mesafe bana doğru attığı adıml...
