EFULİ

On Beşinci Bölüm;

Nazende Eflin Bolat'tan;

Ne yaşadığım hayat güldürdü yüzümü, ne de hayal ettiğim hayatı yaşayabildim.

Şuan bir otel odasında halının orta yerinde oturmuş, önümde duran kutunun içindeki kasetlere bakıyorum daha fazlasını izlemeye cesaretim var mı bilmiyorum.

Ekin demirkan...

Yıllar önce öldü sandığım, sevgi görmeden büyümemi sağlayan namı değer ikizim.

Suçsuz, günahsız iki kardeş iki bebektik biz.

Bana inanacaksın, elbet bir gün gerçekleri merak edeceksin demişti bana, o gün olan yüzleşmemizden sonra bir daha görmedim onu.

Ama geri dönmeye, ankara'dan gitmeye de cesaret edemedim işin doğrusu, onu ilk gördüğüm an her ne kadar inanmak istemesem de böyle karanlık bir hayata dahil olmak istemesem de gördüğüm benzerlik, içimde bir yerlerde ona sımsıkı sarılmak isteyen çocuğu bir türlü susturamıyordum.

Tekrar görmeye cesaretim olmasa bile, ankara'dan dışarıya adım atamamıştım.

Şuan önümde duran kutuda olan 9 kasetin sadece 5 tanesini izleyebilmiştim.

Kalbim ekinin yaşadıklarını kaldırabilecek kadar güçlü değildi sanki.

İzlerken yaşadığı acının aynısını hissediyor gibiydim.

Her videoda vücudunun farklı yerleri morarmış ama yüzünde hep aynı acı vardı.

10. yaşımızdan itibaren her doğum günümüzde çekmiş bu videoları o senelerde ben evimde babam ve abimle huzur içinde doğum günü pastamı üflerken, ekin acımasızca cezalandırılıyordu.

Şimdiye kadar izlediğim 5 videonun başlangıcında sanki hiç canı acımıyormuş, küçücük bir çocuk değilmiş gibi kameraya gülümsüyor ve;

'Doğum günün kutlu olsun eflin, doğum günümüz kutlu olsun kardeşim' diyerek başlıyordu cümlelerine.

Acısına rağmen, yüzünden eksilmeyen o gülüşü kırk yerimden bıçaklıyordu sanki beni.

Hani derler ya; anlatamadığı şeylerin enkazında kalırmış insan, ekinin bana daha anlatmadığı belki de anlatamadığı birden fazla olay olduğundan adım kadar emindim.

Ama ekinin suçunun olmadığının bir kanıtıydı bunlar.

Çocuk haliyle, bu yüz ifadesiyle bu ses tonuyla anlattığı olayların yalan olduğuna hiç bir güç inandıramazdı beni.

18. yaş günümüzdeki video başladığında artık gözümden akacak yaşımın kalmadığını düşünmüştüm.

Ekinin mosmor kollarının aksine ekranda parlayan suratına bakakaldım önce, kim bilir vücudu ne halde diye düşünmeden edemedim.

Odanın içini ekinin ağlamaklı sesi doldurdu, sanki mümkünmüş gibi daha fazla bastım elimdeki kumandanın ses tuşuna.

-Eflin kardeşim yine ben, sanırım bu 9. video kaydı elimden geldiğince savaştım, yaşamaya çalıştım bu evde, seni korumamın tek yolu buydu.

Ama artık dayanamıyorum kardeşim, gücüm kalmadı bu videolar sana ne zaman ne şekilde ulaşır hiç bilmiyorum,

Yaşıyor olur muyum kendi ellerimle mi veririm bunları hiç düşünmeden başladım bu kayıtları çekmeye, belki de yıllar sonra karşına çıktığımda inanmayacaksın bana, suçsuz olduğuma işte o zaman bunlar benim en büyük kanıtlarım olacak kardeşim.