එක පාරම ගැස්සිලා බ්‍රයන් චෙරන් දිහා බැලුවා... එයා මෙච්චර වෙලාවක් ඇස් පිල්ලන් ගහන්නේ නැතිව වොඩ් එකට ඇතුල් වෙන දොර දිහා බලාගෙන හිටියේ චෙරන් එයි කියලා... ඒත් චෙරන් වොඩ් එකේ අනිත් පැත්තෙන් එනවා බ්‍රයන් දැක්කේ නෑ....බ්‍රයන්ගේ ඇස්වලට බලාගෙන ඉද්දි කදුළු පිරෙන කොට එයා ආයිමත් තරහෙන් අහක බලා ගත්තා...
"මල්ලි මොකද්ද වෙලා තියෙන්නේ... මොකද්ද අවුල"
"මුකුත් වෙලා නෑ... බයික් එක වැදුන වෙලාවේ මැරිලා ගියේ නෑ ඒකයි අවුල....ඇයි ඔයා ආවේ ..."
කොල්ලා පොඩි එකෙක් වගේ කදුළු හිරකරගෙන අහනකොට චෙරන්ගේ පපුවම පත්තු වෙලා ගියා... ඇත්තටම උඹ මම එනකම්ද රත්තරනේ ඔය තරම් බලාගෙන හිටියේ කියලා පපුවට තදින් තුරුල් කරගන්න හිතුනා...
"මම ඇහුව්ව දේට උත්තර දෙන්න... "
"ඇයි මම උත්තර දෙන්න ඕනේ... අනික ඔයා මගේ කවුද... "
"ඇයි අමතකද මමයි ඔයාව හොස්පිට්ල් අරගෙන ආවේ... මමයි ඔයාව හොස්පිට්ල් එකට ඇතුලත් කරපු කෙනා විදිහට නම දුන්නේ...."
"ඇත්තට එහෙම කරාම මම ඔයාගේ වහලෙක්ද..."
"නැ වහලෙක් නෙවේ... ඒත් ඔයාගේ ජිවිතේ අයිති මටයි කියලා හිතෙන්නේ නැද්ද...."
අහපු දේ බර වැඩිද මන්දා... මේචචර වෙලා ඇස් අස්සේ කදුළු තද කරගෙන හිටිය හැකියාව නැති වෙලා ගිහින් ඇස්වලින් වැටුන කදුළු කම්මුල් දිගේ ඇවිත් අහංකාර රැවුල අස්සේ හැංගුණා.... චෙරන්ට ඒ කදුළු දකින කොට හිතට ලොකු බරක් දැනුනා.. හරියට ජිවිතේට කදුළු දකින්න බැරි ඇස්වලින් කදුළු දකින කොට උහුල ගන්න බැරි වේදනාවක් දැනෙනවා වගේ.....
"මගේ ජිවිතේ ඔයාට අයිති නම් ඇයි අර විදිහේ තරහෙන් යන්න ගියේ..."
"ආ... එතකොට ඔයාට විතරද තරහ ගන්න පුලුවන්...."
"අනේ මේ... මම මොනාද කිව්වේ කියනවා..."
"ඔයාට උඩ පයින්න දෙයක් කිව්වේ නෑ...."
"අනේ ඔවු.... මොනාද කිව්වේ කියලා ඔයාම හිතලා බලනවා..."
"මේ මල්ලි... මේ මගේත් ඉවසිමේ සිමාවක් තියනවා... අනික උඹ වගේම මමත් පිරිමියෙක්... මටත් හොදට නගිනවා... උඹ දාන ලොකු සීන් බල බල ඉන්න මම පොන්නයෙක් නෙවෙයි...."
