Alive (DUTCH)

C. 11

De volgende minuten gingen erg snel.

Eerst, keken Nathan en ik elkaar geschrokken aan, en Nathan zei "denk je dat we haar moeten helpen?" omdat we.., nogal láng, naar elkaar keken.
Ik knikte snel en we grinnikten zacht en ongemakkelijk en toen liepen we naar Lola.

"Is ze tegen die prullenbak aangelopen?" Ik wees naar een gedeukte prullenbak aan de rand van de stoep. Nathan grijnsde. "Volgensmij wel."

We knielden beide voor Lola; die haar ogen dicht had, en toen keken we elkaar weer aan.

"Wat moeten we doen?" Vroeg hij.

"Weetikveel! Ik ben geen dokter!" Ik keek weer naar Lola.

"Lola?" Ik boog over haar heen.

"Aarde aan Lola?" Ik zwaaide voor haar dichte ogen waardoor Nathan begon te grinniken.

"Wat? Wil jij het anders proberen?"

Nathan glimlachte geamuseerd. "Nee hoor, ga maar verder,"

Ik had er dat moment niet aan gedacht, maar toen ik er later aan terug dacht realiseerde ik dat ik hem toen, daar, makkelijk had kunnen zoenen.
Wat ben ik toch weer een bejaarde puber.

"Oké," zei ik zacht. (volgensmij fluisterde ik)
Ik keek weer naar Lola en sloeg haar in haar gezicht.

"Wat doe je?!" Vroeg Nathan.

"Misschien word ze dan wakker!"

"Als je haar zo hard slaat valt ze gewoon weer flauw, hoor," en weer, een geamuseerde glimlach op zijn gezicht.

"Oké, misschien was het iets te hard." Ik grijnsde toen ik de klap terugspeelde in mijn hoofd.

"Doe jij het maar,"

"Ik ga haar niet slaan!"

"Waarom niet?"

"Omdat jongens meisjes niet horen te slaan."

"Ook niet als ze buiten bewustzijn zijn?"

Hij beet op zijn lip.
Oef.

"Schiet op, voordat ze nog onderkoeld raakt door de sneeuw ook."

Ik leunde naar achter zodat Nathan erbij kon en hij liet zijn ogen naar Lola zakken.

Hij sloeg haar een paar keer zacht, ik keek grijnzend naar zijn gezichtsuitdrukking. Ik begon te lachen.

"Wat?" Vroeg Nathan, die zijn lach inhield.

"Je slaat als een meisje!" Lachte ik.

"Nou, jij als een man!" Hij glimlachte breed, hield zijn lach in.

"Je had je gezicht moeten zien!"

Nathan begon te lachen.
We lachten allebei, zakten op de grond omdat we ons evenwicht niet konden bewaren en lachten toen nog harder. Mijn kont werd koud en nat van het sneeuw, net als mijn voeten, en handen, en eigenlijk alles.

Toen we uitgelachen waren sloeg ik mijn hand voor mijn mond. "We lachen terwijl hier iemand buiten bewustzijn ligt, wat zijn wij nou voor personen?"

Nathan grinnikte.
"Ademt ze nog?" Hij bracht zijn vinger naar haar hals. "Ja,"

"Oké, sla haar." zei ik.

"Maar ik sla als een meisje,"

"Ja, en ik als een man."

"Het is jouw beurt,"

Geen idee waarom we overlegden wie haar moest slaan terwijl Lola hier zo lag. We waren slechte mensen, zeg.
Maar ik vond het grappig en stond de hele tijd te grijnzen en grinniken en lachen en glimlachen. Sorry, dat doe ik altijd als ik zenuwachtig of bang ben. Ik denk dat ik Nathan ermee aanstak.

Ik rolde mijn ogen en knikte.
Ik sloeg haar.

"Jezus, wel een beetje met beleid."

Ik knikte en een glimlach vormde op mijn lippen, toen grinnikte ik zacht, lachte ik, legde ik mijn voorhoofd op Lola's borst om het lachen te stoppen en hield ik mijn hoofd van haar af toen er alleen nog maar een grote grijns op mijn gezicht stond.
"Sorry," ik bracht mijn bovenlip naar binnen en ademde in, uit, om niet te lachen.
Toen lachte ik weer, Nathan grinnikte.

Ik weet echt niet waarom ik het zo grappig vond.

"Zal ik het dan maar doen?"

Ik deed mijn hand voor mijn mond en schudde mijn hoofd. "N-nee, even wachten." Lachte ik. Ik haalde diep adem en de lach was weg.

"Sorry, niet grappig." Toen moest ik weer grinniken. Nathan keek me met een grote glimlach aan, mijn buik kriebelde.

"Volgensmij ben jij dronken, niet Lola." Zei hij.

"Één glaasje wijn!" Zei ik.

"Maar natuurlijk."

Ik rolde mijn ogen grijnzend en keek naar Lola.

"Misschien moeten we water in haar gezicht gooien."

"Alles is ijs."

"Dat zie ik."

"Sla haar."

"Oké," en toen eindelijk, na ik haar 3 keer mannelijk had geslagen, opende ze haar ogen.

"Eindelijk." Mompelde ik. Nathan maakte een geluid tussen een kuch en een lach.

"Jezus, waarom lig ik in de sneeuw."

"Je liep tegen een prullenbak," antwoordde Nathan.

"Een prullenbak?!"

Ondertussen had ik het ijskoud en ik begon mijn handen te wrijven om ze warm te maken.

"Heb je het koúd?" Vroeg Lola.

"Jij niet dan?"

Ze schudde haar hoofd.

"Ga opstaan," zei Nathan.

"Is dat een bevel?" Zei Lola grijnzend; dronken.

Nathan stond op en ik ook en toen stond Lola ook wankelend op.

"Misschien moeten we even naar mijn huis zodat je kunt opwarmen," zei ik tegen Lola.

Nee, ìk moest opwarmen.

"Met mij gaat het goed, hoor." Zei ze schouderophalend.

Toen ze me zag klappertanden, zei ze "oké, we gaan wel terug."

Ik knikte opgelucht en ik keek hoe Lola huppelend weer de weg terug begon te lopen.

"Loop niet tegen een prullenbak!" Zei Nathan.

"Oké meneer!" Zei Lola.

Nathan en ik liepen op een afstandje van haar af.

Ik trilde en was aan het klapptertanden en liep zo dicht mogelijk tegen Nathan zonder dat het raar was.

"Heb je het koud?" Vroeg Nathan.
Nee, daarom ben ik aan het klappertanden.

"Soort van."

Nathan ritste zijn jas open.

"Hallo, weet je hoe koud dat voor jou is," hield ik hem tegen.

"Oh, ik wilde mijn jas ook niet aan jou geven, hoor,"

Woesh. Rood hoofd. Faal.

"Kom," Nathan pakte mijn arm, duwde me tegen zich aan en sloeg jas om ons tweeën heen. Als in, zijn armen zaten nog in de jas, maar nu was het een jas voor twee in plaats van een persoon.

Ik zou me ongemakkelijk moeten voelen. Maar nee. Ik voelde me hartstikke op mijn gemak. Serieus.
Dus we liepen tegen elkaar aan en het was niet echt de beste manier van lopen maar dat kon me niet schelen. Toen we bij mijn huis aankwamen trok Lola haar wenkbrauwen op toen ze ons zag en Nathan grijnsde.

Ik wilde naast hem lopen en naast hem slapen en naast hem zitten en zijn warmte altijd kunnen voelen.

Help.

Vote, Comment & Follow.