Alive (DUTCH)

C. 61

"Ik wed dat het een meisje word." Mompelde Nathan.
Ik keek naar hem en rolde mijn ogen. "En je bent daar nog steeds van overtuigd?"

Nathan knikte met een grote glimlach wat me ook aan het glimlachen maakte.

We zaten in de wachtkamer voor een nieuwe echo, degene die het geslacht bekend zou maken.

"Ik heb zelfs al namen bedacht..," zei Nathan voorzichtig.

"Námen?"

Hij grijnsde.

"Vertel,"

Nathan boog naar me toe en fluisterde in mijn oor. "Dat vertel ik nog niet."

Ik gaf hem grinnikend een duw en schudde mijn hoofd. Toen ik iets wilde zeggen werden we geroepen, en licht gespannen stond ik op. Nathan pakte mijn hand en samen liepen we het kamertje in.

Zoiets gaat eigenlijk precies als in de films.

"Dit kan koud zijn."

Het was gek; zien dat er echt iets in je buik zat. Iets met een kloppend hart. Iets wat binnenkort een leven gaat leiden.
Nathan kneep in mijn hand toen de vrouw van de echo het lichaampje aanwees.

"Willen jullie het geslacht weten?"

Ik keek naar Nathan, die een grote glimlach op zijn gezicht had. Ik glimlachte net zo groot mee en knikte naar haar.

Ze knikte glimlachend terug, keek even naar het scherm en vertelde het ons.

"Het word een meisje."

Nathan grinnikte. "Ik zei het!"

Ik glimlachte naar hem.

"Een meisje." Fluisterde ik.
Ik kon moeilijk geloven dat er echt iets in me zat. Het was allemaal een beetje onwerkelijk.

***

Nathan en ik hadden besloten na de bevalling te verhuizen; dit huis was gewoon niet praktisch, hoeveel ik er ook van hield. Er waren geen aparte kamers, het was gewoon geen huis om een kind op te voeden.
Ik vond het prima om vóór de bevalling te verhuizen, maar dat wilde Nathan niet, dan zou ik stressen en dat wilde hij niet.
We gingen wel voor huizen kijken...

***

"Zullen we de hele dag in bed blijven liggen?" Mompelde ik zacht terwijl ik tegen Nathan aan kroop.
Hij grinnikte en kuste mijn voorhoofd. "Dat klinkt heel erg verleidelijk,"

"Klopt." Grijnsde ik.

Nathan glimlachte terwijl zijn ogen over mijn gezicht gleden.

"Trouwens, heb ik je al verteld dat ik over 2 weken naar New York ga voor werk?"

"Wát? Nee! Waarom? Hoelang?" Ik duwde mezelf omhoog op mijn elleboog zodat ik boven Nathan uit kwam.

"Waarom? Werk. Hoelang? Een kleine week."

"Ik wil niet dat je weggaat." Zei ik terwijl ik mijn hoofd op Nathan's borst liet vallen.

"Ik wil het ook niet..," mompelde Nathan.

Het was even stil.

"New York, zei je?"

"Uhu,"

"Ik ga mee." Ik keek hem met een grote grijns aan.

"Mee naar New York?"

"Ja!"

"Maar je bent zwanger,"

"Dus? Pas 5 maanden! Nu kan het nog. Alsjeblieft?"

***

Ik ging naar New York.

***

"Omygod, Nathan," ik zette grote ogen op terwijl ik naar hem keek.
Hij keek geschrokken op. "Wat? Is er iets mis?"

"Nee! Kom eens!" Ik gebaarde dat hij snel bij me moest komen zitten, wat hij deed. Ik schoof mijn shirt omhoog en legde zijn hand op mijn buik.
Hij glimlachte.

"Ze schopt."

Ze schopt.

***

4 maanden zwanger was niet erg.
5 maanden zwanger was wel erg.
Vooral de vreetbuien.
Ik kreeg ook striemen op mijn huid. (Baby! Groei eens wat minder snel!)

***

New York was leuk.
Heel leuk.

***

De eerste kerstdag besteedden we met familie. De tweede met vrienden.
Vooral de eerste kerstdag was erg vernieuwend; bijna niemand van Nathan's familie wist dat ik zwanger was en ze reageerden allemaal net zo verbaasd. (En Lola al helemaal)

***

"Ik voel me vreselijk." Kreunend liet ik me tegen Nathan aanvallen op de bank.

"Wil je dat ik iets voor je doe?" Nathan streelde door mijn haar.

"Als je deze volleybal uit mijn buik kan halen, graag."

Nathan grinnikte. "Sorry, dat kan ik niet."

Ik was 6 maanden zwanger.

Ik kon niet slapen.
Ik was enorm.
En ik had nog 3 maanden te gaan.

Help.

Vote, Comment & Follow.