Alive (DUTCH)

C. 51

"Addison? Gaat het goed?" Nathan stond voor de badkamerdeur.

Hoelang zat ik hier al?

Ik stond op en liep naar de badkamerdeur, opende het langzaam en keek naar Nathan.

Hij keek naar mijn hand die de test vasthield, en toen ik het hem liet zien haalde hij een hand door zijn haar en wreef hij over zijn kaak.

Ik ging op de bank zitten, Nathan ijsbeerde door de kamer.

"Misschien heeft de test het fout." Zei ik.

Nathan stopte met lopen. "Ik denk het niet." Hij ijsbeerde weer verder.

Ik beet op mijn lip en zuchtte.

"Wil je het weg laten halen?" Nathan stopte met lopen en kwam naast me zitten. Ik schudde mijn hoofd als antwoord.

Abortus? Nee. Zoiets kon ik niet.

"Dus je wilt het houden?"

"Ik weet het niet." Zei ik.

Nathan pakte mijn hand, verstrengelde onze vingers en kuste de rug van mijn hand. "Misschien moeten we er nog een nachtje over slapen."
Ik knikte.

***

Er waren intussen al twee nachten voorbij.

We waren intussen naar de dokter geweest.
2 maanden en 2 weken.
Een mei-kindje.

"Nate..,"

Hij keek op.

"We moeten praten."

Hij perste zijn lippen op elkaar. Knikte.

Ik zei wel dat we moesten praten, maar er gebeurde niks. We keken beiden voor ons uit.

Nathan wenkte me na misschien wel 10 minuten, en ik ging op zijn schoot zitten. Hij sloeg zijn armen om me heen, legde zijn wang tegen mijn arm en zuchtte.

"Je moeder gaat me zo vermoorden als ze dit hoort."
Ik zou niet moeten lachen, maar ik grinnikte en keek naar hem.

Het werd weer stil.

"Misschien moeten we het houden..." Zei Nathan zacht.

"Wat dacht je dan? Dat ik het weg zou laten halen?"

Nathan schudde zijn hoofd. "Ik bedoel, misschien moeten we het houden. Haar verzorgen."

"Haar?"

"Ik wed dat het een meisje is." Zei Nathan.

Ik glimlachte, niet persé blij, en keek naar mijn schoot.

"Zie je ons al voor je? Met een kind?" Vroeg ik.

Nathan draaide een pluk van mijn haar om mijn vinger. "Ik denk dat ze geen betere ouders kan krijgen." Hij keek naar me. Hij leek het te menen.
Ik keek weg.

Nathan draaide een ander plukje om mijn vinger. "We zouden het kunnen, weet je." Zei hij. Hij liet mijn haar los, toen ik naar hem keek bekeek hij mijn gezicht zorgvuldig. Ik keek weg.

"En dan geven we haar de beste muzieksmaak die er is. En ik leer haar echt gitaarspelen." Zei hij.

"Huisje boompje beestje." Zei hij zacht.
Ik glimlachte kleintjes.

Hij sloeg beide armen weer om me heen en drukte me tegen zich aan. "Ben je bang?" Vroeg hij.

Ik keek naar hem. "Bang?"

"Ik ben namelijk niet als je vader..,"
Ik keek weg.

Eerlijk, ik had nog niet gedacht over mijn vader. Ik had hem al zo'n 5 jaar niet meer gezien.
Ik wist dat Nathan niet met mijn vader te vergelijken was. Nathan was het tegenovergestelde van mijn vader. Nathan zou een goede vader zijn.

Ik trok een krul van hem recht en keek naar mijn hand in zijn haar.

"We zijn nog jong," zei ik.

"Klopt."

"En een baby is een hele verantwoording."

"Klopt."

"En ik wil nog zoveel met je doen voordat..., dit."

Nathan's ogen brandden op mijn gezicht. Ik probeerde niet te blozen.
"Het is onze liefdesbaby." Zei hij.

Ik glimlachte even.

"En er zijn genoeg oppassers. We kunnen zo vaak weg als je wilt. We kunnen overal heen gaan. We kunnen de wereld zien met zijn drieën."

Ik keek naar hem. "Dus je wilt vader worden?"

Nathan glimlachte. Nathan knikte.
"Papa," zei hij.

Ik legde mijn hand op zijn kaak, gleed met mijn duim over zijn lachkuiltje.

"Wil jij ook mama worden?" Vroeg hij.

Ik dacht aan een baby.
Aan een baby met Nathan's haar of ogen of oren of neus.
Aan een baby met mijn haar of ogen of oren of neus.
Ik dacht aan ons met een baby.
Ik dacht aan Nathan als vader.
Ik dacht aan mezelf als moeder.
Ik dacht aan mam als oma.
Ik dacht aan Lauren en Viktor als opa en oma.
Ik dacht aan David als oom Dave en Rachel als tante Rachel. (Ook al waren hun geen familie)
Ik dacht aan een leven met zijn drieën.

"Mama," fluisterde ik. Ik glimlachte. Nathan glimlachte terug. Ik zoende hem.

Vote, Comment & Follow.