Alive (DUTCH)

C. 21

"Ooooooooooooooooooooooh," zei David met open mond.
Nathan keek achterom.

David zat op de bank en Nathan stond erbij om hem waarschijnlijk over te halen om weg te gaan.
Te laat.

"David?"

"Addison!" Zei hij. Toen keek hij naar Nathan. "Dude, whut? Had je dat niet kunnen zeggen?"

Nathan haalde een hand door zijn haar. Hij was al aangekleed, maar had zijn haar nog niet gedaan.
Nou, zijn haar was beter zo.

David stond op, liep naar me toe en trok me in een omhelzing.

"Ik dacht dat ik je nooit meer zou zien." Zei hij extreem overdreven.
Ik grinnikte en hij liet me los.

"Waarom ben je hier?" Vroeg David.

"Uh, ik bezoek Nathan."

"Ja, dat zie ik."

"Ja,"

"Ja,"

"Ja,"

David grijnsde en keek toe weer naar Nathan.
"Serieus, wilde je haar hier houden zonder het mìj te vertellen?"

Nathan keek naar ons en schudde zijn hoofd.
"Ik had geen reden om te vertellen dat ze hier is."

"Tuurlijk wel!"

Ik rolde mijn ogen naar de twee en ging op de bank zitten.

"Waarom ben jij hier?" Vroeg ik aan David. Ik had geen zin om een ruzie tussen hun twee om., mij.

"Ik?"
"Ja."

"Mijn vriendin heeft me haar appartement uit getrapt. Of eigenlijk, óns appartement."

Ik grinnikte en sloeg mijn hand voor mijn mond. "Sorry, niet grappig."

Ik zat in de hoek van de bank, David kwam links van me zitten, en toen Nathan zag dat we allebei zaten kwam Nathan aan de rechterkant zitten.
Was hij me aan het beschermen of zo?

"Waarom heeft ze je.., het huis uit getrapt?"

"Weet ik niet."

"Ze trapt je uit huis zonder reden?"

"Nou.., misschien niet, maar..," hij zuchtte.

"Ik was dronken gisteravond,"
"Op een doordeweekse dag?"

"Laat me uitpraten!"
"Sorry."
"Geeft niet."

"Dus ik was dronken, en eerlijk gezegd weet ik niet waarom ik dronken was en ik weet ook niet wat ik gezegd heb maar vanochtend zei ze dat ze er klaar mee was en we kregen ruzie en toen zei ze dat ik moest vertrekken."

"Oh,"

"Wat een géweldig advies."

Ik glimlachte.

"Wat heb je tegen haar gezegd in die ruzie?" Vroeg ik.

David haalde zijn schouder op. "Weetikveel, dat heb ik niet bijgehouden. Ze was chagrijnig." Zei hij. "Vast ongesteld," mompelde hij toen onder zijn adem.

"Wowowow, heb je dat gévraagd? Of ze ongesteld is?"

David fronste. "Wát?"

"Of je ook maar iets met bloed en baarmoeder in een zin hebt gezegd tegen haar."

"Uhh,"

"Dit is een erg belangrijke vraag."

David keek alsof ik gek was en antwoordde toen "misschien heb ik iets gezegd in de richting van; ben je ongesteld of zo?"

"David, David, David." Ik zuchtte en schudde mijn hoofd.

"Wat?"

"Dát soort dingen, moet je nooit aan een meisje vragen. Nóóit."

Hij keek me aan alsof ik geschift was.

"Serieus, niet doen."

"Maar-"

"Vraag een meisje nooit of ze ongesteld is, oké? Wij hebben redenen om boos te zijn en jongens linken die altijd vast aan ongesteldheid en dat is bullshit."

David keek me aan alsof ik nog geschifter was geworden, en grijnsde toen.

"Nee, ik ben niet ongesteld."

De grijns verdween.

"Nou, als je haar zo graag terug wilt, maak het goed."

"Maak het goed?" Vroeg hij sarcastisch.

"Ja, koop bloemen, chocola, neem haar mee naar de bioscoop of zo."

David knipperde met zijn ogen en keek weg.
"Bloemen lossen niet alles op."

"Als je meisjes bloemen geeft vergeven ze je makkelijker."

"O."

"Ja," zei ik.

"Wat voor bloemen?"

"Weetikveel."

"En hoeveel?"

"Koop, rozen, of zo. Ik ben geen bloemexpert."

"Klopt, maar je bent wel een meisje."

"Natuurlijk."

"..."

"..."

"..."

"Dus zijn jullie twee..," hij wees met zijn vinger naar ons. "Samen?"

Ik glimlachte beschaamd (hoevaak had ik dat al wel niet gedaan?) en keek naar Nathan.

"Nee, we zijn.., vrienden." Zei Nathan terwijl hij naar me keek.
Ik wilde geen vrienden zijn.

"Vrienden?"

"Uhu," bevestigde Nathan.

"En hoelang blijven jullie.., vrienden?"

Nathan keek even naar David, en weer naar mij.
"Weet ik niet." Zei Nathan.

5 seconden. Dacht ik.

Nu kon ik twee reacties krijgen.
Afwijzing.
Of niet.

Ik beet heel even op mijn lip, en net toen David iets wilde zeggen leunde ik naar Nathan toe en drukte ik mijn lippen op de zijne.

De vlinders in mijn buik dansten van geluk en mijn lichaam werd warm door mijn snel-kloppende hart.

Nathan reageerde echter niet, en de moed zakte me in mijn schoenen.
Hij vond me niet leuk.
Shit shit shit.
David zit er bij!

Maar toen, zoende hij terug.

Toen begonnen de vlinders nog meer te dansen en mijn hart nog sneller te kloppen.

Toen ik stopte, keken we elkaar even aan en Nathan glimlachte.

"Uh-," zei David.

O ja.
David is er nog.

We keken beide naar hem, hij had zijn mond open van verbazing en staarde ons fronsend aan.
Toen zei hij: "ik denk dat ze geen vrienden wilt zijn."

Vote, Comment & Follow.