Alive (DUTCH)

C. 57

Weet je, persoonlijk vind ik de boeken'kaft' echt vreselijk (ik ben echt slecht in het maken van covers, lol), dus als je een leuke cover wilt maken, stuur hem naar me en misschien gebruik ik hem wel!

We hadden dan wel al een iemand gehad, we moesten er nog twee; mijn moeder en Rachel.

Ik was zenuwachtig voor Rachel(en dan moesten we het ook nog eens aan Nathan's vrienden vertellen), maar nog erger voor mijn moeder.

Toen we in de auto zaten dacht ik; ik wil eerst naar Rachel, maar dan zouden we eerst 25 minuten daarheen moeten rijden en dan weer helemaal terug naar hier, aangezien mijn moeder op 5 minuten rijafstand woont.

"Kunnen we niet een andere keer terugkomen?" Vroeg ik tijdens het rijden.

Nathan haalde zijn ogen even van de weg om naar me te kunnen kijken. "Wanneer? Als je buik een bowlingbal is?" Vroeg hij grijnzend.

Ik zuchtte en keek weg. Oké, hij had gelijk.

Mijn handen trilden toen we aankwamen. Het was vreselijk.
"Ik wil niet." Zei ik met mijn ogen op het huis gericht.

"Stress is slecht voor de baby."

"Alcohol drinken ook." Mompelde ik.
Ik voelde me nogal schuldig dat ik zoveel alcohol gedronken had terwijl ik zwanger was. (Ookal wist ik het toen nog niet)

Nathan rolde zijn ogen.
"Nou, misschien kunnen we haar sms'en met hey, ik ben zwanger." Zei hij.

Ik glimlachte even. Hij had gelijk; ik moest het nu vertellen.

"Kom je mee?"

Ik knikte zacht. "Oké."

We stapten uit en liepen naar de voordeur. Ik belde aan en in plaats van binnen te lopen wachtte ik beenwiebelend tot de deur openging.

Toen de deur openging keek ik naar mijn moeder en forceerde ik een glimlach. "Hoi." Zei ik.

Ze keek verrast.
Ja, zometeen nog meer.

Ik taste naar Nathan's hand en pakte het vast zodra ik het vond. Misschien kneep ik, hard.

"Wat een verassing!" Mam keek naar Nathan, glimlachte, en keek toen weer naar mij. "Kom gauw binnen, jullie zullen het vast koud hebben."

Sinds wanneer deed mijn moeder zó aardig en zó. Gewoon zó? Zó deed ze nooit. Zó was niet haar ding. Zó was niet mijn moeder.

Ik liep achter mijn moeder aan en trok Nathan met me mee met mijn hand. Ik wilde mijn jas niet uittrekken omdat ik dan zijn hand moest loslaten. Toch deed ik het, want mijn jas aanhouden was raar, en toen ik hem losliet zag ik hoe wit weggetrokken zijn hand was en ik keek hem heel even aan en mondde sorry naar hem. Ik hing mijn jas op en liep de woonkamer in.

Ik voelde me hier niet echt thuis, ondanks mijn bijna hele jeugd die ik hier gespendeerd had. Als ik de bank zag dacht ik zit op de bank en niet plof op de bank en dat was al een heel groot ding wat voor mij verschil maakte.

Ik moest heel nodig plassen, echt heel nodig, en keek naar mijn moeder die ging zitten. "Hoe is het met de kat?"

"En de hond," zei Nathan.

Mijn moeder fronste, glimlachte, zei; "oh, en de hond."

Ik kon niets zeggen, Nathan was mijn redder. "Goed," zei hij. "Dexter word getraind en Basil.., niet." Mijn moeder lachte.

Wauw, ze was erg nep vandaag. Ik vroeg me af waarom.

"Mam?"
Ze keek naar me.

Ik keek even naar Nathan en zuchtte. "Ik ben zwanger."

Mijn moeders ogen werden groot. "Sorry?"

"Ik, ben, zwánger."

Mijn moeder keek naar Nathan en toen naar mij. "Wat?"

Ik zweeg.

"Houden jullie het?"

"Ja."

"Jullie zijn veel te jong voor een kind,"

"Wat wil je dan? Dat ik het weg laat halen?"

Mijn moeder perste haar lippen op elkaar. Ik voelde Nathan's hand op mijn onderrug.

"Je bent drieentwintig en Nathan is.., weetikveel? 24?"
25.

"Jullie zijn niet oud en volwassen genoeg om een kínd op te voeden."

"Niet volwassen genoeg?! Ik denk dat ik zelf wel kan beslissen wat ik wel of niet kan."

Mijn moeder zuchtte. "Hoelang?"

"Hoelang wát?" Vroeg ik geïrriteerd. Nathan's hand werd steviger op mijn rug als teken dat ik me moest inhouden. Ik beet op de binnenkant van mijn wang.

"Hoelang je zwanger bent."

"Drie maanden."

"Drié?"

"Dat zeg ik toch!"

Ik schudde mijn hoofd. "Ik had ook beter niks kunnen zeggen." Ik stond op.

Mijn moeder zei iets wat ik niet verstond en Nathan trok me terug op de bank.

"Ik zeg alleen dat jullie nog jong zijn en dat jullie nog zoveel kunnen doen.,"

"Ik kan zelf wel beslissen wanneer ik wat wil doen en op welke leeftijd, thanks. Er bestaan ook oppassers en kinderopvangen."

Stilte.

"Ik vind het gewoon geen goed idee."

"Jézus." Ik keek naar Nathan voor hulp. Het liefst wilde ik weglopen, maar als ik volwassen wilde overkomen kon ik dat beter niet doen.

Nathan had zijn lippen op elkaar geperst en keek van mij naar mijn moeder.
"Ik denk dat u weinig kunt veranderen." Zei hij.

Stilte.

"En ik denk ook dat we de beste ouders die er maar te bedenken zijn worden."

Stilte.

"Dus ik word een vader en Addison word een moeder en u word een oma en het zou een stuk fijner zijn als u achter ons zou staan."

Ik was niet gewend aan zulke nette taal van Nathan. Niet dat hij nooit net sprak, maar met u, en met deze rustige toon..,

Mijn moeder zuchtte en schudde haar hoofd.
"Prima, sorry." Toen glimlachte ze. "Ik vind oma leuk klinken."

Toch was wat ze zei nep, en volgensmij probeerde ze me niet van streek te maken, omdat er iets anders was.
Ik kende mijn moeder niet zó goed, maar ik kende haar al bijna 24 jaar en deze houding ken ik wel.

Vote, Comment & Follow.