Bölümü inşallah beğenirsin. Çünkü ; biraz kısa oldu da. İyi okumalar dilerim :)
* * *
Eve girdiğimde,Ayşe teyzeye sıkıca sarıldım.
Nasıl olduğumu, neden olduğunu sorarken kısa ve kaçamak cevaplar vererek durumdan kurtulmaya çalışıyordum. Tüm olanları anlatamazdım. Sonuçta babamın müttefiğiydi.
"Teyzem,babam evde mi?"
"Evde kuzum,odasında."
"Tamam. Peki Aslı cadısı nerde?" Diye sormamla gülüp" Yukarda salonda, misafiriyle oturuyorlar." Demesiyle Miğdeme ağrı girdi.
" Ne? Ne misafiri ? Kimmiş ki?"
"Bilmiyorum ki kuzum,sarışın bi oğlan" demesiyle bi elimle mutfak tezgahına tutundum. Hayır. Kıvanç şerefsizi burda mıydı ? Onla karşılaşamazdım. Olmazdı...
Mutfaktan çıkıp sola döndüm. Çantamı da alıp evden çıktım. Arabaya doğru yürüdüm. "Hayır, olmaz. Ben, ben göremem ki onları. Ne işi var Kıvancın burda? Ya aslı? Naptığını sanıyosun sen?" Diyip kendime, çantadan anahtarları aradım. Ah hayır anahtarlar hastanede kaldı."ooof!" Diye bağırıp elimle arabaya vurdum.
Bahçeden yürüyerek çıktım ,yoldaki kaldırıma oturdum,dirseklerimi dizlerime koyup avucumun içine başımı aldım.
Orası benim evimdi ama şimdi Aslı pisliklik yapıyordu.
Telefonumun çalmasıyla, düşüncelerime ara verip telefonu aldım elime. Arayan Keremdi. Tebessümümle açtım telefonu;
"Efendim."
"Napıyosun?"
"Şey.. hiiç. Bahçedeyim kaldırımda oturuyorum."
"Niye? Eve gitmedin mi?."
"Şey gittim de hava almak istedim." Kıvancın burda olduğunu söylemek istemedim nedense.
"Babanla konuştun mu?"
"Yok, daha konuşmadım."
"Bak Mine. Şuan babanla konuşucak cesareti bulamıyor olabilirsin kendinde. Ama unutma, ne Aslı ne de başkası senin babanla aranı bozabilir. O ev senin ve sen Muhsin Yılmazın kızısın. O yüzden cesaretini topla ve güçlü bi kız ol. Unutma. Hayatta; düşünceli ve güçsüz olursan kazanamazsın. Ve Aslı gibilerine yenilirsin. Anladın mı?" Sen nasıl böyle güzel konuşuyosun ki. İçime cesaret verdi, yüreğime güç. Tüm söyledikleri Kıvanç içinde geçerliydi.
"Evet anladım." Diyip ayağa kalktım " Şimdi hemen eve gidiyorum. Görülücek bi hesabım var." Diyip telefonu aşırı gaz dolumuyla kapadım...
* * *
Evin kapısına geldiğimde kapıyı çaldım, Ayşe teyzem açtı kapıyı. Kadın şaşırdı kaldı. Daha yeni,atarlı evden çıkan sen değil miydin kızım? Hesabı bakışı attı bana. Bende şekerlilikle sırıtırıp öpücük attım ve sıyrıldım.
Çantamı kenara koyup, yukarı koşar adımlarla çıktım.Aslı, intikam sırası bende.Ben geldim diye huzuru kaççak düşüncesi bile mutluluk verici.
"Babacım" diyip m leri uzattım. merdivenlerden çıkınca kafamı sağa uzattım salona baktım bunlar yok. "A a nerdeler ki acaba?"
Salondan çıkıp, babamın çalışma odasına gittim. Kapıyı tıklattım ses yok. Yine tıklatıyorum ses yine yok. Yavaşça açtım kapıyı,babamı odanın kanepesinde uzanmış, uyurken buldum. Sessiz adımlarla içeri girip,kapıyı aynı sessizlikte kapadım. Yanına doğru gittim ve yere düşen resmi görüp aldım.
Bu benimle babamın resmiydi."canım babam." Diyip resmi çalışma masasının üstüne koydum. Geri babamın yanında yere dizüstü oturdum.
Gözlerimden akan gözyaşımı sildim. Bu durumda kimin o gözyaşları akmaz ki?
आप पढ़ रहे हैं
ÖLDÜREN AŞK/ARA VERİLDI
बेतरतीब"Aşkım ve hayatım.. İşte ben,bu iki kelimenin zalimliğine kaldım." -MİNE- --------------------------------------- "Hayır,üzgün değilim. Çünkü buraya üzülmeye değil,acılarını izlemeye geldim!." -KEREM- NOT=>Bölümler düzen...
