Ik zie alles

Het begin

Het verhuizen went wel. Ik doe het namelijk bijna elk jaar.

De blikken van de nieuwe klasgenoten zullen nooit wennen. Net alsof ze niet weten wat ze met mij aanmoeten. Dat begrijp ik wel want één persoon kan de klas maken of breken. Ik ben geen van beide. Ik ben namelijk anders, anders dan al mijn andere klasgenoten, anders dan wie dan ook. Ik heb wel eens het gevoel dat ik hier niet vandaan kom. Of dat waar is, weet ik niet. Het enige wat ik weet, is dat de informatie die ik heb, niet gedeeld mag worden.

In de kleuterklas had ik een vriendinnetje die ik altijd alles vertelde. Uiteindelijk hadden we zo'n goede band, dat ik haar mijn grootste geheim had verteld. De volgende dag kwam ze niet op school. Ik dacht dat ze ziek was, totdat haar ouders met rode ogen op school kwamen. Mijn vriendinnetje bleek de avond dat ik weg ging te gaan slapen en nooit meer op te staan. Ze was kerngezond. De doktoren wisten geen verklaring te geven.

Diezelfde week ben ik nog door mijn ouders van school gehaald, en dat was dan ook de eerste keer dat we verhuisde. Mijn moeder vertelde mij dat mijn vriendinnetje niet zomaar gestorven was. Ze was vermoord door iets wat niemand kan zien. Ook vroeg ze mij of ik haar iets te vertellen had. Ik durfde natuurlijk niks te vertellen. Ik wist namelijk wat mijn moeder bedoelde... Mijn moeder vertelde dat het mijn schuld was dat ze dood was. Ik had de belofte gebroken en dat moest opgelost worden met de dood. Ik heb mij nog nooit zo schuldig gevoeld. Sinds die ene dag ben ik dan ook slecht in vrienden maken, en ben ik liever alleen. Met een koptelefoon op en mijn kladboek waar ik alles in schrijf en teken wat ik zie.

Vandaag sta ik weer voor de spiegel en ik zie weer hetzelfde meisje als altijd. Bruin golvend haar, blauwe ogen en een bleke huid. Een paar kleine sproetjes op haar neus en haar wangen en een slank lichaam. De eerste schooldagen zijn het moeilijkste. Dan wilt iedereen altijd alles van je weten. Daarna laten ze je met rust. Ik loop naar beneden, pak een appel van de fruitschaal en mijn jas van de kapstok. Ik hoor nog dat mijn moeder haar kamer uit komt als ik de voordeur achter mij dicht trek. Mijn fiets staat nog niet buiten. Dat is balen want ik was al aan de late kant. Ik doe de schuurdeur open en wil naar binnen lopen, alleen zie ik net op tijd dat er een spinnenweb hangt. ik haal het voorzichtig weg en pak mijn fiets. Deur op slot, mijn tas op het rekje voorop mijn stuur. En daar ga ik dan op weg naar mijn eerste schooldag...