Ik zie alles

normaal

De dagen daarna waren moeilijk. Mijn verdriet was grote en de groep mensen waarmee ik het kon delen klein. Ik zat vaak op mijn kamer te lezen of te schrijven. maar de beelden die ik normaal zag waren minder. Naar school was ik nog niet geweest. Daar had ik nog geen pit voor gehad.
Vincent kwam elke dag even lamgs om te kijke hoe het ging. Elke dag trefte hij het zelfe meisje aan met de zelfde houding.

Na ongeveer een week was ik zover om naar school te gaan. Veel mensen kijken en sommige komen vragen waarom ik zo lang weg was. Ik vertelde dat ik ziek was. De echte reden mogen ze toch niet weten.

Elke dag gaat het zelfde ik ben om half negen op school en verlaat school weer om 4uur. Elke ochtend verteld Vincent mij dat ik moet genieten van de dagen dat ik nog op school ben. Dat doe ik ook wel. Vaak zitten Vincent en ik bij elkaar. Mijn klasgenoten denken dat we een stel zijn. Dat is precies wat we hun hebben verteld. Zo is het niet raar dat we elke dag in de zelfde auto komen en gaan.

Over een maand ben ik 18. Dan zal mijn leven helemaal op de kop staan. Ik zal nooit meer naar school gaan. Nooit meer mijn klasgenoten zien. Misschien nog wel het raarste nooit meer een normaal mens zien.

Ik weet dat dit een kort hoofdstuk is maar de volgende word langer en spannend. Dus even wachten...