Ik zie alles

Ben ik toch niet alleen...

Onderweg naar school kom ik verschillende mensen tegen. De ene persoon heeft meer haast dan de anderen. Ik heb wel haast maar besef het niet echt. Het is veel interessanter om te kijken naar de mensen om mij heen. Zo vergeet ik mijn tijd. De tijd die ik beter kan besteden aan het druk maken over hoe ik mij ga presenteren in de klas. Dit keer wil ik niet als "het vreemde meisje" gezien worden. Ik wil gewoon een keer oké zijn. Ik hoef niet populair te zijn. Het enige wat ik wil is geen buitenbeentje zijn.

Eindelijk aangekomen op school zet ik mijn fiets weg en loop ik naar de balie toe. Ik zie een dikke vrouw met blond haar zitten. Haar neus staat iets scheef maar ze is niet lelijk. Wat is er meisje vraagt ze aan mij. Ik vertel haar dat ik nieuw ben en dat ik nog niet weet waar ik naar toe moet. Ze helpt mij met mijn kluisje en brengt me naar mijn klas.

Dit is het moment als ik de deur nu open doe dan ben ik voor altijd dat ene meisje....

Het word stil in de klas. iedereen kijkt mijn kant op. Ja hoor de blikken waar je nooit aan went. De lerares loopt naar mij toe. "Jij bent het nieuwe meisje. Wat is je naam?" is het eerst wat ze zegt. Ik vertel dat ik Silly heet en wil het liefste zo snel mogelijk naar een plaats toe lopen. Gelukkig denk mijn lerares er het zelfde over en loop ik naar een lege tafel achterin.

De les was voor de rest niet heel boeiend. Het enige wat ik heb mee gekregen waren de nieuwsgierige blikken en de stelling van Pythagoras.

In de pauze probeer ik niet te veel op te vallen maar dat blijkt moeilijker dan verwacht. Iedereen kent elkaar blijkbaar goed. wat ook niet zo gek is want het is geen grote school. Ik heb het gevoel dat iedereen mij aanstaarde. Uiteindelijk heb ik een broodje gehaald bij de kantine en ben ik in de gang op de trap gaan zitten.

Toen gebeurden het...

Er komt iemand naar mij toe. Een slanke lange jongen met zwart haar dat eigenlijk hard nodig geknipt moet worden. Hij komt naast mij zitten en vraagt niks. Precies wat ik nodig heb. Hij heeft net zoals mij een notitie boekje bij zich waar hij druk in begint te schrijven. Ik probeerde te zien wat hij schreef maar Ik zie niks. Om kwart over 12 is de pauze afgelopen en ik loop weer naar mijn klas toe. In mijn ooghoek zie ik de jongen waar ik net nog zwijgend naast zat. Ik kan hem niet voor lang zien want hij verdwijnt in de mensen massa. Hij weet hoe je jezelf onzichtbaar moet maken. Daar ben ik stiekem wel jaloers op.

De rest van de dag was saai. Iedereen bleef maar kijken en de lessen waren niet erg interessant.

Na de laatste les loop ik naar het fietsenrek. Daar staat hij weer. de "onzichtbare jongen", de jongen die naast je kwam zitten maar niks zei. Ik zie hem kijken maar niet zoals de anderen mensen keken. Het was anders, hij was anders. Het lijkt of dat hij begrijpt wat ik ben en wat ik moet meemaken.

Hoort hij het ook ? Ben ik dan toch niet de enige ?