Ik zie alles

Raad van 5

Vincent doet de deur voor mij open. De binnenkant van de boom is helemaal van goud en de ramen lijken wel van diamant. Ik loop naar binnen en zie daar 5 mensen aan een grote houten tafel zitten. Ze zijn druk in gesprek. Ik weet dat je eigenlijk een gesprek niet mag meeluisteren maar ik pik toch wat woorden op. Ze zijn aan het vergaderen over mij, over wat er is gebeurd een paar dagen terug. Ik voel mij erg ongemakkelijk want zelf weet ik er niks meer van. Ze lijken nog lang niet uitgepraat maar toch stoppen ze ineens midden in de zin en kijken ze allemaal naar mij. Nu kan ik hun gezicht zien. Ik wil niet onbeleefd zijn maar ik schrik van hun gezicht. Naast hun ogen die al blauwer zijn dan alle ogen die ik heb gezien lopen rare kronkels. het lijkt wel een masker dat getatoeëerd op het gezicht zit. Verder hebben ze allemaal een hele egale huid en hun lippen zijn bloed rood. Als de de kronkels niet op hun gezicht zouden hebben zouden ze bloed mooi zijn. Ik ben even van mij stuk gebracht en kijk verlegen naar beneden. Ik weet niet wat ik moet zeggen en blijkbaar de regering ook niet meer. Als ik weer naar boven kijk zie ik dat er een vrouw naar mij toekomt. Ze heeft bruin haar een egale bleke huid rode lippen en blauwe ogen. Ze is een van de 5. Ze pakt mijn hand en brengt mij naar de tafel waar iedereen aanzit. Ik word rustig van haar hand in de mijne. Het lijkt wel of mijn schaamte rustig is weg getrokken. Als ik aan de tafel zit krijg ik een wijnglas gevuld met druivensap. Het glas glinstert zo mooi in het licht dat het bijna ook van diamant gemaakt moet zijn. tegenover mij zit een man van een jaar of 60 schat ik hem. Hij heeft grijs haar dat naar achter is gekamd. Zijn ogen zijn ook blauw en hij heeft ook zwarte kronkels over zijn gezicht lopen. Terwel hij mij aankijkt zie ik dat zijn oogkleur veranderd. Het lijkt wel of er een filmpje word afgespeeld in zijn ogen. Ik herken de beelden die ik in zijn ogen zie. Vaag komen de herinneringen naar boven. Ik zie mij ouders buiten staan met de monsters. Het andere moment liggen ze slap op de grond. De tranen staan in mijn ogen en ik kijk weg. Ik wist niet dat dit mij zo erg zou raken want het is al een hele tijd geleden. De oude man staat op en loopt naar een kast toe die ergens in een hoekje staat. de vrouw die mij net al opviel loopt naar mij toe en geef een knuffel. Terwel ze dat doet fluistert ze in mijn oor. "hij bedoeld het goed, hij wil weten hoeveel je al weet. Ze willen je" en daarna gaat ze weer zitten. De man die net nog mijn gedachte las zat weer aan tafel en begon te praten. "Silly welkom in ons paradijs. Mijn naam is Felix, Het meisje dat net bij je stond is Sophia, en de andere 3 begonnen te zwaaien maar een naam kreeg ik niet. Sophia liep naar mij toe en pakt mijn hand. Kom we gaan naar buiten het is wel weer genoeg geweest voor vandaag. We liepen de deur uit naar buiten.