Pain and Regret

Chapter: 09

Nakaupo ako ngayon sa isang bench dito sa park malapit sa'min.

12weeks. 12weeks nalang ang itatagal ko sa mundong ito.

Can I ask for happiness even just for my remaining weeks? I've been seeking for it for a long time. Kahit sa sandaling panahon lang. Hindi ko naman hinihiling na madagdagan pa ang tagal ng buhay ko. Ang gusto ko lang ay ang maging masaya at makasama sila. Alam kong katangahan na ang hiling kong ito pero ayokong mamatay ng may galit kanino man.

"Hanggang ngayon ba naman crying baby ka pa 'rin audrey?" Nagulat ako ng bigla kong marinig ang isang pamilyar na boses na iyon.

"Kuya.." Sambit ko saka siya umupo sa tabi ko.

"Audz, kumusta kana? Are you okay? It's so stupid of me to asked that stupid question." Napangiti ako sa sinabi niya.

"Alam ko namang hindi ka okay." Napalingon ako sakanya ng sabihin niya iyon gamit ang malungkot na boses.

"Can you give me a hug?" Kaagad akong lumapit dito at niyakap siya ng mahigpit.

"God. I miss you so much." Mahinang sambit nito saka niya ko sinuklian ng mas mahigpit na yakap.

"Please forgive me. Sorry if I didn't kept my promise. But to tell you the truth, hindi totoong hindi kita hinanap. Lahat ginawa ko para lang mahanap ka. Nang malaman 'yon ni mommy pinatigil niya ko at pagkatapos ay ipinadala nila ko sa korea at doon pinag-aral ng dalawang taon." Pagpapaliwanag niya na ikinagulat ko. The shadow of sadness was slowly growing inside me. Nung umalis kasi ako, umasa ako na pinagsisihan nila ang pagpapaalis sa'akin. I was wrong again.

"Kuya bakit ganon? Am I that easy to forget? Am I not worth anything? Wala ba talagang kahit konting pagmamahal na nakalaan para sa'akin?" I was reluctant to asked this question because I was terrified to hear the answer. I was terrified I might get hurt and disappointed again.

"Audrey m-mahal ka nila."

"You won't die if you just tell me the truth. I'm aware naman, kuya. I just asked to confirmed it but then you lied." Malungkot na sambit ko. Yumuko ako para hindi niya makita ang mga luha na muling tumraydor sa'kin.

"A-Audrey..."

"Kuya, can I ask you a favor?" I said.

"Anything." Mabilis na sagot niya.

"Can you go back here next week with kenji?"

"Sure thing." He said then smiled.

"Didn't you miss me?" Pabiro nitong tanong.

"Ofcourse, I did." I said then smiled at him.

"I was just planning to take kenji here with you but then you mentioned it." Sabi niya.

"You missed our trio bonding moments?" Nakangiti nitong tanong.

"Sobra sobra ko kayong namiss." Sabi ko sakanya saka ko siya niyakap.

"I miss you so much." Sabi nito saka niya hinigpitan ang yakap niya. The next thing I knew is nababasa na ang damit ko.

He's crying.

"Real men don't shed tears." Biro ko sakanya.

"Patunay lang ito na sobra kitang namiss." Natatawang sabi nya saka nya kinalas ang yakap sakin at pinisil ang pisngi ko.

"Hey!" Saway ko dito habang nilalayo ang mukha ko sakanya.

"You're still so cute, baby!" Tumatawang sabi nito pero sinamaan ko lang siya ng tingin.

"I'm not cute kuya! I'm pretty." Natatawang sabi ko saka naman niya ko inakbayan.

"Sobrang namiss ko to audz." Sambit niya.