Multimedyada Yağmur
"Yalan söylemeyi hiç beceremiyorsun ufaklık damla dün arayıp seni sordu"deyince yakalanmanın verdiği utançla kırpkırmızı olmuştum
"Benim damla diye başka bir arkadaşım daha var onda kaldım"diye ikinci bir yalan attım burak yüzünden yalancının teki olmuştum ama burakta kaldığımı söylemek istemiyordum
Demir bana inanmamışçasına bakıyordu onu inandırmam lazımdı yoksa rezil olurdum
"Kimmiş bu damla merak ettim birara tanıştırsana bizi mesala bugün"deyince aha sıçtım diye düşünmeden edemedim
"Olmaz bugün onun önemli bir işi var "
"O zaman yarın tanışırız günler bol ufaklık"deyip yanağımdan makas alıp odasına çıktı
Benim hemen birini bulmam lazım diye kim olabilecek kişileri düşünmeye başladım
Aklıma biri gelmeyince de banyoya girip sıcak suyun beni rahatlatmasını umdum
Banyodan çıkınca havlu bulmak için çekmecelere baktım ama bulamayınca iç çamaşırlarımı giyip çıktım
Elbiselerimi giymek için dolaba doğru giderken Demir içeriye daldı ve şu anda demirin karşısında iç çamaşırlarımlaydım ve bu şekilde çok utanmıştım
"Çok özür dilerim benim hatam"
Üzerime koltukta duran battaniyeyi aldım ve üzerimi kapattım
"Önemli değil de sen niye geldin"
"Annene bişi oldu"deyince üstümdekileri umursamadan aşağıya doğru koşmaya başladım
Annemin yanına indiğimde onu bu sekilde yerde bayılmış görmenin etkisiyle gözlerim dolmuştu
"Demir annemi hastaneye götürelim"
"Tamam ben anneni arabaya taşıyana kadar sende üstünü giy"
Hemen yukarı gidip gözlerim yaşlı bir şekilde Siyah darpaça pantolon ve üzerine Siyah kazağımı giyip aşağıya koştum Hazır olan araba ben binince hareket etti
annemin başında durup saçlarını okşuyordum birden annemin burnundaki kırmızı sıvı dikkatimi çekti elimi burnuna götürdüğümde bunun kan olduğunu anladım
O anda gözümden bir yaş annemin o güzel yüzüne düşmüştü
Hastaneye geldiğimizi annemi sedyeye aldıklarında farketmiştim
Hemen onu bir odaya aldılar belki sadece strestendir diye kendimi avutuyordum ama sanki kötü bişeymiş gibi hissediyordum
Doktor annemin olduğu odadan çıkınca hemen bir kaç adımda yanına vardım
"Hastanın yakınları sizler misiniz "
"Evet doktor annemin kötü birşeyimi var "
"Odamda konuşalım"
Bu dediği üzerine kötü bir şey olduğunu izlediğim filmlerden edindiğim tecrübeyle hissetmiştim
Odasına girdiğimizde doktor bize otur anlamında eliyle işaret yaptı ve oturduktan sonra bir nefes aldı ve söze başladı
"Anneniz hastalığı baya ilerlemiş eğer tedavi yapılmazsa en fazla 5 ay yaşayabilir"
Bu duyduklarımın bilinçaltımın bir ürünü olmasını diledim ama değildi benim konuşmayacağımı anlayınca Demir araya girdi
"Ne hastalığı doktor bey"
"Kader hanımın beyninde 5 cm'lik kötü huylu bir tümör tespit ettik ve ameliyat mümkün yalnız bu ameliyat baya bir para istiyor ve masda kalma riski de çok fazla "
Artık gözlerimdeki yaşlara daha fazla engel olamıyordum hemen doktorun odasından çıktım ve koşmaya başladım Demirin arkamdan seslenmesi umrumda bile değildi
Dışarıya çıktığımda herkes bana bakıyordu ama bunu umursamayarak koşmaya devam ettim küçükkende birşeye üzüldüğümde koşarak uzaklaşmayı seçerdim
Hastanden baya bir uzaklaştığımda bacaklarımın beni taşıyamayacağını anlayıp yere çöküp ağlamaya başladım yere
Bir araba gelip önümde durduğunda bakmaya bile gerek duymadım içindeki kişi arabadan indiğinde tam önümde durdu yaşlı gözlerle kafamı kaldırdığımda Necmi bey karşımda o iğrenç gülümsemesiyle duruyordu
Okuduğunuz için teşekkürler :-))
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AŞKOPAT
Teen FictionBirbirine zıt gibi görünen iki karakterin bir elmanın iki yarısı olmasının hikayesi... Yağmur ve Burak bu iki karakter birbirlerine aşık olabilirler mi
