"Καλώς την όμορφη.." μου λέει κι εγώ πεταρίζω τα βλέφαρα μου για να καταλάβω τι ακριβώς είπε.
......
Γλύφω λίγο τα χείλια μου και προσπαθώ να συνέλθω. Μάλλον θα παράκουσα, σκέφτηκα. "Να περάσω ή θα την κάνουμε εδώ την εργασία?" τον ειρωνεύομαι περιμένοντας να μπω.
Εκείνος δεν μιλάει, παρά σηκώνεται απ το κυρτό σώμα του που ήταν στην κάσα της πόρτας και με ένα νεύμα κάνει να τον ακολουθήσω.
Καθώς μπαίνω μέσα, παρατηρώ τον γύρο χώρο. Ήταν ένα νεοκλασικό σπίτι με πολυθρόνες απο ξύλο και υφάσματα σε γήινες αποχρώσεις. Ένα μεγάλο τζάκι ήταν στην μέση του σαλονιού και άναβε, ζεσταίνοντας έτσι όλο το δωμάτιο. Ουαου, σκέφτηκα απο μέσα μου και όταν τον ξανά κοίταξα, εκείνος με περίμενε μπροστά απο μια ξύλινη, μεγάλη σκάλα. Τον ακολούθησα και ανοίγοντας μια πόρτα, βρεθήκαμε σε ένα μεγάλο δωμάτιο. Προφανώς θα είναι το δωμάτιο του. Υπήρχαν αποχρώσεις του μαύρου και του πράσινου. Ήταν όλα τακτοποιημένα και καθαρά, κάτι που με εντυπωσίασε αρκετά!
Ένα διακριτικό βήξιμο με φέρνει ξανά στην πραγματικότητα και τον κοιτάζω περιμένοντας.
"Θες να σου φέρω τίποτα να πιεις, να φας ίσως??" λέει ενώ τακτοποιούσε κάποια βιβλία πάνω στο γραφείο του. Τι στο διάολο? Τι μετάλλαξη είναι αυτή??
"Εε ένας καφές θα ήταν ότι πρέπει νομίζω.."
"Ωραία, κάθισε και έρχομαι σε 5'." λέει ψυχρά και μου δείχνει το κρεβάτι του λίγο πριν φύγει.
Κοιτάζω το χώρο γύρο μου. Πως έφτασα εγώ στο σημείο να είμαι στο δωμάτιο του Νίκου? Εάν μου το έλεγε κάποιος πριν λίγες μέρες, απλά θα είχα πέσει κάτω απ τα γέλια!
Καθώς πάω να κάτσω, ανοίγει απότομα η πόρτα κι εγώ γυρνάω αμέσως.
"Ξέχασα, πως τον πίνεις?" μου λέει σμίγοντας τα φρύδια του.
"Μέτριο." του λέω και με ένα του θετικό νεύμα, εξαφανίζεται πάλι.
Λίγα λεπτά μετά, ενώ καθόμουν στο κρεβάτι που μου είπε, έρχεται και μου δίνει την κούπα με τον ζεστό καφέ. Εγώ την πήρα με τα δυο μου χέρια και τον κοίταξα για λίγο.
"Ευχαριστώ.." λέω κάπως χαμηλόφωνα και πάω να πιω μια γουλιά.
"Πρόσεχε, καίει!" μου λέει ξαφνικά και απομακρύνω την κούπα απ τα χείλη μου πριν ακουμπήσουν το καυτό υγρό. Αφήνω στο κομοδίνο δίπλα μου τον καφέ και ύστερα τον κοιτάζω με σταυρωμένα τα πόδια και τα χέρια μου.
ESTÁ A LER
Σε Μισώ
Ficção Adolescente"Μου σπας τα νεύρα αγοράκι μου, τι δεν καταλαβαίνεις??" του φωνάζω μπροστά σε όλο το σχολείο με το αίμα μου να έχει ανέβει στο κεφάλι. "Γιατί νομίζεις πως εγώ σε συμπαθώ? Είσαι το πιο κομπλεξικό κορίτσι που έχω γνωρίσει!" μου λέει εκείνος με ειρωνε...
