Περπάτησα μέχρι την αίθουσα που είχα μάθημα και έκατσα στην θέση που κάθομαι πάντα και περίμενα να έρθει η Χριστίνα με την οποία κάθομαι μαζί της στην κατεύθυνση. Κοιτάω δεξιά και αριστερά αλλά πουθενά. Ρωτάω κάτι κορίτσια που κάθονται μπροστά μας και μου λένε πως δεν θα έρθει σήμερα γιατί είναι άρρωστη.
Ο καθηγητής μπαίνει και εγώ σκύβω στην τσάντα μου για να βρω το βιβλίο των Λατινικών. Η πόρτα ακούγετε και σηκώνω το κεφάλι μου.
"Σωτηρίου παιδί μου, το κουδούνι έχει χτυπήσει εδώ και 20 λεπτά. Κανονικά θα σου έβαζα απουσία αλλά αυτή τη φορά σου την χαρίζω. Πέρνα μέσα.." λέει με αυστηρό ύφος ο καθηγητής κι εκείνος χαμογελάει και το βλέμμα του πέφτει πάνω μου. Μου κάνει ένα νεύμα και έρχεται προς το μέρος μου.
"Ούτε να το σκέφτεσαι!" του ψιθυρίζω προειδοποιητικά και στενεύω τα μάτια μου.
Εκείνος αγνοώντας με, κάθισε στην διπλανή καρέκλα και μου έδωσε ένα στιγμιαίο φιλί στο μάγουλο και ύστερα έσκυψε για να πάρει το βιβλίο του. Εγώ γούρλωσα αμέσως τα μάτια και τον κοίταξε με βλέμμα απορίας και θυμού ταυτόχρονα!
"Τι στο διάολο ήταν αυτό??" του λέω τρίζοντας τα δόντια μου και ψιθυρίζοντας φυσικά γιατί θα μας άκουγαν όλοι.
"Σε φίλησα. Τόσο κακό είναι και αυτό??" μου λέει και καλά θιγμένος και με κοιτάει μέσα στα μάτια.
"Ναι! Όλα είναι κακά όταν έχουν σχέση με σένα!" του λέω με την σειρά μου νευριασμένη και στρέφω το βλέμμα μου στον πίνακα.
Λίγη ώρα μετά, αφού είχα ηρεμήσει απ την παρουσία του και δεν με ενοχλούσε.
"Θα βρεθούμε απόψε..??" τον ακούω ξαφνικά να ψιθυρίζει και να χτυπάει η ζεστή ανάσα του πάνω στο αυτί μου.
Σταμάτησα να γράφω και γύρισα σιγά σιγά το κεφάλι μου προς το μέρος του. Με ένα ειρωνικό χαμόγελο, του είπα γλυκά "Όχι.." και ρίχνοντας του μια δολοφονική ματιά, ξαναγύρισα μπροστά.
"Γιατί?? Πρέπει να κάνουμε την εργασία.." λέει παραπονεμένος.
"Γιατί έχω φροντιστήριο Νίκο. Δεν ξέρω εσύ τι κάνεις, αλλά εγώ θέλω κάπου να περάσω!" λέω και εκείνη την ώρα χτυπάει το κουδούνι και μαζεύω τα πράγματα μου για να φύγω.
"Τι ώρα τελειώνεις??" και με πιάνει απ τον καρπό φέρνοντας με κοντά του, πάλι!
" Αργά. Πολύ αργά.." λέω ψυχρά.
"Θα σε περιμένω.." λέει κλείνοντας μου το μάτι και εγώ είχα μείνει να τον βλέπω με ένα βλέμμα απορίας. Συνέρχομαι και τραβάω το χέρι μου και παίρνοντας την τσάντα μου, φεύγω γρήγορα απ την αίθουσα.
YOU ARE READING
Σε Μισώ
Teen Fiction"Μου σπας τα νεύρα αγοράκι μου, τι δεν καταλαβαίνεις??" του φωνάζω μπροστά σε όλο το σχολείο με το αίμα μου να έχει ανέβει στο κεφάλι. "Γιατί νομίζεις πως εγώ σε συμπαθώ? Είσαι το πιο κομπλεξικό κορίτσι που έχω γνωρίσει!" μου λέει εκείνος με ειρωνε...
